25emel

çocukken bir yapbozun parçasıymış gibi düşünürdüm kendimi...sanki yerinde olmayan bir şeyler vardı...sürgüne gönderilmiş savaşcı bi prenses gibi zannederdim hep...o kadar inanırdım ki hani saçlara takılan taçlar vardır ya,ben onları kraliyet tacı takar gibi takardım hep.okulda bile dikkatini çekmişti öğretmenimin tacımı alıp vermemişti. ne hayal ama demi! 44
annem sokakta çocuklar ile oynamama izin vermezdi genelde...ayda yılda bir binbir dolap cevirerek koparırdım izni 44 odamın penceresi yola bakardı...izlerdim onları penceremden... hadi gelsene dediklerinde gitmeyi istemiyormuşum gibi davranırdım.
akşam üstü tam güneş batmak üzereyken beni salonumuzun penceresinde güneşe karşı oturmuş,uzakları izlerken bulabilirdiniz.müzik setinden gelen kısık sesdeki romantik piano ezgileri eşlik ederdi çogu zaman...o dönemlerde ibrahim erkalın şarkılarını pek severdi abim,gereksiz oldugunu düşünerek benim kasetimin üstüne kopyalamıştı!öğrenince çok üzülmüştüm. en büyük zevkim elimden alınmıştı sanki, bana sorulmadan... hala ararım o kaseti ben, bir müzik marketin önünden her geçişimde acaba burada bulabilirmiyim die geçirirm aklımdan... çogu kez elim boş çıkmışımdır. işin kötüsü onun bana ait olduğundan o kadar emindim ki gerek görüp ismini ezberleme lütfünda dahi bulunmamıştım. her piano sesi duydugumda hemen kulak kabartırım acaba o çalıyormu die... ezgiler hala aklımda 44
oldum olası yalnızlığı sevmişimdir,sesizliği... bulutlu-rüzgarlı havaları... rüzgarın önünde durmaya bayılırdım! ne kadar sert eser ise ben o kadar çok mutlu olurdum 44 saçlarımı darma dagın ederdi...zavallılar nereye kaçışacaklarını şaşırırdı sanki 44 kollarımı yanlara açar sanki kucaklıyacakmış gibi beklerdim. çogu zaman karşımdakileri anlamakta zorluk çekerdim.öyle basit garip şeylerle meşgul ediyorlardı ki kendilerini... bazılarınız bunları niye yazıyor ki bu diye aklından geçiriyor olabilir.açıkcası ben de bilmiyorum. bu duyguları yıllar önce yok ettim sanıyordum. ara da bir olur,bir ara gelir bunlar bana,her seferin de saçmalama der atarım diplere, tamm çıkmaz daha derim. sonra artık ne zaman gelirse anlarım ki hala orada! işte öyle bir zamanlarımdayım herhal 44

hiç bir zaman olduğum yerlere ait görmemişimdir kendimi... belki bu yüzdendir hep mutlu olmaya çabalamam. gittiğim hiç bir şehirde,yaşadığım hiç bir yerde kayda değer bir şeyler görmemişimdir...yüreğimden geçenler bunlar hiç bir zaman değiştiremediğim gerçekler!