Öyle Özledik Ki
 

Öyle Özledik Ki

Janset











Küçük bir kız çocuğu iken, köydeki evin avlusunda, gün geceye selam verirken, toplanmış aile kalabalığı arasında oturup, dedemin anlattığı hikâyeyi dinlerken... Evet dinlerken; nefes bile almadan, gözümü bile kırpmadan dinlerken ne mutlu hissederdim kendimi. Hikâye bittiğinde dedem paylaştığı, bizler de hikâyedeki maceralara atıldığımız için çok heyecanlıyız. Heyecanlıydık... Dinlerdik...



Birinin bizi dinlemesini özledik...

Çok sık görüşmememize rağmen, her seferinde kaldığımız yerden devam edebildiğim bir dostum, uzun bir monolog sonrası "...sonuna kadar dinlediğin ve gerçekten sadece dinlediğin ve hiçbir şey söylemek zorunda hissetmediğin için çok teşekkür ederim," demişti. Dinlemenin iki tarafa da ilaç gibi geldiğine o zaman uyandım. Sağ olsun. [img]/images/smilies/smile.gif[/img]



Takdiri özledik...

Bacak kadar boyumuzla bir aferin için kırk takla atan çocuklardan aferini kapanlar, daha bir kendine güvenle devam edip iyi hissetti kendini. Aferine hasret bebe, omuz düşük, kanat kopuk, burnunu çekip odasına çekilirken, ne umutlarını da sakladı yatağının altına... Rüyaların en derinine... En derinine... Tek isteği kocaman bir kucaklama...



Dostları özledik...

Kaybedince değerini anladığımız. Ne zaman bir nefesi toprak versen, hatırlarsın nefesin nasıl senden bağımsız ama bağımlısı olduğunu, kıymete biner... Bir anlık. Ertesi sabah unutursun yine yasam telaşıyla... Unutursun. Bir dost sohbetinde gelince bir araya sana can katan tüm nefesler, hatırlarsın dostların ne işe yaradığını, kendini de hatırlarsın. Gülümsersin, teşekkür edersin, insansın yine unutur, yine hatırlarsın... Balık gibi.



İnanmayı özledik...

Yalan olduğunu bile bile duymaya hasret... Neye sarındığımız, neremizi ne kadar örttüğümüz değildi önemli olan. İnanmak örtünün altında değildi, boşuna arandık, yalanlarla örtündük, gerçeklerden arındık. Sadece ruhumuza dolan aşk ateşinin saçtığı gönül nefesi değil mi inanmak istediğimiz, sevmelere sevişlere hasret. İnanmak sevmekten geçer, sevmeyi özledik.



O kadar özledik ki ah öyle özledik ki, artık özlemek alışkanlık oldu neyi özlediğimizi unuttuk. Özlemkeş olduk.

Belki o yüzden bu kadar çok anlatasımız var, ne dediğimizi bile dinlemeden.

Dinlemeye başladığımdan beri özlemler hasret olmaktan çıktı, yerini aşka bıraktı.



Sesin esten doğduğunu öğreten tüm ruhlara,

Aşka âşık her nefese Selam olsun. [img]/images/smilies/smile.gif[/img]





25 Temmuz 2008









Kaynak: Joy Dergisi