[bryner]

Kendimi çok kötü hissediyorum. Yalnız ve mutsuz ne yapacağımı bilmiyorum. İçime kapanıp kalmışım. Dertlerimi paylaşacağım arkadaşım bile yok. Hep içime atıyorum her şeyi. Kime anlatacağımıda bilmiyorum. Onun için buraya içimi dökmek istiyorum. Bunaldım sıkıldım hayattan. Hep aynı günü yaşıyorum ve ben hep aynı benim. Ümitsizlik ii değildir biliyorum ama ümit bağlayacak bir şeyd bulamıyorum kendime. Çok yalnızım ii değilim gerçekten kendimi çok kötü hissediyorum. En küçük olaya bile çok kafayı çok takıyorum. Ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyorum. Karşımdaki insanı kendimle eş değer göremiyorum artık. Üniversite 1 de ben çok açık sözlü kendine güvenen bi insandım. Sonra ne olduysa bu hale geldim. Kendime olan güvenimi kaybettim. Hayata farklı gözlerle bakmaya başladım. İçinde bulunduğum durumdan kurtulmak için çok çabaladım. Ama yine de bu bataklıktan kurtulamadığımı farkettim. Şu kısacık ömürde hergün altın değerinde. Ama ben elimdeki altınları har vurup harman savuruyorum. Eridiğimi hissediyoru adeta. Ailem dışında beni sven çok insan olduğunu sanmıyorum şu dünyada. Herhalde herkes benim için çok iyi şeyler düşünmüyordur. Tamam hata yaptım ama hatasız kul olmaz değil mi. Kısacası çaresiz huzursuz ve mutsuzum.