[cansuyu]

keyifle okumanın yanısıra, paylaşımlarınızdan yararlandığımı eklemeden geçemeyeceğim ben de :)
ancak elbette düşüncelerimiz örtüşmek zorunda değil ve ben bu konuda yapılan en büyük yanlışın, en büyük ilk cam kırığının, ailemiz için kendimizden vazgeçmek olduğunu düşünüyorum. Evet sevgi fedakarlıktır diye belki öğretilerimiz, belki içgüdülerimiz, belki yaptırımlarımız tarafından şekillenmiş bulunuyoruz hepimiz. karşılıksız sevgiyi ailemizden alıyorsak zaten kendi ihtiyaçlarımızı ötelememiz gerekmez ki.

uçaklarda ilk anonsu hatırlarsınız. oksijen maskelerini olası durumda önce kendinize, sonra çocuğunuza takın diyen.. nasıl da kabul edemezdi aklım, yüreğim.. sonraları gerçekten anladım.
kendi var olmayan başkasını var edebilir mi?
kendi BEN demeyen çocuğunun BEN demesini sağlayabilir mi?
kendi önceliklerini yok sayan, başkalarından bir değer bekleyebilir mi?
kendi mutlu olmayan, başkasını mutlu edebilir mi?
KENDİ NEFES ALAMAYAM BAŞKASINA NEFES OLABİLİR Mİ?

kızım için önceliklerimden vazgeçtiğim zaman sonucunda kızımın bunu olağan karşıladığını, ama BEN demek istediğimde şaşırdığını gördüm.
yeniden şekil vermem gerekti sevgi tanımıma.
tavizler her kim için olursa olsun taviz.. ve kendimizi yoksayış..

ve kızıma herşeyden ama herşeyden önce ( benden de) SEN sin i öğretmem gerektiğini ama bunu doğru rol model olmadan başaramayacağımı anladım.

bence koşulsuz sevebilen herkes, bireyin önceliğine zaten saygı duyacaktır.

ve duymalıdır.