unutma ki
 

* Sen uykusuzluk nedir bilir misin



Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı



Gözlerini tavana dikip



Düşündüğün oldu mu bütün gece



Ve bütün bir gün



Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç



Gelmeyince



Seni aramayınca



Ölesiye ağladın mı



Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların



Ona ait ne varsa



Bir bir hatırladın mı







Sen günden güne erimeyi bilir misin



Dev bir ağacın vekarı içinde ölmeyi



Bir teselli aramayı



Issız parklarda, tenhâ sokaklarda



Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda



Deli divâne yollara düşüp



Yaşlanmış bir köpek gibi



Eskimiş bir gömlek gibi



Atılmışlığını hissettiğin oldu mu



Sevmekten



Günler geceler boyunca yürümekten



Elin, ayağın, kalbin yoruldu mu







Sen yalnızlığın acısını bilir misin



Unutulmak bir hançer saplandı mı sırtına



içinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı



Bütün gururunu çiğneyip



Sevdiğinin geçtiği yollarda



Bastığı toprakları eğilip öptün mü



Yanan başını



Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden



Sen her gün bin defa öldün mü







Böyleyim diye ayıplama beni



Bir gün kendimi



Sonsuzluğun koynuna bırakırsam



Yaralı ve yenik bir asker gibi



Darılma



Unutma ki



Her seven adsız bir kahramandır



Unutma ki



insan sevebildiği kadar insandır







umit yasar oguzcan