sadiman
 

* efendim, düne tekabül eden bir zamanda mustafa erdem özler beyin bir yazısından öğrendim ben şadıman beyin makus talihini yazayım dedim akabinde, ne çıkar dedim ha bir eksik, ha bir fazla.. sevgili ninem derdi vaktiyle "eksiğin fazlası mı olurmuş!" diye, ben de ona istinaden.. neyse..



efendim, şadıman, cenap şahabeddin beyin altı çocuğundan ikincisi imiş.. küçüklüğünden itibaren öyle içine kapalı, öyle nahif bir çocukmuş ki, kimselerle hasbıhal etmez, kimseleri görmek, anlamak, sevmek istemezmiş.. yirmili yaşlarına geldiğinde, oğlunun bu halinden ötürü içi parçalanan cenap bey, onu hekimlere göstermiş yapılan tetkiklerle birlik, şadıman'a şizofren teşhisi konulmuş, bakırköy ruh ve sinir hastanesi'ne yatırılmış..



hayatının geri kalanını bu hastanede geçirecek olan şadıman, burada da kimseciklerle konuşmaz, taş duvarın dibine çömelir, yerinden kıpırdamazmış.. sadece, sevdiği bilinen yegane şey olan cigara verildiğinde alır, başkaca da kimseye ilişmezmiş.. üstelik, şadıman'ın ömrü hayatında ağzından "fasulye"den gayrı bir sözcük çıktığı işitilmemiş, yani "şadıman nasılsın?" - "fasulye", "şadıman keyfin yerinde mi?" - "fasulye", "şadıman biraz gezelim mi?" - "fasulye" gibi..



zaman orada da geçmiş ve çok sigara içmesi ve yetersiz beslenmesi sonucunda çeşitli marazlar gösteren şadıman'a akciğer kanseri teşhisi konmuş hekimlerce.. nitekim, nefesini açması içün ona iğne yapmaya gelen bir doktor şöyle demiş: "uzat kolunu şadıman, iğne yapacağız..." işte o anda, ağzından "fasulye"den başka bir kelime çıkmayan şadıman şöyle cevap vermiş:



"ben bir daha bu hayatı yaşayacaksam, yaşamak istemiyorum!"

Kaynak: EkşiSözlük