Rüya Kızlar
 

Rüya Kızlar1960ların başında üç Afro-Amerikalı soul şarkıcısının Amerikan müzik listelerinde tırmanışa geçmesini konu alıyor Bill Condon imzalı Rüya Kızlar. Film, Afrikalı şarkıcıların ırkçılık nedeniyle müzik piyasasından dışlandığı dönemde Diana Ross gibi şarkıcıların beyazların tekelindeki müzik dünyasını yavaş yavaş fethetmesini içeren zorlu yolculuğu bir müzikal olarak sunuyor bize.



Beyonce Knowlesun Diana Rossu canlandırdığı söylenen filmde Effie White karakterini canlandıran Jennifer Hudson filmin ağırlık merkezini kendi üzerine çekiyor. Daha önce American Idol yarışmasından tanınan genç şarkıcı ilk oyunculuk denemesinde En İyi Yardımcı Kadın Oscarını alarak bu yılki Oscarların da yıldızı oldu. Hudsonın müzik gücü filmin pembe dizi-vari hikayesini, Beyoncenin güzelliğini ve sahne dünyasının ışıltısını gölgede bırakmaya yetiyor.



Rüya Kızların en önemli çekiciliği elbette aralarında bu yıl Oscara aday olan şarkıların bulunduğu kalabalık soundtracki. Ne yazık ki film bu değerli özelliğini biraz fazla kullanarak izleyicide aşırı doyumdan kaynaklanan bir bıkkınlık hissi uyandırıyor. Zaten, beyazların hükmü altında olan pop dünyasının ve ırkçı toplumun alışkanlıklarının yırtılması; müzik dünyasının siyah müzik kültürüyle görkemli buluşması film boyunca pörtleyip duran gıcır gıcır bestelerle yeterince simgelenmiş. En ufak bir duygusallık ya da kişilik çatışması içeren sahnede sözcüklerin melodilere dökülmesi akıllarda aşırı müzikal yükleme yapıyor kanısındayım. Belki diyaloglar konuşma dilinde kullanılsaydı, şarkıların varlığı zihinde daha ayrıcalıklı algılanabilirdi.

Film Amerikan müzik tarihinin önemli bir dönüm noktasına ışık tutmak niyetindeyse Condon, döneme hakim ırkçılığa ve siyahların öncülüğündeki soul müziğinin kitlelerin beğenilerini cezbedişine daha çok ağırlık verebilirdi. Böylece Rüya Kızlar onlarca şarkının geçit töreni olmaktan çıkıp tarihle dokunmuş altyapısıyla izleyicileri o yıllara götürmeyi ve müzikal devrimi canlı canlı yaşatmayı başarabilirdi. Filmde büyüleyiciliğini hiçbir sahnede kaybetmeyen set, kostüm ve saç tasarımları filmin dönemi yansıtan sayılı öğelerinden.

Jennifer Hudsonın karakteri Effie filmde en çok karakter evrimi geçiren ve dolayısıyla en duygu yoğunluğu taşıyan karakter. Hudsonın kendisi de hem sesiyle hem de karakterinin dramatik öyküsüyle odakta. Hudson tek başına filmin taşıyıcısı diyebiliriz. Beyonce ise utangaç saf kızdan iyi niyetli ama hırslı stara dönüşümün hakkını vermiş. Şarkıcı gerçek hayattaki star kimliğinin Hudson tarafından gölgelenmesine izin verme cesaretini ve özgüvenini göstermiş. Sesinin renksizliğinin yüzüne vurulduğu sahne çoğu starın mercek altına alınmaktan çekinerek reddedeceği bir sahne olurdu.



Jamie Foxx her zamanki dehasını göstermeye fırsat bulamamış bu filmde. Özellikle Beyonce ile olan diyalogları filmi pembe dizi modeline yakınlaştırıyor. Foxxun karakterinin iç çatışmasına ve iş adamı kimliğinin ardındaki karanlık yüze daha çok ağırlık verilseydi belki Foxxa da oyunculuğunu konuşturması için daha geniş bir alan sağlanabilirdi. Bu yıl Oscara aday olmasına ve Altın Küreyi almasına rağmen Eddie Murphy çok iyi şarkı söylemenin ve onda görmeye alışık olmadığımız kederi ve yozluğu canlandırmanın dışında çok dikkat çekici değil.



Rüya Kızlar keyifle izlenebilecek bir sürükleyiciliğe ve zaman zaman izleyiciyi yerinden hoplatacak eğlenceli şarkılara sahip. Prodüksiyon bol ayrıntılı; özenle tasarlanmış. Maalesef hikayenin geçtiği döneme temelli derinliğin müziğe boğulduğu anlar seyirciyi yorabilir. Müzikal-severleri fazlasıyla doyuracak yapımda geleceğin ses getirecek starı Jennifer Hudsonı da izlemek mümkün.

Selin Sevinç

selinlesinema@gmail.com