hayatta ogrenilenler
 

* dünyanın benim etrafımda dönmediğini, sevgimi dile getirmem gerektiğini, bunu yapmanın dünyanın en zor işi olmadığını, sadece sevgililere değil, anneye, babaya, anneanneye de "seni seviyorum" demenin "iyi geldiğini", her sabah güne "yaşasın! yeni bir gün!" diyerek, bunu yürekten söyleyip taaa içinde hissederek başlamak gerektiğini, hayatın sürprizlerle dolu olduğunu, buna mukabil "beklenmedik"diye bir şey kalmadığını, yaptığım her şeyden sorumlu olduğumu, gülümü benim kılanın ona verdiğim emek olduğunu dstluğun hayattaki en büyük hediye değil, en zorlu sınav olduğunu, beni anlayacak insanların beni ilk onbeş dakika içinde anladığını, diğerlerininse asırlar boyu didinsem de anlayamayacağını, dostlarımı kaybetmemek için ne gerekiyorsa yapmak gerektiğini, geri dönüşü olmayan tek yitirmenin dostluk mertebesine ulaşmış bir ilişkiyi yitirmek olduğunu, bununla birlikte, "yapma"nın geri dönüşü olmayan bir şey olduğunu, dönülen noktanın başlangıç noktası olamayacağını, iyi bir yemeğin yerinin doldurulabileceğini, iyi bir uykununsa benzersiz olduğunu, asla yerinin doldurulamayacağını, yüreğini ortaya koyduğun bir dostluğun da aynen iyi bir uyku gibi ikame edilemez bir gereksinim olduğunu, aşkın geçici olduğunu, yine de peşinden koşmanın dünyadaki en kaçınılmaz dürtülerden biri olduğunu, "aşk bitince sıcacık bir sevgi kalır "sözünün zaman zaman bütünüyle yersiz olduğunu, buna güvenerek her aşkı tüketmemek gerektiğini, hatta her şeyi koklamamak, her şeyi tatmamak, her şeyi ellememek gerektiğini, merakın başka türlü de giderilebileceğini, merak etmenin en temel zaafım olduğunu, fakat bundan sıyrılırsam hiç ilerleyemeyeceğimi, bazı insanların "pa bend-i terakki" olduğunu, bazılarının ben yükseleceğim diye ödünün koptuğunu, her başarıma sevinen tek kişinin sadece annem olduğunu öğrendim.

Kaynak: EkşiSözlük