[sweeet]

Kpss hazırlık kitaplarımı toplarken bulduğum karalama kağıdına düştüğüm bir not şu imiş: "Karar vermekte ilk adım amaçlarını belirlemektir."

[Cookie]

Bitirdim okumamı. Azminde, sabrında, çırpınışlarında kendimi gördüm.
Kendimi takdir ettiğim gibi , seni de takdir ettim. :)
Olumsuz olanla yaşayıp, kurban rolü oynamayı kabullenmek yerine, çıkış yolu arayıp değişmeye çalışmak herkesin harcı bir iş değil.

Bu arada telkinler hep ses olarak mı var? Su sesi ney sesi vs. Sözlü olan yok mu? Sen hep sözsüz olanları mı dinledin? Sadece su sesi gerçekten de ego güçlendirmede işe yarıyor mu? Telkindeki su sesini dinlerken bir şeyler söylüyor musun kendi kendine yoksa sadece dinliyor musun bir şey düşünmeden?

Mesela sosyal fobin olduğunu söylemişsin. Onu aşman o kadar büyük bir şey ki. Bende de panik atak vardı. Dr.suz, ilaçsız hallettim. Arada bir yine gelir gibi olsa da aştım büyük oranda. Şimdi yine psikolojik açıdan bazı sorunlarla uğraşıyorum. Ama nasıl içinden çıkmaya çalıştığıma inanamazsın. Yeter ki iyi düşünebileyim, her şey normale dönsün diye uğraş veriyorum. Faydasını da görüyorum. Pratik yapa yapa dibe çökmeyi engelleyebilmiş haldeyim zaten Aykut Oğut'un kitapları sayesinde. Şimdilerde Tanrı Daima Tebdil-i Kıyafet Gezer diye bir kitaba başladım. Roman şeklinde yazılmış bir kişisel gelişim kitabı. Şahane yöntemler var. Eminim ki çok iyi gelecek bana.

Aşkını anlatırken dikkat ettiğim şey , hayatındaki insanı artan bir sevgiyle sevmeye devam edişin oldu.
Çünkü benim hayalimdeki aşkın tanımı bu. Karşımdakiyle aşkım her zaman çoğalarak devam etmeli diye düşünürüm.
İnşallah bana da nasip olur bir gün.

Uzuuun bir süredir hayal dahi kuramıyordum. Şimdi hayal kurabiliyorum aşk konusunda. Bunun için izlediğim bir dizi motivasyon sağladı bana. Yoksa tek başıma canlandıramıyorum kafamda bir şeyler. Çevremde de yok etkilenebileceğim bir insan. O sebeple hayal kurma konusunda oldukça körelmiş haldeydim. Şimdi hallettim onu. Çok mutluyum.

Bir de benim zaman zaman hayatta hiçbir şey yapmak istememe ve tamamıyla amaçsız kalma durumlarım olmaya başladı bu yıl, maalesef.
:((( (Halbuki çok sevdiğim bir bölümde okuyorum, seneye mezun oluyorum, iş fırsatlarım önümde falan ...) Neyse... O kadar berbat bir his ki bu, insanı umutsuz, bomboş bir hale getiriyor. Sonra korkmaya başlıyorsun çünkü ölmek istiyorsun. Aklında bir şey seni dürtüyor, zaten yapmak istediğin bir şey yok, yok olmalısın diyor. Geçen gün feci şekilde bu duygular uyandı içimde. Allah bir daha yaşatmasın. Yine çıkış yolu aramaya başladım tabii. Farkındalığım böyle yüksek olmasa belki de korkmayacağım ve gelip geçer diyeceğim ama ne yazık ki psikoloji konusunda merakım var ve çok araştırırım; bir sürü bilgi edinip psikolojik rahatsızlıkları olan insanlarla diyalog kurdum. Hem kendi yaşadıklarım, hem de onların yaşadıkları bilgimi ve farkındalığımı arttırdı.Bu kadar şey bilince ve felaket senaryoları okuyunca bende bir korku hali oluştu. Bu yüzden artık okumuyorum o tarz şeyler. Tamamen uzaklaştım. Yoksa ister istemez etkileniyorum. Hafife alamaz hale geliyorum bazı şeyleri. Bu ilk adımım oldu ve iyi geldi. Diğer adımım ise amaçsızlık durumunundan kurtulmak ve yaşama tutunmak için şu kadar ay sonra şu şu olacak diye bir tablo yapıp kendimi rahatlatmamı sağlamaktı. Şimdilik bir süreç içinde olduğumu ve bu süreç bitince meyvelerimi alacağımı söylüyorum kendime. Çok şükür hem okuduğum kitapla , hem de kendi kendimi motive etmelerimle, dualarla, olumlamalarla ayağa kalkıyorum. Gerçek manada yaşamak istiyorum çünkü. Sadece nefes alıp vermek değil. Hedeflerim olmalı, umutlarım olmalı. Ben de onlara doğru emin adımlarla koşmalıyım. Tutunacak bir şeyler bulmadığımda mahvoluyorum çünkü.