[pitircik]

İçindeki fırtınanın sebebini anladığında aslında kendisiyle yüz yüze geldi.. Bu bir yokoluş mu yoksa tam tersi var oluş mu bilemeden,hissedemeden,gerçekleri ayrıştıramadan,tam bir Raskolnikov trajedyası içinde buldu kendini.İki parçaya ayırdığı kendinin bir parçası yargıç, diğeri sanık koltuğunda..Sanık yargıç tarafından tak celsede varmıştı hükme..Cezaların en büyüğü..
Hükmün ardından ameliyat masasına yatırılan mahkumun genel anestezi altında güçlüce uyuşturularak solar pleksus çakrası yarıldı..Solar pleksus ve sakral çakrası arasına bir vakum yerleştirildi.Bu vakumla yaşayacaktı artık mahkum..
Bu vakumun görevi.. çevredeki ağızlardan ve kendi ağzından çıkan her bir cümleyi,kelimeyi,heceyi ona kendini güvende hissetmeme durumuna sebebiyet verecek hale dönüştürmekti..ve böylece mahkum sürekli kendini tehdit altında hissedecekti..Bu tehdit altında oluş hali hem kendine hem de çevresindekilere olan inancını zedeleyecek, hayatı kendisine zindan edecekti..Dört duvar arasına sıkışmış kalmış hapis mahkumiyetinden çok daha sancılı ve ağır geçecek bir mahkumiyet süreci bekliyordu onu..
Önce nefes alamama durumları..
Ardından sıkışmış bir kalple ortalarda gezinme..
Kafasında dönen kelimeler..
Kelimelere türlü,acımasız anlam yüklemelerle başladı görevine vakum..
Zaman geçtikçe..ölüm düşüncesi belirmeye başladı..
Krizlerin artış göstermesi, onu her adımında ölümüne itiyordu.
Kendi kendinin ölümüne..
Bunu arzuluyordu..
Bunu arzulamak hoşuna gidiyordu..
Ölümü hak ediyor muydu acaba?
Belki de tam tersi..ölüm onun acılarını dindirme yolu olacaktı..hımmm..olmamalıydı..Vakum görevine devam etmeliydi..O ölmemeliydi..
Ölüden de bir farkı yoktu ya..yaşamak nefes almak değildi..
Ki zaten kesik kesikleşen solukları her nefes almaya çalışışında solar pleksusundaki sancıya dönüşüyordu..Kocaman bir yumru orda öylece oturuyordu..
Havanın günlük güneşlik olduğu bir gün..
Kuşlar cıvıldarken..
Sabahın erken saatinde uyandı..
Bahar gelmişti..Pencereyi açtı..Mavi göğe bakarak derin bir nefes aldıııı..
Şaşırdı..
Nefes alabildiğine şaşırdı..
Bir daha denedi..
Bir daha bir daha bir daha…
Nefes alabiliyordu..
Nefes alırken uzun zamandan sonra ilk defa tüm bedenini hissetti..bütün biçimde hissetti.ayak parmak uçlarından başına kadar her bir parçasını bütün hissetti..
O an yargıçın kısık sesi duyuldu…
“Seni affediyorummm..” “Bu kadar ceza kafi..””Artık nefes almana izin veriyorum..”
İnanamadı..heyecandan bayıldı..
Ayıldığında..alıştığı vakumun yokluğunu fark etti..rüya değildi..nefes alabiliyordu..cezası bitmişti..Nasıl olabilirdi?Gerçekten bitmiş miydi? Hayır bitemezdi..
Şimdi maçın ikinci raunduna gelmişti..
Vakumun yokluğuna alışma devresi..
Uzunca bir süre onu aradı taradı..bulamayınca..yeni bir bunalım baş gösterdi..
Dostu olan vakum nereye gitmişti..
Tam nefes alamamaya da alışmışken..
Şimdi nefes alma durumuna nasıl uyum sağlayacaktı..
Nasıl vakumsuz mutlu olacaktı..
O boşluğu neyle dolduracaktı..
Bu düşüncelerle boğuşurken mavi gökten bir ses geldi.. “güvennn!”
Önce bir anlam veremedi..
Hatta korktu..Yabancı olduğu bir şeydi..güven de neydi?
Tekrar gökten aynı ses daha bir hiddetle yükseldi…GÜVENNNNNNNNNNN!!!!!!!!!!!…
Korktu..
“Güveniyorum..” dedi..
Yeni hiddetli bir ses daha.. AFFETTTTTTTTTTTTTTTTT!!!!!!!!!!!!!
Korktu.. “Affediyorum”. dedi.
Ve bir ses daha… SEVVVVVVVVVVVVVVVVV!!!!!!!!!!!!!!!
“Seviyorum” dedi..
Bu kelimeleri söyledikten sonra masmavi gökteki bembeyaz bulut gülümseyen bir surat ifadesi aldı..
Onda korkudan eser kalmamıştı..Gökteki gülümsemeye aynen karşılık verdi..
Ve sözcükleri yineledi.. ” güveniyorum..affediyorum..seviyorum..”
Böylece geçirdiği Raskolnikov tragedyası sona erdi..Güvenmeyi, affetmeyi ve sevmeyi öğrenmişti..Vakum yoktu artık, yumrudan da eser kalmamıştı; İyi ki var olmuşlardı..onlar olmasaydı mavi gökten yükselen sesi hiççç duyamayacaktı..
Şükretti..