ev
 

dünyanın en güzel hissi.. gitmek istemiyorum anne!



daha kolay olur sandım hep. zaman geçtikçe ayrılmak daha kolay olur diye düşündüm.. ama daha zorlaşmaya başladı! haziran'ın başında, elimde kocaman bavullarla içeri girişim dün gibi. zaman ne kadar çabuk geçti! yurt odasında yaşama vakti geldi.. bünyenin zayıflığından değil, bakımsızlıktan hasta olma vakti geldi.. sil baştan alışmaya çalışmanın, tekrar bir düzen kurmanın vakti geldi..



meğer ne kadar mutluymuşum bir zamanlar. akşamları televizyon izlerken, telefonda arkadaşlarımla konuşur ve salonda uyuyakalırken, okuldan çıkıp eve gelirken ne kadar mutluymuşum.. kaybettim bunu.. pişman değilsem de, sonsuza kadar kaybettim.. ne bu ev aynı ev olacak, ne de ben aynı ben olacağım..



gitmek istemiyorum.. izmir'i çok özledim, ama evimden ayrılmak istemiyorum!



Kaynak: İtüSözlük