kardeş
 

karındaştan türemiş gelmiş.

kardeş çok yalın kalıyor, ne bileyim sevimsiz, soğuk geliyor bana. ama karındaş! hem sırdaş, hem can, hem manyak, hem sinir, hem dost, hem öyle, hem böyle derken, insanın canının bir parçası karındaş.

ohooo ne zaman geçti seneler dememe neden olan insandır kendisi. ilk doğduğu günü hatırlıyorum ben bu pasaklının. anneannem ve babamla annemi hastaneden aldığımız gün hayal meyal aklımda. annem beni değil de kucağında başka bir çocuğu sımsıkı tutuyordu. babam bana değil de bu küçük şeye gülümseyerek bakıyordu. kıskandım mı? hayır. herkesin papucun dama atıldı demesine karşın herkesten çok sevdim onu. odamı paylaştım, en sevdiğim oyuncaklarımı kırmasına sesim çıkmadı. ama yeri geldiğinde o'na suç atmadım değil! annemin yeni yaptığı kekin dolabın üzerinden düşüp paramparça olması, evdeki çikolataların bitmesi, vazonun kırılması, televizyon kumandasının bozulması, halıdaki leke hepsi o'nun suçuydu. garibim, gıkı çıkmazdı, mecburen kabullenirdi! sonra büyüdü tabi, diklenmeye başladı, sustum, susmak zorunda kaldım.

annemin çikolata sosunu yaptığı tencerenin dibindekileri beraber kaşıkladığım, geceleri korkunca yanıma gelip yatan sıpa bakıyorum ki büyümüş. kız mız davalarına girer olmuş. o'nu üzen tüm kızları düşman bellemişim. bana gelip dert anlatır olmuş. aşktan tövbe ettim derken bir hafta sonra telefonda gene pürüzlü sesini duyar olmuşum. seni özledim demesiyle canım acır olmuş. biliyorum, yan yana olsak şimdi illaki bir gıcıklık yapıp sesimin soprano olarak çıkmasını sağlayacaktır ama olsundur, onunlayken o bile güzeldir.

yok benim yerime o'nu seveceklermiş, yok papucum dama atılacakmış, yok kıskanacakmışım. laf bunlar laaaffff.ne kıskanması canım??? neyim varsa o'nun olsun, o kadar candır işte kendisi.



Kaynak: İtüSözlük