inanç
 

bilmek fiiline felsefi bir yaklaşımda bulunursak, öğrenmenin çokça hatırlamadan ve beyindeki farklı nöronları birbirine bağlamadan yani çağrışımdan ibaret olduğu ortaya çıkar. gördüğümüz ağaç, aslında hatırladıklarımızın bir ortalamasını hatırlatır bize. her yeni gördüğümüz ağaç da ortalamayı yeniler. o halde baktığımız her şeyde zihnimizdeki ortalamalar canlanır ve yenilenir. bunun doğal sonucu olarak hakikat hiçbir zaman tam olarak bilinemeyecektir



işte burada sezginin önemi ortaya çıkar. aslında bilim dediğimiz de sezgiselliğin genelleştirilmesi ve bir takım kurallara indirgenmesidir. bu sezgiselliğin arındırılması bilimi mantığa indirger ve bu da bilimin gelişmesini engeller.



sezgiyle yaklaştığımız her şey, en basit olarak bizi inanca götürür. bir his oluşur içimizde ve bunu mantığa oturturuz, bu eylem de bizi bilmeye götürür. sonuç olarak, inanç aslında bir ihtiyaçtan çok hepimizin zaten yapmış olduğudur.



Kaynak: İtüSözlük