y en la hora de nuestra muerte
 

* şimdi rüzgâr esecek şimdi mavi bir kuş yaylımı ayışığının kanadında



kirpiklerime üç damla ışık düşürecek, üç damla yıldız ışığı kirpik uçlarıma



şimdi rüzgâr esecek şimdi gecenin en güzel vakti demirörgünün saçağında



şakaklarıma üç tel sarmaşık düşürecek, üç asma sarmaşığı şakak duvarlarıma



şimdi rüzgâr esecek şimdi haziran sağnağı dalbastı kirazların şıvgasında



dudaklarıma üç yaprak su düşürecek, üç ırmak yaprağı dudaklarımın kuytusuna



şimdi rüzgâr esecek şimdi gecenin en ölüm vakti göğsümün ateş yollarında



gözlerime tuz ölümler düşürecek, üç kök kerbelâ tuzu gözlerimin kovuğuna



gecede yıldız var ve ay öksüz bir şarkıcıdır uzun yoldan gelmişim







neden korkuyorsun ki?... neden korkuyorum ki?... ölüm değil mi sonunda duran, günün herhangi bir vakti... aslına bakarsan günün her vakti yaşarken, çeşitli nedenlerle işkence olsa da ruhuma, iş ölüme gelince güzelim, günün her vakti sevişme hazzında... ne ölümler gördün, ne ölümlüler öldü elinde... tek tek gözlerine baktın bazılarının, bazıları giderken kanını aldı götürdü, kimisi tenini, kimisi bedeninin tamamını, kimisi ruhunu boşalttı, kimisi inancını... daha az mı acıdır, parça parça ölürken, deli gibi inadına akan hayatı seyre durmak uçurum kıyısında?... şimdi bir rüzgar esse, ensenden doğru, hafif bir dokunsa, saçlarının ucuna, sonsuza kadar düşeceğini bile bile... -ki ayağın kaydığı zamanlar vardı-... düşüşünün sonsuz olduğuna sevindiğin ama ilk metrede saplandığın, karnından/göğsünden kanının aktığı damarlara tecavüzen batan kayalar vardı... insanlar vardı gözlerinin içine baktığında ölü olduklarını gördüğün - hayır öleceklerini değil ölü olduklarını- yaşamaya inançları tartışılmaz olanlardı çoğu da, kimbilir, öldüklerine bile şaşırmayacaklar/anla



* mayacaklar/yaşıyor olduklarını sanacaklar... içinin acısını anlatabildin mi, yaşayanlara yas tutmaktan vazgeçmen ne zamanlara denk gelir?...







omonia... gidip de kendini orta yerdeki heykelin kenarında, haykıra haykıra insana lanet ederken kaç kez düşledin, düşlerken kaç kez ağladın, omonia meydanının defalarca kanlı gösterilere gebe kalmış bir dilber olduğunu ne çabuk unuttun?... senin kanından mı çekinecekti, kimleri yedi o dilber, kimleri... demirci kawa mı sandın kendini tiranlıkları yıkacak insanların gözlerindeki/içindeki/ruhundaki, yalnızlığına kimleri katacaktın da umutlandın?... yargılamayalım, insandın sadece... bilmiyordun, korktuklarının seni mutlu edecekler olduğunu... karanlıktan kaçarken, huzurunun karanlıkta olduğunu, ölümden kaçarken, yolunun ölüm olduğunu, sevmekten kaçarken kurtuluşunun teslimiyet olduğunu bilmiyordun... nefret dedin, ölümlerle öç almayı mı düşündün, hediyelerle mi öç alacaktın?... benden, kendinden... kendini hapsetmeye çalışırken özgürlüğünü vererek mi?... gün gelir şeytan dikilirse karşına duraksama, şaşırma... çok anını onunla yaşadın/çok anında onun sözlerine kulak kabarttın... insansın normal... kiliselerin çanları çalındı... ezanlar okundu, şivaya dualar bağlandı, mumlar yakıldı, büyüler yapıldı, amenler, aminler, tantralar, şakralar... hep göklere bakıldı... yaşam için mi sandın, şeytanla muhabbetin de ölüm içindi... kaçırdın... büyü demişlerdi sana, sen hızla küçülürken... büyürken ne kadar küçüldüğünü bil demişlerdi sana küçülüp kendini büyük sayarken... durdun mu?... tebeşir tozu duran avucumda, bir üflemelik... beyaza boyanacaktı her şey... herkes "an" içinde beyaz olacaktı... avucumda duran tebeşir tozunu suya karıştırmadan önce, suyu içmeden önce/zehirlenmezden az önce/gözlerimiz beyazken... dikenli teller vardı arasından geçilecek... bir kesik vardı, yara gibi, ağız gibi koşarak bütün tele atlamayacaktık, barukada&amp