[elisya]

Son bir 2-3 haftadır artık hiç bişi hissetmemeye başladım sevgili günlüğüm.

Bi çöküş gibi, mutsuzluk, ümitsizlik, kötü oldum yani. İçim bomboş. Sorunlarda üst üste geldi. sıkıldım. tekrar başa geri dönüyorum galiba dedim.
Biraz ara verdim. Dinlendim. Tekrar cdlere döndüm artık cd leri dinlerken vücudum tepki vermediğini farkettim.O baş ağrıları kafa ağırlığı, doygunluk hissi... Ama tekrar burdaki yazıları okuyunca Beynimin artık onları yavaş yavaş kabullendiğini düşünüyorum. İnşallah yanılmıyorumdur.
Şunuda farkettim. Öle 2-3 ayda falan 30 yıllık bir geçmişin negatif enerji birikimi, yanlış ve kemikleşmiş düşünce kalıpları yada hayata yanlış bakış açımız zırt diye düzelmiyor. Düzelemiyor malesef. En azından benim.
Bu yüzden hiç acele etmeden sindire sindire, zamana yayarak dinlemeyi, tercih ettim bende. Bunun yanında konuyla ilgili kitaplar okuyorum. Yöntemleri deniyorum. Evren hakkında kendimiz hakkında yeni bilgiler ediniyorum. :)

Beynimin bu bilgileri kabullenmesi zaman alacaktır. Deneyim gerektirecektir. ispat gerekecek, Bilgi birikimi ve üstadların yardımı gerekecek. herkesin yardımları için şimdiden teşekkürler.

Kendimi tanımaya ve hayatımı değiştirmeye karar verdim. Yani bir yola çıktım . Bu günlerde gene dalgalanmalardayım. Gün içersinde ruh halim değişip duruyo. sabah mutsuzken bir şey yüzünden sadece 5 dakkalığına mutlu olup sonra gene karamsarlığa döndüğüm oluyo. İçime dokunsam neyim var benim diyemeden ağlıyorum.
Arada kendimdeki değişiklikleri farkediyorum. cd leri dinlerken kendimde olan panik ataklarımı farkettim mesela.. sürekli kendimi ürkek , korkak, başkasının karşısında kekeleyen bir durumda yakalıyorum. acaip korkak biri olup çıktım.
İnsan yolda yürürken başına bişi düşecek diyerek ne kadar sağlıklı yaşar.!!! Ne kadar sürer bilmiyorum kalıcı yoksa geçiçimi bilemiyorum. bununda çekirdek inancımdan kaynaklandığını zannediyorum. ama üstesinden gelmeye çalışıyorum. zor çok zor oluyor. Bu konuda sürekli bişiler okuyup bu durumu yenmeye çalışıyorum. Bazen umutsuzluk beni üzüyor. yapamayacağım galiba diye bir his geliyo içimden. İçimdeki sesi kitaplarla yöntemlerle susturmaya onu ikna etmeye çalışıyorum. kendimi dengelemem zor oluyor.

aslında cdleri dinlemeden önce böle değildim. Ama içimde yatan çok derinlerdeki bazı kemikleşmiş olumsuz düşünce kalıplarını teker teker su yüzüne çıkarmaya çalışıyor gibiyim. Bunlar çoookk kalıplaşmış artık. içimde sanki beton gibiler. zor kırılacaklar. ama her akşamın bir sabahı vardır.
Bakalım beklicez dedikya, bekleyip sabahı görücez inşallah.
Daha yolun başındayım...


-Niye küsersin sen aşka.. çok zor kalbin attıkça..
- Her acıya dayanırdım da.. bana inan bu bambaşka..
Kutsi- Bambaşka..