Hayat cesur sever
 

Hayat cesur sever[/b]



Merhaba, Kısacık bir tanışma paragrafı ile başlamak isterim yazıma. Aslında şu kadarı mühim ki; yazmayı seven bir ziraat mühendisiyim ve bundan böyle gerek mesleğimle ilgili bilgilendirici konularla ve gerekse hayatın ta kendisi hakkında

küçük paylaşımlarımla sizlerle olacağım. Her ne kadar kahramanlarına, saçların ağarıp-bellerin büküleceği kadar uzun gelse de dışarıdan bakıldığında bir okul önlüğü, bir düğün ve birkaç yeni doğmuş bebek ağlayışına sığdırılabilecek kadar

kısacık bir masaldır hayat.. Bilgimiz dışında dünyaya geldiğimiz gün, tanıştırılmaktan ziyade takdim edildik ailelerimize ve o günden itibaren doğmakla teslim aldığımız ne varsa, üzerine eksik olanları eklemeye çabaladık hiç durmadan.

Önceleri hoşumuza gitti yarışmak. Derken büyümek gibi kaçınılmaz bir değişim sonraki kardeşimizi oturturken tahtımıza; önce bilyeleri aldı elimizden, ardından da annelerimizin ilgisinin en az yarısını… Meleklerin rüyalarımıza gireceği

yaşlarda, uykusuz gözlerimizi ovuşturarak okul yollarına düşüp, zamanı gelince başkalarını mutlu edecek iş ve eş seçimleri yaptık. Hazır olmadığımız yaşlarda, adını bile başkalarının koyduğu çocukların annesi-babası olduk bir kısmımız.

"Kendine bir anlam arayan tek varlık insandır" Camus. Bir gün (ki o "bir gün" herkese göre farklı bir zamanlamadır), bütün bu olan bitenin faturasını ödeyen olduğumuzu, ama asla tayin eden olmadığımızı fark ettik. O noktada payımıza düşen

getiriler; farkındalık ve tecrübelerdi elbette, ya adımıza kesilen faturanın telafisi için söylenebilecekler nelerdi? "Hayat geriye adım atmaz dünle ilgilenmez. Hiçbir gün doğuşu bizi, bir gün batışının bıraktığı yerde bulamaz."

Halil Cibran. Dönüş mümkün olmuyorsa bundan sonrası için değiştirilebilecekleri gözden geçirmek, yani birazcık cesaret lazımdı bize. İyi de neydi bu cesaret? Kırmak, dökmek ters çevirmek miydi kurulu sofraları? Durup dururken saldırmak,

kabalaşmak, hakaret etmek miydi ya da saatte bilmem kaç kilometre hızla giden bir aracın önüne atlayabilmek miydi kazanılabilecek küçük bir iddia uğruna? Cesaret, yalnızca korkmamak değildir; tam tersine çok korkmak ama yine de "ben varım ve

buradayım" diyebilmektir. Cesaret, korkuya rağmen eylemdir ve ancak akıllıca kullanıldığı zaman aptallıktan ayrılabilir.. Bir Hint masalında; kedi korkusu ile endişe içinde yaşayan bir fare vardır. Büyücünün biri fareye acır ve onu bir kediye

dönüştürür. Fare kediye dönüşmekten mutlu olacağı yerde bu kez köpekten korkmaya başlar. Büyücü bu korkusunu da yensin diye onu bir kaplana dönüştürür. Kaplan olan fare aynı şekilde bu sefer de avcıdan korkmaya başlar. Büyücü

bakar ki; ne yaparsa yapsın farenin korkusunu yenmesine imkân yok. Onu yeniden eski haline döndürür ve şöyle der; "Sen cesaretsiz ve korkak birisin, nasıl görünürsen görün sende sadece bir farenin yüreği var". Elbette ki hayat cesaretin ve

şanssızlıkları avantaja dönüştürebilmenin er meydanıdır. Geçmişe dövünmektense, korkularından sıyrılıp övünülecek bir gelecek inşa edenleri ödüllendirir tarafsızlığını koruma endişesi taşımadan. "Söylemesi kolay" peki; yazdıklarımıza ya da

okuduklarımıza uymak konusunda hepimiz ne kadar başarılıyız diyorsanız, fazlasıyla çabalamamıza rağmen işte o gerçekten de cevabı zor bir soru. Ünlü yazar Tolstoyun karısı, kocasının eserlerindeki nezaket ve inceliğini gerçek hayatta

bulamamaktan şikâyet ederek; Tolstoyun"yazarken bildiklerini yaşarken bilmediğini" söylermiş… Galiba hepimiz Tolstoy gibi ideal olanı yazıp-okuyup, yalnızca mümkün olanı yaşıyoruz. Sağlıcakla

kalın….

Hatice Olgun

haticeolgun2@gmail.com