[capella]

tekrar merhaba günlük..
az önce suzzy ve sanemce'nin günlüklerini okudum, ne güzel ne içten yazmışlar.. okudukça mutlu oldum. diliyorum ki ben de buraya yazdıkça her geçen gün göstermiş olduğum gelişime tanık olurum ileride onlar gibi..şu sıralar geçirdiğim sıkıntılı zamanların, kozasından çıkmaya çalışan bi kelebeğin değişim ve gelişim evreleri gibi olduğunu düşünmeye çabalıyorum. beynimi, duygularımı, davranışlarımı kontrol altına almaya başladım. bazı şeyler o kadar otomatikleşmiş ki aslında en çok sıkıntısını çektiğimiz şeyleri hayatımızın parçası yapmışız. başkalarının bizim için belirlediği bize ait olmayan benlikler kurmuşuz. kendimizden soğumuşuz sonra.. oysa başlangıçta öyle olmadığımızı biliyorduk, sonra neden kaybolduk..? okuyorum okuyorum okuyorum şu sıralar, açlığım hiç bitmiyor sanki..ben doymadıkça daha güzel şeyler çıkıyor karşıma, bu siteyi bulmam gibi.
ama günlük yazabilmem için önce kendimi tanıtmam gerektiğini farkettim. hayatımdaki önemli insanları vs. bu yüzden kısa bir bilgi geçiyorum araya şimdi hayatıma dair..
ben 25 yaşındayım, istanbul'da ailemle yaşıyorum ve çalışıyorum. bir yandan da üniversiteden kalma 2 dersim var :( hatta 10 gün sonra sınavlarım var..
3 yıla yakındır birlikte olduğum bir sevgilim var ve şuan askerde bir de şuan yalnız yaşıyorum evde, ailem ablamın yanında ve bir süre yoklar. yalnızlığı seviyor muyum? evet çok seviyorum açıkçası, 4 yıl yalnız yaşamıştım üniversitedeyken de, şu sıralar o günlerdeki gibi hissettim ve evde yalnız olmak bana iyi geldi.. biraz kendimle kalmak, biraz kendimi hatırlamak, biraz kendimi yeniden bulmak iyi geldi.. istanbul'u seviyorum ama bu kocaman kargaşası bazen insanı o hızla öyle bir sürükleyip götürüyor ki, kendi iç seslerimizi bile duyamaz hale geliyoruz. ömrümüz böyle akıp gittikçe yaşama umudumuzu, neşemizi unutuyoruz. hep erteliyoruz hayalleri..en çok yapmak istediklerimizi hep erteliyoruz..peki ya yarın ölüverirsem? diyorum kendi kendime..tüm bunların ne anlamı olacak..? "keşke.." diye geçmiş bir yaşamdan başka elimde ne kalacak? ama maalesef bunun farkında olmak da yetmiyor bazen. çünkü hayatta bazı aşamalardan geçmek zorundasın hayallerini elde edebilmek için..belki onlara hiç ulaşamayacak olsan bile..sanırım beni korkutan da bu. ölmek değil, yaşayamamış olmak..yapmak istediğim öyle çok şey var ki..tüm bunları nasıl ne zaman yapabileceğim bilmiyorum. ama annem hep şöyle der: bir kadın yıkayacağı bütün bulaşıkları, buna harcayacağı zamanı en başta düşünseydi asla evlenmezdi evlenmesen de aynı şey tabiki..demek istediği -ki benim umutsuzluğuma en çok yol açan şey bu- yapmak zorunda olduğum herşeyi birden en başında düşününce korkudan ve kaygıdan hiç birşey yapamaz hale gelebiliyorum. ya da emek verip verip sonuca yakın sonucun negatif olma ihtimalinden korkup,onca zaman verdiğim emekleri çöpe atıp gidiyorum. kendimle mücadele içinde olmayı bırakıp kendimle barışmaya çalışıyorum bir süredir. arada duygu yoğunlaşmaları yaşasam da daha iyi olduğumu hissediyorum. hep derler ya, insanın kendi kendine yaptığını hiçkimse yapmıyor..meğer yıllarca kendime ne çok hazksızlık etmiş, ne kadar kötü davranmışım..kime böyle davranıyorum ki kendime bunu yapıyorum..? kendimi sevmezsem insanlar beni nasıl sevebilirler ki..? ben kendime haksızlık edersem başkaları bana adil davranabilir mi..? tüm bu farkındalıklar artık yavaş yavaş eyleme geçmeye başladı. yine kilitlendiğimi hissettiğim bir noktadaydım ki bu siteyi buldum ve bana çok iyi geldi..bu yüzden;
emek veren herkese, bir de yüreğini içtenlikle açan tüm üyelere teşekkürler..
sanırım bizler, hepimizin yalnız olduğunu düşündüğü ve hissettiği bir dünyada hep birlikte yaşıyoruz..
"under the same sky" diye bir şarkı vardı o geldi aklıma..
neyse günlük bugünlük bu kadar..yarın tekrar görüşmek üzere şimdiden merhaba sana

not: 6 saat suçluluk ve ego güçlendirme telkinimi dinledim, dinlemeye devam ediyorum. ilk gün güzel geçti. hayatımın arkafon şarkıları haline getireceğim bu müzikleri..şimdiden varlıklarına alıştım gibi