Sıradışı
 

SıradışıHollywoodda yıldızı parlayan Türk asıllı yönetmen Mennan Yapo‘nun (Mennan Yapıcıoğlu) filmi Sıradışı (orijinal başlığı ‘önsezi anlamına gelen Premonition) ne yazık ki sıradışı olmaktan çok uzak. Bir Türk yönetmen nasıl olur da Sandra [/b]Bullock gibi bir aktrisi filminde oynatabilir gibi akıl almaz nedenlerle heyecanla beklenen film beklentileri karşılayamayacağa benziyor - hem de Bullocka rağmen. Sıradışı, bir ev hanımı ve bir anne olarak gayet sıradan bir hayatı sürdüren Lindanın (Bullock), bir gün kocasının ölüm haberini alması ve aslında dört gün sonrasını gördüğünü anlayarak, günler arasında zıplayan bir zaman döngüsünün içine girmesini konu alıyor: Linda bir gün kocasını sapasağlam bulurken, ertesi gün cenaze hazırlıklarıyla uğraşıyor.

Yapo öncelikle filminin içine girdiği tür kategorisini fazlaca ciddiye almış, ve de yanlış uygulamış görünüyor. Filmin her sahnesi, ödevinde puan toplamaya çalışan bir çocuğun gerilim türünün gerektirdiği şartları adım adım yerine getirmesi gibi yazılmış ve çekilmiş. Beklendik klişe gerilim sahnelerinin ardı arkası kesilmiyor. Karakter ağır adımlarla tehlikeye doğru yaklaşır... Müzik giderek yükselir... Karakterin endişeli ifadesi... Ani bir hareket... Vee bakıyoruz ki aslında her şey yolunda... Derin bir soluk, rahatlama, belki birkaç damla gözyaşı... Öykünün kimi şaşırtmacalı dönüşleri de maalesef ne gerçek anlamda kafa karıştırıcı ne de merak uyandırıcı. Yönetmen gerilimle, ne olacağı çok belli bir şeye ağır ağır yaklaşmak arasındaki farkı yeterince ezber edememiş anlaşılan.

Bill Kellynin senaryosunda kimi vahim tutarsızlıklar da mevcut. Tarihlerle ilgili karmaşayı bir yana bırakırsak, Lindanın gelecekte korkunç sonuçlar doğurduğunu gördüğü hareketleri reel zamana döndüğünde neden aynen yerine getirdiğini; neden olacakların önüne geçmek, bir nevi kaderi değiştirmek yoluna gitmediğini anlamak mümkün değil. Öte yandan zaten çoktan bitmiş gibi görünen iletişimsiz bir evliliğin test edilmesiyse konu, Lindanın kocasının ölümüne göz yumması, ya da en azından ciddi bir kararsızlık yaşaması filmin bayağı kaderciliği ve artan duygusal çöküntüsünü ilgi çekici kılabilirdi; gerçek bir gerilimi sağlayabilirdi.



Başka bir gerilim kaynağı da yine filmde teğet geçilmiş. Lindanın gerçekten deli olma ihtimali ve tüm bunları hayal etmesi, hayatının monotonluğuna bakıldığında filme bir psikolojik-gerilim kimliği kazandırabilirdi. Halbuki bu da, filmin akıl edilip es geçilmiş potansiyel ağırlık noktalarından biri olarak kalıyor.



Üstüne üstlük Yapo, işin içine din ve spiritüellik de katarak durumu daha da bulandırıyor. Filmin dördüncü çeyreğine saklanan iki ‘ruhlu sahne de insanoğlunun inancını eleştiren basit laflarla ve düşük bir atmosferle birlikte filmin dipsiz kuyusunu boyluyor.

Sonuç olarak filmin bir evlilik/ilişki üzerine mi, gerçekleşen fenomen üzerine mi, bir kadının ruhsal ve psikolojik durumu üzerine mi, yoksa inanç kaybının önlenemez sonuçlarına mı odaklandığını kavrayamadan; izlediğimizin gerilim mi, korku mu, psikolojik-dram mı, yoksa bu türlerden birkaçının bileşimi mi olduğundan emin olamadan; ne izlediğimizi ve ne yaşadığımızı –ki bunlar her neyse, yüksek kalite bir sinemanın meyveleri olmadığını da hatırlatarak– tam olarak duyumsayamadan filmden ayrılıyoruz.

Bullock, sıradan hayatından söküp çıkarılan ve aksi takdirde ev hanımlığı tarihinin unutulmuş sayfalarına yerleşecek öyküsü 180 derece dönen çaresiz kadın rolünde inandırıcı. Sıradışı, fazlaca gerilim aksiyon deneyimi olmayan ve olağanüstü fenomenlerin sinemada hayat buluşuna çekilen izleyici için ideal. Ne var ki Bullockun her sabah içinde uyandığı çeşit çeşit gecelik ve pijamalarıyla etrafta koşuşturması filmin kendisinden daha ilgiye değer.

Selin Sevinç

selinlesinema@gmail.com