[Belgin ∞]

Huzur'cum bu yazını okurken sankı benım 4 yıl önceki halim gelmişte yazmış gibi oldum.İnsanların yaşadıkları bazı problemler birbirine o kadar benziyor ki bunu hergün biraz daha anlıyorum.Yaşananlar aynı ama herkesin olaylara bakış açısı,gittiği yollar farklı oluyor.Kimisi battıkça batıyor,kimisi de gördüğü en ufak bir ışığa sarılıp onun peşinden gidiyor o ışık ona umut oluyor,karanlıklardan kurtarıyor.

Hepimiz asıl cevherin içimizde olduğundan eminiz.Hayatımıza en büyük güzellikleri ve eğer karamsarsak en büyük üzüntüleri kendimize biz çekiyoruz.Ben geçmişime baktığımda aman allahım bunları kendime nasıl yapabildim diyorum halen.Benim için gücümün farkına varmam senin kadar kolay olmadı.Ben kendimi yeni yeni sindirebiliyorum içime.Yeni yeni yapabileceklerimin farkına varıyorum.

Şuna canı gönülden inanmanı istiyorum.Aşmak gerçekten ama gerçekten zor değil.Bunu aynaya bakınca anlıyorsun.Aynada o bıkmaz,yılmaz gözlerinle karşı karşıya gelince ve onları gerçekten görünce insan hiç bir şeyin imkansız olmadığını anlıyor.

Sen değişimi seçtin ve adımlar atıyorsun.Arada bir tabii ki gel-git lerimiz olacak,dinlenmek için biraz soluklanmak için bir kaldırım taşı,ama bir ağaç gölgesi,ya da bir insan yüreği lazım olacak.Bunların hiç biri yok diyorsan yanılıyorsun.İnsan en güzel kendi yüreğinde dinlenir,en sıcak kollar kendi kollarıdır sarıp sarmaladığı.Kendini sevmeyen biri başkasını sevmekten nasıl söz edebilir ki.

Kendi içine dön,gerekiyorsa hesaplaş kendinle yüzleş.Ama asla yalan söyleme kendine ve asla çözümsüz ayrılma bu hesaplaşmadan.

Unutma.
Sorular nerdeyse cevaplar da oradadır.

Sevgiler.