[Bluesky24]

Ve yine "kadın olmak"; sürekli



diğerlerini düşünmek, başkaları için uğraşmak, onları mutlu etmeye



çalışmaktı..Tüm bu öğretilerle yetiştirildik. Kendini düşünmek, kendi



isteğini yerine getirmek, kendine zaman ayırmak..Tüm bu kavramlar



annelerimize oldukça uzaktı. En büyük ayıp, en büyük



bencillikti...







Böyle bir



yaşam tarzı, halen pek çok ailede aynı derecede ayıpsanacak bir



olgu, önemli bir utanç ve eleştiri kaynağıdır..Şükürler olsun ki; bu gibi



düşünenlerin sayısı güngeçtikçe azalmakta. Artık kadınımız kendisinin de "VAR"



olduğunun bilincinde.. Acı olan bu bilincin 2000e girerken yeni yeni oluşmaya



başlamış olmasında...



Oysa ki,



hem yetiştirilirken bizlere uygun görülen "Kadın" kimliğimizi muhafaza edip, hem



de insan olma özgürlüğümüzyerinde ve zamanında doğru olarak kullanıp,



üretken olma ve kendin için de birşeyler yapma mutluluğunu birarada yaşayamaz



mıyız?



Sosyo-ekonomik



kültürel yapısı her ne olursa olsun kadınımız, hala aynı "Kadın" kimliğini



üzerinden tam atabilmiş değil. Koca koca şirketlerde yöneticilik yapan



kadınımız, yine de kısıtlı olan "kendine özel" vaktini, kendisinden



beklenenler doğrultusunda, başkalarını mutlu etmeye ayırmak durumunda..Türk



erkeğinin kafa yapısını değiştirmedikçe sonuca tam ulaşmamız da mümkün



gözükmüyor...O halde!??.. O erkekleri yetiştiren bizlersek; her ne kadar uzun



ince bir yol bile olsa; sonuç tamamen bizim ellerimizin altında....



Bu konuda ne



yapabilirim? diye düşünürken, öncelikle kanıksamış olduğumuz değerleri gözden



geçirmeliyiz..Nedir bu değerler? Toplumun değerleri başta olmak üzere, anne olma



değerleri ve yanısıra kadın olma değerleri..Tüm bu özümsenmiş değerleri gözden



geçirip, enine boyuna sorgulamak gerek! Bir kadının (bir insanın!) mutlu ve



verimli olabilmesi için, başkalarına ayırdığı kadar, kendine de zaman



ayırabilmesi, kendi isteklerine de kulak vermesi gerekir..



Bunu bir başka



örnekle daha izah edebiliriz.. Bizlere hep başkaları için kurabiye yapmamız



öğretildi. Yaptığımız güzel kurabiyeler çevremizdekiler tarafından



beğenildiğinde, onların mutluluğu bizi de mutlu edecekti. Yani bizim



mutluluğumuz başkalarını mutlu etmemize endeksli dendi...



Ama bu her



zaman doğru olmayabilir. Nasıl mı? Gözden kaçan bu gerçeği şöyle izah etmek



mümkün.. Başkalarını mutlu etmek adına yaptığımız kurabiyeler muhtemelen bizim



en çok beğendiğimiz türden kurabiyelerdir. Oysa biz çukulatalı kurabiye



seviyoruz belki ama, karşımızdaki sade olanını tercih ediyor da olabilir! O



zaman? ..O kadar özene bezene hazırladığımız kurabiyeler takdir görmeyecektir.



Karşıyı mutlu edelim derken, o kadar da mutlu edemediğimizi farkederiz. Çünko,



sade olanı ile mutludur..Bu durumda çözüm?? Çocuklarımızı yetiştirirken



kalıplarımızı değiştirmeliyiz..Herkes kendisi için kurabiye yapmalı ve herkes



öncelikle kendi karnını, kendi sevdiği kurabiye ile doyurup, kalan kurabiyeyi



karşısındakilerle paylaşmalı. Herkesin mutlu olması bu gerçekte gizli.. Bu; bize



öğretilen bencillik -"tu-kaka"dır- anlayışını yıkmak demektir... Bencillik, bu



anlamda çok da kötbir kavram değil! Ben önce "BEN"i mutlu etmeliyim ki;



etrafımdakileri daha fazla mutlu edebileyim! İşin sırrı burada...



Kendine ait



özel zamana ihtiyacı olduğunu benimsemiş olmak gerek! Terbiye ve eğitimle



kanıksamış olduğumuz aile ve toplum değerlerini, kendi yaşamsal sonuç ve



değerlerimizle yeni baştan harmanlamak ve yeniden yapılandırmak



gerekir..



Yıllarca



bağımlı yaşanan onay ihtiyacından arındıkdan sonra, gerek kendimizle, gerekse



başkalarıyla sürdüreceğimiz çalışmalardan sonra ilk başvuracağımız mercii; kendi



ÖZ ONAY, kendi İÇ HUZUR ve DENGEMİZ olmalıdır.



Kadının



kendisi için, kadın sıfatıyla yapacağı herşeyi gerçekleştirebilmesi için bir



mücadele sözkonusudur. Bu mücadeleye değmez mi sizce ??



2000li



yıllara ilk adımlarımızı attığımız şu günlerde "Haydi kadınlar



Aşıya!".....



Tüm



güzellikler bizimle olsun !....







Kaynak:Kadınvizyon