eski sevgiliye mektup
 

neden ellerim titredi, kalp atışlarım kontrolümden çıktı? neden gözlerim bir an görmeyi unuttu? bilmiyorum… heyecanlanınca çocuk gibi olduğumu bir kez daha anladım. saçmalamak ve kontrolden çıkmak için öyle uygun bir andı ki kendimi zorlamama hiç gerek yoktu. her zamanki gibi akışına bıraktım. yaptığım imla hataları adrenalinin hala damarlarımdan bir zehir gibi süzülmesindendir. hormon bu yavaş ama etkili. yani aşk gibi geç vuruyor, güç vuruyor ama acıtıyor. sevmek de hormonların harekete geçmesi gibi, kendinden geçiriyor. beni hala 5 yaşındaki çocukların acemiliğine sevk edebiliyorsun, sıcağı sıcağına bu yazıyı yazdırabiliyorsun. acı çektiriyorsun. evet, farkındayım yine kendimi acındırıyorum. ama kabul etme zamanı gelmedi mi sence de? ben acınacak haldeyim. gözlerini kapatınca, tüm gücünle sımsıkı yapıştırınca gözkapaklarını birbirine gerçekleri umursamamak çok kolay oluyor. nereden biliyorsun deme. sen öğrettin bana. hala da öğretiyorsun ya boş… salınmayı, salmayı, susuzlukta kıvranırken, sıcakta erirken, buzu paylaşmayı bildik seninle, şimdi mi? sorma!! bir damla gözyaşını paylaşamıyoruz. ne acı sözler tutulmamak içinmiş öğreniyoruz. yazılan bir yazı bir kez daha okunursa uğuru kaçarmış, düzeltmek mükemmeliyetçilere mahsusmuş bunu da öğrettin bana. sen bilemezsin belki daha neler öğrendim senden. yaşayıp geçmeyi, pişman olmamayı öğrendim. hadi git şimdi uyu sıcak yatağında, bensiz ne kadar ısınırsa… daha fazla konuşturma beni bilirsin ağlamayı sevmem yalnızken. ne zamandır yalnız ağlıyorum ya heyhat! çare aramıyorum merak da etme. sensizliğe sen bile çare olamazsın zaten artık. başka bir şeyde beklemem de çocukça olur bu durumda. heeyy sana dedim hadi git yat rahat bırak beni mezarımda mutluyum sensiz burada huzurluyum. rahatsız etme. allaha isyan ettirme beni ben dünyaya senin tarafından acı çektirilmek için gönderilmedim. allah da biliyor ya tek suçlu benim. neyse günah çıkarma zamanı değil şimdi. hadi git yat. benim de uykum var 4 aydır uyuyayım sessizce. sessiz bir gidiş olsun istiyorum. ölümün kokusu yayılmasın etrafa. kimse ayırt edemesin ölümle uykunun garip kokuları arasındaki farkı. ahh!! sen ve ben gibi ölümle yaşam… sen yaşam ben ölüm. allaha kavuşuyorum. ölüm acıdır derler bunu da ben öğretmiş olurum sana. aşk rol istemez. öğretmenlikteki ilk ve son rolüm olsun affet ve sonsuza kadar hoşçakal…



Kaynak: İtüSözlük