Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Şeker hastalığı – diyabet : (‘’Keşke öyle olsaydı’’ düşüncesinden kaynaklanan özlem. Yönetmek için büyük bir ihtiyaç duyma. Derin keder. ‘’geriye hiçbir hoşluk, tatlılık kalmadı’’ duygusu.) Bu an sevinçle dolu. Şimdi bu günün hoşluğunu, tatlılığını hissetmeyi seçiyorum.

Şişmanlık: (Korunma isteği. Aşırı duyarlılık. Çoğunlukla korkuyu temsil eder ve kişinin korunma ihtiyacı duyduğunu gösterir. Korku gizli bir öfkeyi ve bağışlamaya gösterilen direnci saklayan bir örtü de olabilir.) Ben Tanrısal Sevgi tarafından korunuyorum. Daima emin ellerdeyim. Büyümeye ve hayatımın sorumluluğunu üstlenmeye hazırım. Diğerlerini bağışlıyorum ve artık hayatımı istediğim biçimde yaratıyorum. Güvenlik içindeyim.

Kutsal sevgiyle korunuyorum ve güven duyuyorum.

Şişman –kalçalar : (Ana babaya duyulan inatçı öfke birikimleri) Geçmişi bağışlamaya hazırım. Ana babamın sınırlamalarının ötesine geçmem iyi ve güvenli (tehlikesiz) bir şey.

Şişman –karın : (Yeterince bakılıp beslenmediği için öfke duyma)

Kendimi ruhsal gıdayla besliyorum; doyum içinde ve özgürüm.

Şişman- -kollar : (Kendisinden sevgi esirgendiği için öfke duyma) İstediğim tüm sevgiyi yaratmam iyi ve güvenli -tehlikesiz bir şey.

Şişman – -uyluklar : (Çocukluk devresine ait, bastırılıp sıkıştırılmış öfke birikimleri. Çoğunlukla babaya duyulan gazap.) Babamı sevgiden yoksun bir çocuk olarak görüyor ve onu kolayca bağışlıyorum. Her ikimiz de özgürüz.

Sirpençe –Çıbanlar : (Kişisel olarak uğranan haksızlıklarla ilgili zehirli öfke.) Geçmişi serbestçe bırakıyor ve zamanın hayatımın her alanını iyileştirmesine izin veriyorum.

Tansiyon -yüksek : (Çoktan beri süren, çözülmemiş duygusal sorun.)

Geçmişi neşeyle geride bırakıyorum. Huzur içindeyim.

Tansiyon -düşük : (Çocukken yeterince sevgi görmemiş olma. Bozguna uğramışlık ‘’Ne anlamı var ki? Nasıl olsa işe yaramayacak’’ yaklaşımı.)

Artık daima-sevinçli olan ŞİMDİ de yaşamayı seçiyorum. Hayatım bir sevinç kaynağıdır.

Taşıt tutması : (Korku. Tutsaklık. Kapana kısıldığını hissetme.)

Her zaman ve her yerde kolaylıkla hareket ediyorum. Beni kuşatan şey yalnızca sevgi.

Tetanoz: (Kızgın, yiyip bitiren düşüncelerden kurtulma isteği.) Yüreğimdeki sevginin tüm bedenimi ve duygularımı yıkamasına ve iyileştirmesine izin veriyorum.

Tırmalamalar -tahriş edici kaşıma : (Hayatın sizi çok hırpaladığını hissetmeniz. Hayatın bir aldatmaca olduğunu, aldatıldığınızı hissetmeniz.)

Hayatın bana gösterdiği cömertlik için minnettarım. Ben kutlu bir varlığım.

TIRNAK YEMEK: (Çaresizlik ve düşkırıklığı. Kendini yemek. Anne babaya öfke duymak.)

Büyümeyi seçiyorum. Artık kendi hayatımı kolaylıkla ve zevkle idare ediyorum.

Tikler, seğirmeler : (Korku. Başkaları tarafından gözlendiği duygusu.)

Tüm hayat beni beğeniyor ve onaylıyor. Her şey yolunda. Güvenlik içindeyim.

Timus: (Bağışıklık sisteminin temel guddesi. Hayat tarafından saldırıya uğradığını hissetme.’’Onlar dışarıda bana saldırmak için bekliyorlar’’ duygusu. Herkes bana zarar vermeye uğraşıyor. Hayat bana saldırıyor.) Sevecen düşüncelerim bağışıklık sistemimim güçlendiriyor. İç ve dış dünyamda güvenliyim. Sevgiyle iyileşiyorum.

Tiroit – guatr : (Aşağılanmak. İstediğim hiç bir şeyi yapamıyorum. Bana sıra ne zaman gelecek) Eski sınırlılığımı aşıyorum ve kendimi özgürce, yaratıcılığımla ifade ediyorum.

Tiroidin az çalışması : (Vazgeçme. Kendini umutsuz bir biçimde bastırılmış hissetme.) Kuralları beni tümüyle destekleyen yeni bir hayat yaratıyorum.

Tiroidin aşırı çalışması : (Dışarıda (hariç) bırakıldığı için şiddetli öfke, gazap.) Ben hayatın merkezindeyim ve kendimi ve gördüğüm her şeyi beğeniyor ve onaylıyorum.

Tutulmalar –sertleşmeler : (Katı, inatçı düşünce biçimi.)

Esnek düşünebilecek kadar güvenlik içindeyim.

Tüberküloz: (Bencillikle kendi kendini yok etmek. Hükmedici sabit düşünceler. Öç alma ihtiyacı.) Kendimi sevdikçe ve onayladıkça, daha huzurlu, barışçıl bir dünya yaratıyorum.

Uçuk ve kabarcıklar: (Kırgınlık. Duygusal korunma yoksunluğu. Öfkeli sözcükleri kafada kurup, onları ifade etmekten korkma.)

Ben yalnızca huzur verici deneyimler yaratırım, çünkü kendimi seviyorum. Her şey yolunda. Hayatın akışında, her yeni deneyime kolaylıkla uyum sağlıyorum.

Basit uçuk –dudaklarda : (Şikayet etmek için yanıp tutuşma. Söylenmemiş (açığa vurulmamış) acı ve sert sözcükler.)

Ben yalnızca sevgi sözcükleri düşünür ve söylerim. Hayatla barış halindeyim.

uçuk -Üreme organlarında : (Cinsel suç konusundaki toplumsal inancı benimseme ve cezalandırılma ihtiyacı duyma. Toplumdan utanma. Cezalandırıcı bir Tanrı’ya inanma. Cinsel organını reddetme.) Benim Tanrı anlayışım beni destekliyor.ben normal ve doğalım. Kendi cinselliğimden ve bedenimden mutluluk duyuyorum. Ben harikayım.

Urlar -tümörler : (Eski yaraları ve şokları besleme. Vicdan azabı, pişmanlık birikimi.) Geçmişi sevgiyle bırakıyor ve dikkatimi bu yeni güne çeviriyorum. Her şey yolunda.

Uyku hastalığı – narkolepsi : (Hayat sürecine güvenmemek. Suçluluk. Başa çıkamama. Aşırı korku. Kaçıp kurtulma isteme. Burada olmak istememe.) Günü ardımda bırakıyor,

huzurlu bir uykuya dalıyorum. Yarın yeni bir gün ve çözümleriyle geliyor. Tanrısal bilgeliğin ve rehberliğin beni her zaman koruduğuna güveniyorum. Emin ellerdeyim.

Uykusuzluk : (Korku. Yaşam sürecine güvenmeme. Suçluluk duygusu.)

Günü sevgiyle geride bırakıyorum ve yarının kendi başının çaresine bakacağını bilerek huzur dolu bir uykuya dalıyorum.

Uyuşma: (Başkalarını umursamamak. Sevgi vermemek. Zihinsel duyarsızlık.)

Duygularımı ve sevgimi paylaşıyorum. Herkesin sevgisine karşılık veriyorum.

Uyuz: (Başkalarının fazla etkisinde kalmak. Hastalıklı düşünme biçimi. Başkalarının sizin canınızı sıkmalarına, sizi sinirlendirmelerine izin Verne. Ben hayatın canlı, sevecen,neşeli ifadesiyim. Ben kendi kendimin efendisiyim.)

Hayatın yaşayan, seven, haz dolu bir ifadesiyim. Benim, kendi kişiliğim var.

Ülser: (Korku. Yetersiz olduğuna dair duyulan güçlü inanç. Sizi ne yiyip bitiriyor)

Kendimi seviyorum ve onaylıyorum. Barış ve huzur doluyum.

Ürperme: (Zihinsel kasılma. Geriye çekilme. Uzaklaşma arzusu. Beni yalnız bırak.)

Her zaman emniyetteyim ve güven içindeyim. Sevgi beni kuşatıyor ve koruyor.

Üşüyüp titreme : (Zihinsel olarak içe çekilme, büzülme. Geri çekilme, bir kenara çekilme arzusu.’’ beni yalnız bırakın’’ duygusu.) Her an emin ellerde ve güvenlik içindeyim. Sevgi beni kuşatıyor ve koruyor. Her şey yolunda.

Varis: (Bulunduğun durumdan nefret etmek. Cesareti yitirmek. Aşırı yük taşıdığını hissetme. Nefret ettiğiniz bir işte yada bir yerde bulunmanız. Hevesinizin kırılması. Gücünden fazla çalıştığını ve taşıyabileceğinden fazla yük yüklendiğini hissetme.) Hayatı seviyorum ve özgürce hareket ediyorum. Gerçekten ayakta duruyor ve neşeyle yaşayıp hareket ediyorum. Hayatı seviyorum ve özgürce dolaşıyorum.

Verem : (Bencillikten ağır ağır eriyip gitme. Tahakküm edicilik, sahiplenicilik. Gaddar düşünceler. İntikam alma.)

Kendimi sevip onaylarken, içinde yaşayacak mutlu, barış dolu bir dünya da yaratıyorum.

Viral enfeksiyonlar – virüslerin sebep oldukları : (Hayatında mutluluk ve neşeden yoksunluk. Acılık duygusu.)

Mutluluğun hayatımda rahatça akmasına sevgiyle izin veriyorum. Kendimi seviyorum.

Vitiligo – ciltte beyaz noktalar : (Ait olmama. Kendini her şeyin dışında hissetmek. Bir gruba dahil hissetmemek.)

Hayatın tam merkezindeyim. Herkese ve her şeyle sevgiyle bağlıyım.

Vulva -Dış genital bölge : (İncinebilirliği temsil eder.)

İncinebilir olmak iyi ve güvenli (tehlikesiz) bir şeydir.

Yanma – beden ısısının yükselmesi: (Kızgınlık. Küplere binmek.)

Sevgi ve coşku doluyum. Kendi içimde ve çevremde sadece barış ve uyum yaratıyorum. Kendimi iyi hissetmeyi hak ediyorum.

Yanıklar: (Kızgınlık. Alev alev öfke.)

İçimde ve çevremde barış ve uyum yaratıyorum. İyi hissetmeyi hak ediyorum.

Yaşlılık sorunları: (Toplumsal inançlar. Eski düşünceler. Kendim olma korkusu. Şimdiyi reddetmek.) Her yaşta kendimi seviyorum ve onaylıyorum. Hayatın her anı mükemmel.


Yatağı ıslatma – uykuda idrar kaçırma : (Ebeveyn korkusu. Genellikle baba.)

Bu çocuğa sevgi, şefkat ve anlayışla bakıyorum. Herşey yolunda.

Yılancık: (Başkalarının hayatına çok fazla karışmasına izin vermek. Kendini yeterince temiz ve iyi bulmamak.) Kendimi seviyorum ve onaylıyorum. Hiç kimsenin, hiç bir şeyin üzerimde gücü olmasına izin vermiyorum.

Yirminci yaş dişi:(Sağlam bir temel yaratmak için gereken zihinsel hazırlığı yapmamak)

Bilincimi, hayatın genişletmesine açıyorum. Gelişmek ve değişmek için hazırım. Ve bol imkanım var.

Yorgunluk : (Direnme, can sıkıntısı. İnsanın yaptığı işi sevmemesi.)

Hayat bana coşku veriyor; istek ve enerji doluyum.

Yumrular : (Ego’nun, mesleki konuda (kariyerle ilgili olarak) içerlemesi, düş kırıklığına uğraması, yaralanması.) Zihnimden, bu ertelemeye neden olan düşünce kalıbını atıyor ve artık başarının benim olmasına izin veriyorum.

Yumurtalıklar: (Yaratıcılık noktası. ) Yaratıcılığımı dengeliyorum.

Yüz: (Dünyaya gösterdiğimiz şeyi temsil ediyor.)

Kendimi olduğum gibi ifade ediyorum. Ben olmak iyi ve güvenli bir şey

Yüz felci : (Öfke üzerinde aşırı kontrol. Duygularını ifade etme konusunda isteksizlik.) Duygularımı ifade etmem, benim için iyi ve güvenli (tehlikesiz) bir şeydir. Kendimi bağışlıyorum.

Zatürree: (Umutsuz. Hayattan bıkkınlık. Duygusal yaraların iyileşmesine izin verilmemesi.)

Yeni düşünceleri kabul ediyorum. Bu an, yeni bir an.

Zona: (Korku ve gerginlik. Aşırı duyarlılık.)

Dinginim ve huzurluyum. Çünkü hayatın akışına güveniyorum.

Zührevi hastalık – AIDS, belsoğukluğu, uçuklar, frengi : (Cinsel suçluluk duygusu. Cezalandırılma ihtiyacı duyma. Cinsel organların günahkar yada pis olduklarına inanma. Birisine tecavüz etmiş olma.)

Cinselliğimi ve onun ifadesini sevgi ve neşeyle kabulleniyorum. Yalnızca beni destekleyen ve kendimi iyi hissettiren düşünceleri kabul ediyorum.



AHMET KAYA/USUI REIKI 6. IŞIK AŞAMA
GRANDMASTER / TEACHERsuperxy956k

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

25889Bu nasıl güzel bir paylaşım. Gerçekten nokta atışların oluyor.Tebrikler

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Vitiligo – ciltte beyaz noktalar : (Ait olmama. Kendini her şeyin dışında hissetmek. Bir gruba dahil hissetmemek.)

Bir komşumuz vardı. Eşi yıllar önce ölmüş, el işi yaparak çocuğunu ve kendini geçindirdi yıllarca. Daha sonra oğlu büyüdü ve evlendi. O tabi ki oğlu ve geliniyle birlikte yaşamaya başladı. Ve ellerinde özellikle, beyaz lekeler oluşmaya başladı. Neden olduğunu bilemedi. Doktora gidip ilaçlar aldı.
Oysa demek ki o kendini onların yanında fazlalık gibi hissetmeye başladı. Kendini oraya ait hissedemiyordu.
Umarım her şey yoluna girmiştir artık onun için

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Küle döndüysen ;
Yeniden güle dönmeyi bekle…
Ve;
Geçmişte kaç kere küle dönüştüğünü değil ;
Kaç kere küllerin arasından doğrulup yeni bir gül olduğunu hatırla !

Mevlana Celaleddin Rumi

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Affetmek Nedir?


Kim var ki bu dünyada birilerini kırmamış, birileri tarafından kırılmamış olsun.

Hepimiz birileri tarafından incitildik, hepimiz birilerini incittik.

Kızdık, içerledik, öfkelendik, darıldık, küstük, nefret ettik.

-İçinde anne babana, kardeşlerine, bazı akrabalarına, eşine duyduğun kızgınlık, öfke, içerleme, intikam alma gibi duygular var mı? Bu insanlarla konuşmayı, görüşmeyi reddediyor musun? Ya da en iyi haliyle görevlerini yapmakla sınırlı tuttuğun ilişkilerini katlanarak mı sürdürüyorsun?

-Çocukluğunda sana davranıldığı gibi çocuklarına davranmayacağına söz verdiğin halde, şimdi kendini bağırırken, vururken, dırdır ederken yakalıyor musun? Onlara, bir zamanlar sana söylenmiş ve seni incitmiş sözlerin benzerini sarf ettiğin için kendine kızıyor musun?

-Bir zamanlar en iyi dostun olan kişiyi kırdığın ya da kırıldığın için kaybettiysen, sırf gururun yüzünden affetmeye ya da af dilemeye yanaşmıyor musun?

Sıkça içinde bir türlü ismini koyamadığın bir boşluk hissediyor musun? Bu boşluğu alkol, ilaç, aşırı yemek, aşırı çalışmak, kumar ya da kredi kartı limitini ve maaşını çook aşacak kadar alışveriş yaparak doldurmaya çalışıyor musun?

-Bazen sanki geçmişini tekrar ederek yaşıyor duygusuna kapılıyor musun? Oyuncular değişse de geçmişte seni incitmiş olan anne babanın, eski sevgililerinin, eski arkadaşlarının, eski patronlarının yerini yine benzerlerinin almış olduğu duygusunu yaşıyor musun?

-İncitilme ve reddedilme korkusuyla yeni arkadaşlıklar kurmaktan çekiniyor musun?

-İnsanların sana yaklaşmasını önlemek için etrafına koruma duvarları ördüğünü ama bu duvarların arkasına kendini de hapsettiğini fark ediyor musun? Bu yüzden kendini yalnız, başkalarından uzak ve yabancılaşmış hissediyor musun?

-İster bir iş görüşmesi olsun, ister yeni birisiyle randevu, bunun da diğerleri gibi başarısızlıkla sonuçlanacağına, hayal kırıklığı yaşayacağına inanıyor musun?

-İş hayatı olsun, özel hayat olsun sadece yapman gerekeni yapıp, yeni riskler almaya cesaretin ya da enerjin olmadığını söylüyor musun?

-İnsanlara genel anlamda güven duymuyor musun?

-Yaşamında her şey olsa bile, yine de tam olmadığını, bir şeylerin eksik olduğunu hissediyor musun?

-İçinden bir türlü atamadığın suçluluk duygusu ve değersizlik duygusu enerjini tüketiyor, motivasyonunu ve kontrol duygunu kaybettiriyor mu?

Bu sorulardan birine ya da daha fazlasına "Evet" yanıtı verdiysen, yaşamında kendini ya da başkalarını affedemediğin kızgınlık, incinme, öfke halatı ayaklarına dolanmış ve seni ileriye adım atmaktan alıkoyuyor olabilir.

Bu duygu, enerjini çalıyor, kendini sevmeni engelliyor, yaşam hazzından seni mahrum ediyor, geleceğe umutla ve coşkuyla bakmanı engelliyor.

Affetmemek, bizim iyileşmemizi, sağlıklı ve doyumlu bir yaşam sürmemizi engelliyor. Yoksa sen seni inciten insanların, seni iyileştirmesini mi bekliyorsun?

Affetmek, geçmişi geçmişte bırakıp, anı yaşama ve geleceğe umutla bakma özgürlüğünü verir bize.

Affetmeye yanaşmıyorsun çünkü affetmediğinde hayatında yanlış giden şeyler için onları suçlamaya devam edebilirsin. Mutsuz yaşamının sorumlusu da suçlusu da onlardır.

Affetmediğinde, sen hala bir kurban, yanlış yapılan kişi konumunda kalırsın. Sana bu kötülüğü yapan kişi "kötü kişi" olacağı için sen otomatikman "iyi kişi" konumuna kendini oturtursun. Hayatı siyah beyaz olarak algılamak, diğer renkler ve tonlarıyla uğraşmaktan daha kolaydır.

Affetmemek, seni yaraladıklarında yaşadığın güçsüzlük ve acizlik duygusunu telafi etme illüzyonunu yaratır. Suçlu kişiyi zihninin zindanında hapiste tuttuğun sürece, kendini acayip güçlü hissedersin. Çünkü hiç kimse seni affetmeye zorlayamaz, kinini durduramaz.

Affetmemek, hem daha önce seni inciten kişilerden, hem de yeni kişilerden gelebilecek olası incinmelerden koruduğu illüzyonunu yaşatır sana. Acını, öfkeni beslediğin sürece olası tehlikelere karşı zırhını kuşanmış olarak beklersin. Böylece artık kimse seni incitemez, yaralayamaz, taciz edemez, reddedemez.

Oysa;

Affetmek unutmak değildir. İnsanları affettiğimizde geçmişte yaşanan deneyimleri unutmayız. Unutmamalıyız da. Bu deneyimler, zamanında bize çok acı vermiş olsa da kazandığımız derslerdir. Bizim, yeniden kurban konumuna düşmemek ya da başkalarını kurbanımız konumuna düşürmemek için yaşanmış bir ders.

Affetmek, affettiğimiz kişilerin davranışlarını onaylamak değildir.

Affettiğimizde geçmişin bugünümüz üzerindeki yıkıcı etkisini ortadan kaldırırız. Bu, onların bir zamanlar yaptığı şeyin doğru, haklı ve onaylanabilir olduğu anlamına gelmez. Yapılanların kabul edilebilir, önemsiz, çok da kötü olmadığı anlamına gelmez.

Yapılanlar kötüydü. Acıttı. Hayatımızı etkiledi. Aslında gerçek affediş tam aksine, olanı yadsıdığımız, minimize ettiğimiz, karşımızdakini haklı çıkardığımız ya da bize zarar veren davranışı hoş gördüğümüz durumda gerçekleşemez.

Affetmek, affettiğimiz kişiden daha "büyük" olduğumuzu göstererek, onu kendimize ebediyen borçlu kılmak değildir. Yargılayıcı Tanrı konumundan, hoşgörülü Tanrı konumuna geçerek, yine de kişiyi kendisini "günahkar" olarak hissettirmek gerçek bir affediş değildir.

Affetmek fedakarlık değildir. Dişlerimizi sıkarak, bizi inciten kişiye katlanmamız, güler yüz maskesi takınmamız gerçek bir affediş değildir. Çünkü bu durumda gerçek duygularımızı yutmuş oluruz. Bu tavır hem zordur, hem de hayatımızdan haz duygusunu çalar.

Affetmemek, kızgınlık duyduğun kişileri zihninde bedava kiracı olarak oturtmak demektir. Günah değil mi, zihnini boşu boşuna işgal etmelerine izin vermeye?

Affetmek için haklı- haksız mücadelesine girersen, haklı olmanın senin için huzurlu ve mutlu olmaktan daha önemli olduğuna dikkat et.

Haklı olmaya çalışmak, haksız olmaktan korkmaktan kaynaklanır.

Affetmek bir "Kozmik Unutma"dır

Affetmek, ruhsal iyileşme sürecinin doğal yan ürünüdür.

Affetmek, içsel bir süreçtir.

Affetmek, kendimize duyduğumuz saygının artmasını sağlayan bir özgürleşme sürecidir.

Affetmek, geçmişten gelen olumsuz duygu yükünden özgürleşmektir.

Olayı hatırlamak ama olayın duygu deposunu boşaltmaktır.

Affetmek, bizi inciten kişilere duyduğumuz cezalandırma ihtiyacından vazgeçerek kendi tutsaklığımızdan vazgeçmektir.

Affetmek, onlara hangi cezayı verirsek verelim bize yetmeyeceğinin farkındalığıdır.

Affetmek, intikam, öfke, kızgınlık gibi duygularla ziyan ettiğimiz yaşam enerjisini, yaşam kalitemizi yükseltmek, mutlu ve doyumlu olmak için kullanmayı seçmektir.

Affetmek, yaşamın geçmişinde takılıp kalmak yerine, yaşam yolculuğunda yeni deneyimlere açık hale gelebilmektir.

Ve affetmek, başkası için değil, kendimiz için yaptığımız bir özgürleşme seçimidir. Kendi boynumuzdaki, kendi ayaklarımızdaki zincirlerden özgürleşme seçimi.

En uzun yolculuk, beynimizden yüreğimize yaptığımız yolculuk.

Affetmek, bu yolculuğun kestirme yolu.

Öfke, kırgınlık, kızgınlık, nefret, intikam, suçluluk duygusu bastırıldığında da, patladığında da bizi olduğumuz yere çiviler ve gelişmemizi engeller. Affetmek, çivileri söker, sadece yürüme özgürlüğünü yeniden kazanmakla kalmayız, koşma, dans etme, uçma özgürlüğünü de tadarız.

Gerek bizim hatalarımıza, gerek başkalarının bize yaptığı hatalara gübre olarak bakalım. Gübre, affetmenin toprağıyla karıştığında, aldığımız ürün bol olur.

Affetmeyi gerektiren her yara, içinde önemli bir dersi de barındırır; dersi görebilmek için yarayı yeniden deşerek yüzleşmek zorunda kalsak bile.

Affetmek, öfke ve intikama yatırım yapmaktan vazgeçmektir. Neye yatırım yaparsak o çoğalır. Affetmek, hayatımızın en özgürleştirici ve zenginleştirici yatırımıdır.

Affetmenin karşındaki kişiyi değil, seni özgür bırakacağını anla.

İnsanları yargılarsan onları sevmeye zaman bulamazsın.

Ellerini yumruk haline getirenler, tokalaşamazlar.

Herkesi "gerçekten" tanırsan, herkesi affedersin.

Affetmek, içsel yolculuğun temel basamaklarından biri ve kendimizle barışık olma yolunda kocaman bir adım.

Bu adımı atmaya hazır mısın?

Gerçek Affediş

Bir şey daha; gerçek affediş kendinin ve başkalarının hatalı davranışlarına mazeret bulan kibar, gözü yaşlı anlayış içinde tevazuuyla bir başı öne eğme değildir. Herkesin yanlış yapsa da elinden geldiğinin en iyisini yaptığını savunan yüce bir anlayış da değildir. Affettim demekle de affetmek gerçekleşmiyor.

Kızgınlığın, nefretin, suçlamanın ve utancın, gerçek affediş yoluyla içimizde entegre olması için, yine onlardan yararlanmamız gerekiyor.

Kızgınlığımızın, nefretimizin, suçlamamızın hedefi olan kişilerden duygusal olarak kopabilmek, onları zihnimizi bedava kiracısı olmaktan çıkarabilmek, sınırlarımızı yeniden güçlü bir şekilde inşa etmek için sağlıklı kızgınlığın enerjisine ihtiyaç duyarız.

Kendi yadsıdığımız benliğe sahip çıkmak ve bütünleşmek için nefretin gölgelerini aydınlığa çıkarmaya ihtiyaç duyarız.

Öz sorumluluğumuzu almak, yapılan hatada kendi payımızı görerek ders çıkarmak ve gelişmek için sağlıklı suçluluğun yardımına ihtiyaç duyarız.

Affetmek, gerçek gücümüzü yeniden kazanmak ve gücümüze sahip çıkmaktır.

Affetmezsek ya da sahte kabulle ve suni bir affedişle affettiğimizi sansak bile; kızgınlık patladığında, bizi saldırganlaştırır ve insanları bizden uzaklaştırır.

Nefret bizi yoğun bir yalnızlık batağına sokar. Çünkü çok güçlü enerjiye sahip olan nefret etrafına zarar verirken, kendi ruhunu da iğfal eder ve sınırlarını yok eder. Kabuslar kaçınılmaz olur.

Suçlamak gücümüzü kaybettirir.

Yalnızlık ve güçsüzlüğün diğer adı depresyondur.

Affetmenin önemi şu yaygınca bilinen hikayede ne güzel anlatılıyor:

Öğretmen bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: "hayatı deneyimleyerek öğrenmek ister misiniz?" Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. "O zaman" der öğretmen "şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!" Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamazlar.

Ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: "Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun." Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: "Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız.

Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar."

Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar: "Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor. Hocam, patatesler kokmaya başladı.

Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık. Hem sıkıldık, hem yorulduk!"

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:

"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz.

Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir lütuf olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir."

Affetmeyi ancak affederek öğrenebiliriz.

Gerçek affediş ancak güçlü bir insandan gelir. İçsel gücümüzü yeniden kazanmanın yolu da duygularımızın gerçek işlevini ve niyetini anlamak, duygularımızın armağanlarına sahip çıkmakla mümkün. Güçlü insan, gücüyle zarar verme gücüne sahipken bunu kullanmamayı seçiyor. Gerçek güç bu. Güçlü insanın güç gösterisi yapmaya ihtiyacı yoktur. O güçsüzlerin yolu.

Affetmek güçlüyü daha güçlü yapar, zayıfı ise güçlendirir. Affetmek cesurların işidir, korkakların değil. Affedemeyen kişinin ise başka cezaya ihtiyacı yoktur.

Çok sevdiğim bir sözü burada tekrar etmek istiyorum:

Zalimler zayıf kişilerdir.

Sevecenlik güçlülerin işidir.

Birisi sana zarar vermişse, onu affetmekte zorlanıyorsan şöyle düşün:

Ancak gerçek gücü olmayan kişiler başkalarına zarar verebilir.

Nefret dolu, kızgın, suçlayıcı kişi kendi cehennemini de yaratmıştır. Başkalarına zarar veren kişi asla güçlü olamaz. O bir zavallıdır. Ona ancak merhamet duyabilirsin. Onu zihninin gözünde küçücük, mini minnacık zavallı trajik bir figür olarak gör. Onun uğruna ziyan ettiğin enerjini kendini iyileştirmek için kullan. Bu, her zaman kolay bir yolculuk olmuyor ama ödülü büyük bir yolculuk.

Ben tecavüzcüme olan öfkemi böyle yendim.(yazar 20 yaşındayken San Francisco'da bıçaklı bir saldırganın tecavüzüne uğramış.) Yaşam enerjimi ona öfke duymaya harcayamazdım. Bu öfke beni tüketiyordu. O zavallı yaratık buna değmezdi. Bıçağın öldürücü gücüne sığınan bir zavallı. Ama ben gücümü yeniden kazanmaya, hayatımı zengin kılmaya değerdim.

Başkalarına karşı hissettiğimiz tüm duygular, kendimize hissettiğimiz duygulardır. Bizden çıkar yine bize geri döner.

Evrensel enerjinin yasası bu. Duygular enerjidir. Bu enerjileri sağlıklı bir biçimde iç gücümüze katarak entegre ettiğimizde, ruhumuz zenginleşir ve Evrenle, kendi doğamızla uyum içinde dans eder.

Duyguların iyileştirme ve onarım gücünü anladığımızda, onlara hoş geldin deriz.

İste o zaman daha sıkça duyguların adı umut, haz, neşe, mutluluk, ait olma, çekim, şefkat, sevecenlik, güven, doyum, saygı ve özgürlük olur. İşte o zaman karanlıkla aydınlığın ancak birlikte varolabileceği gerçeğini tüm varlığımızla kabul ederiz. İşte o zaman duyguları iyi ve kötü diye etiketlemeyiz. Bir duyguyu bastırıp, bir diğerini yüceltmeyiz. Her duygunun hakkını veririz, mesajlarının armağanını kabul ederiz. Gerçek Ruhsal Zeka, gerçek ruhsal bilinç, gerçek spiritüellik budur.



Nil Gün'ün "İçimizdeki Şaman- Duyguların Simyası"

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

AFFETMEK ÖZGÜRLEŞMEKTİR

Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek.
Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.

Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların güzel yanlarını görmemizi engeller.
Hiç kimse saf iyi ya da saf kötü değildir.

Salt kötülükleri görmek bir süre sonra şüphe, depresyon ve umutsuzluk denizinde boğar insanı.
Nefret dolu bir yaşam, mutsuz bir yaşamdır.

Affetmek insanı derinleştirir.
Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir.

Çünkü affetmek bir seçimdir.
Kimsenin zorlamasıyla affetmek mümkün değildir.
Affetmek bir süreçtir. Birdenbire affedişler bile bir sürecin ürünüdür.
Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır.
Yani koşullu affetme yoktur.

Diğer insanın da sizi affetmesini, değişmesini veya sizin istediğiniz gibi olmasını beklemeyin.

Affetmek bir seçimdir.
Amacı sizin rahatlamanızdır, sizin özgürleşmenizdir.
Nefret duyduğunuz kişinin yaşıyor ya da ölmüş olması sizin affetme sürecinde duyduğunuz acıların yoğunluğunda bir farklılık yaratmayacaktır.

O acılar sizin acılarınız.
Affetmek kolay değildir.

Fakat özgürleşmek için gereklidir.
Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişteki anıların boyunduruğundan kurtulmak, yaşamımızı kontrolü altında tutmasına son vermek demektir.

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kişiyi hakli bulmak değil.
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.

Affetmek kırgınlığın, kızgınlığın, nefretin hapishanesinden özgürlüğe çıkmaktır.

Affetmek artık acıyı hissetmemektir.Yapılanları zihinsel olarak unutmak zaten mümkün değildir.

"Duygusal unutma" affetmenin diğer adıdır.

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

bagıslamak neden önemlidir
İNSANIN, her canlı gibi, algıladığı etkiye tepki veren bir varlık olduğunu hepimiz biliyoruz. Tepkilerimiz öfkelenmek, bağırmak, içe atmak, kızmak, küsmek vs. tarzında olabilmekte. Günlük hayat içinde yaşadığımız kimi olaylar nedeniyle bazen kendimize bazen de çevremizdeki insanlara kızarız.

Sinirleniriz. Çoğu zaman bu kızgınlığı nefret kademesine bile taşıyabiliriz. Öyle ki çocukluğumuzda veya ilk gençlik yıllarımızda yaşadığımız bir kızgınlığın şuuraltı etkilerini bu güne bile taşımış olabiliriz.

İster geçmişten kaynaklansın isterse bu günden, bir insana veya kendimize kızmak, o negatif duyguyu sürekli beslemek, bizi belli bir duyguya esir kılmak demektir. O duyguyla hareket etmek yazımızda da açıklayacağımız gibi bizlere çok şey kaybettirir. Bu nedenle kızgınlıkları şuurlu bir şekilde ele almak, bu negatif duygunun bizden esirgediklerini anlamak, varlıksal gelişimimiz açısından bir öneme sahiptir.

Neden Bağışlamalıyız?

Kızdığımız bir insanı bağışlamak, aslında insanın kendini özgürleştirmesidir. İnsanın özgürleşmesiyle birlikte vesveselerin, içsel konuşmaların durdurulması enerji tasarrufu sağlar. Bu tasarruf varlıksal gelişimimiz açısından büyük bir kıymettir.

Tarih boyunca yöntemleri bilinegelen “Kendini Tanıma” meselesinde atılacak adımlardan biri, insanı enerji tükettiren alışkanlıklarından kurtarmaktır. Bunların bazıları; alınganlık, gereksiz acelecilik, sinirlilik, nahoş duygular üretmek, gereksiz şeyleri merak edip gereksiz yere konuşmak, dedikodu yapmak, beklentilerin esiri olmak, korkmak, kendine acımak, affedememek vs. dir.

Bu alışkanlıkları terkeden birey karşılığında çok değerli bir hazineyi, yani kozmik enerjilerin dönüştürücüsü olan bedeninin üretmeyi bildiği ince enerjileri biriktirmeye başlar. Biriktirdiği enerjiyle; gerçekte kim olduğunu hatırlamaya, niçin yaşadığını ve bedenlenmekteki amacının ne olduğunu anlamaya, hissetmeye ve incelemeye başlayabilir. Farkındalığı ve algılayışı artar. Daha şuurlu bir yaşamı organize etmeye başlayabilir.

Örneğin affedememek nedeniyle doğan nahoş duygular sayesinde zihinsel olarak konuşup durmak, karşı tarafa veya kendine lanetler yağdırıp mağdur olma psikolojisine bürünerek kendine acımak, haksızlığa uğradığımızı düşünmek, “ben bunu hak etmemiştim” diyerek ha bire içsel saldırılarda bulunmak, ürettiğimiz ve dönüştürücü gücüne mutlak ihtiyaç duyduğumuz ince enerjileri çar çur etmektir. Bedenimiz, kozmik anlamda kaba olan enerjileri alıp onları daha ince enerjilere dönüştüren bir kimya fabrikası gibidir. İnce enerjiler üretmenin temel nedeni ise yüksek şuur hâllerinin yaşanması ve merkezlerin doğru çalışması içindir.

Bir insanı niçin affetmemiz gerekir?

Çünki o insana kızmış veya kırılmışızdır. Peki bir insana niçin kızarız? Bu soruya pek çok yanıt verilebilir. Kızmakta haklı da olabiliriz haksız da. Aslında mesele haklı veya haksız olmamız değildir. Asıl mesele kızdıkça tükettiğimiz enerjilerle neleri kaçırdığımızın farkında olamayışımızdır. Üstelik çoğu zaman kızgınlığımızın altında yatan neden son derece basit bir yanlış anlama da olabilir, gereksiz bir alınganlık ta. Kaale alınma isteği de olabilir, ben merkezci yaklaşımımıza karşı çıkılması da.

Beklentilerimize ters düşülmesi de olabilir, bencilliğimiz de.
Özellikle geçmiş zamanlarda yaşanılan bir olayın kızgınlığını hala sürdürüyorsak orada affedilmeyi bekleyen bir insan var demektir. Bu insan ya bir başkası ya da kendimizizdir. Kızdığımız kim olursa olsun bu hatırlama-kızma ilişkisini beslediğimiz sürece o ana, o andaki negatif duygulara, o andaki saldırgan eğilimlerimize, o andaki pasif kalışımıza ya da karşı tarafa niçin şunu şunu söyleyemedimlere, keşke öyle değil de böyle deseydimlere kanca atmayı sürdürmeye devam ederiz.

Bu kanca atış, tüketilen enerji nedeniyle bu anı ve anın getirdiklerini algılayamama, kendimize değişim için gerekli olan şansları tanımama ve içten içe kemiren bir kurdu besleme eylemidir. Değişim için gerekli yakıtı boşu boşuna harcama eylemidir. Geçmiş geçmişte kalmıştır. Geri gelmesi mümkün olmayan anlara böylesine takılıp kalmak bize ne kazandırır? Zaman, o ilahi kozmik enerji her insanı değiştirir. Zamanın değiştirici etkisine boyun eğmeyen varlık olabilir mi? Dünkü biz bugünkü biz miyiz? Dünkü onlar aynı insanlar mı?

Her şey şuurun tezahürü değil mi? Her insan içinde bulunduğu anda kendi şuurunun zirvesini yaşamıyor mu? Kendi şuurunun zirvesi gereği öyle davranan ve bu davranışı bize denk düşmeyen bir varlığı yargılamak mı önemlidir? Yoksa “varlık kardeşim veya geçmişteki kızdığım ben, o anda öyle bir hâldeydik ki meseleyi daha yukarılardan göremedik” diye bağışlamak mı? “Benim içinde bulunduğum realite o zaman öyleydi, onun da içinde bulunduğu realite öyle davranmasını gerektirdi” diye hoşgörüyle bakabilmek ve geçmişten kendimizi çekip almak kendimiz ve çevremiz için önemli bir sorumluluktur.

En önemli eksiklerimizden biri kendimizi her zaman şuurlu ve tek bir ‘ben’ olarak görme yanılsaması ve yorumda aceleciliktir. Kendimizi bilge bir insanmış gibi görme ve diğerlerini yargılama aczine düşmemizdir. Uyurgezerler içinde kendimizi uyanık zannetme yanılgımızdır. Hepimiz uykudayız. Anlık uyanışları süreli zannediyoruz.

Anlık flaşların hep patladığını zannediyoruz. Hayır biz bedende uyumaktayız. Üstelik bir bedende bir çok “ben” yaşatıyoruz. Bu gereksiz ve yanlış güdülemelerden beslenen, ben’lerden birinin hoşnut olmadığı bir durumun faturasını diğer bütün ‘ben’lere de ödetiyoruz.

Bir olay, hele hele iki kişi arasında yaşanan bir olay sadece karşı tarafın iradesiyle gerçekleşebilir mi? Gerçekleşen olayda belki de asıl sorgulanması gereken kendi tavrımız olamaz mı?

Elisabeth Kübler Ross ve David Kessler, “Yaşam Dersleri” adlı eserlerinde şöyle söylüyorlar. “Bütün bir hayat yaşayabilmemiz için bağışlamamız gerekir. Bağışlama acılarımızı ve yaralarımızı iyileştirmenin yoludur.

Hepimiz incinmişizdir. Doğruyu söylemek gerekirse büyük bir olasılıkla başkalarını da incitmişizdir. Sorun bu incinmenin yaşanması değildir, bizim bunu bağışlayamamamız ya da bunu unutamayacak olmamızdır.İncinmeye devam eden şey bu acıdır.“

Çeşitli nedenlerle zihinsel süreçte yaşanan içsel konuşmalar bize en çok enerji kaybettiren davranışlarımızın başında gelir. Bu durum aslında, kendi güçsüzlüğümüzü ilan etmek ve yaşamsal sorumluluklarımızdan kaçmak, yaşadığımız olayların sorumluluğunu başkalarına yüklemektir. Gün, ay ve yıllar içinde bu ve benzeri olaylarla ha bire kurban psikolojisini yaşayıp enerji tüketip dururuz.

Kızdığımız her durumda hep başkalarını suçlamak olaydaki sorumluluğumuzu görmemeye direnmek değil midir? Yapılması gereken şey “ben nerede hata yapıyorum? Niçin o insana hala kızıp duruyorum? Neden onu affedemiyorum? Gerçekten o mu hatalıydı yoksa ben mi? Hangi yanlış tavrım bu olayı yaşamama neden oldu” diye sorgulamalara gidip içimizdeki bariyeri ortadan kaldırmaya kalkışmak gerekmez mi?

Dr. Henry Cloud ve Dr. John Townsend, birlikte kaleme aldıkları kitaplarında bağışlamayla ilgili şunları dile getirmektedirler.
“Birisini bağışlamak; onu kancadan kurtarmak veya size olan bir borcunu iptal etmek demektir. Birisini bağışlamayı reddettiğinizde, hâlâ o kişiden bir şey istemektesinizdir ve eğer istediğiniz intikam dahi olsa, bu sizi ona sonsuza dek bağlı kılar.

Bağışlamadığınız sürece, sizi inciten birisinden, yalnızca yaptığı bir şeyi itiraf etmesi de olsa, vermek istemediği bir şeyi talep etmektesinizdir. Bu, onu size “bağlar”. Hala kızgınlık duygusu ürettiğiniz bireyi affedin gitsin. Onu serbest bırakırsanız, asıl siz özgür olacaksınız.

Bağışlamak, silmek demektir. Vazgeçmek. Hesabı yırtmak. Hesabı, “iptal etmek”tir. Bağışlamamak, kendimize yapabileceğimiz en tahripkar harekettir. Çünki, içsel olarak gücünüzü başkalarının denetlemesine izin vermektir.
Affetmek, çekmekte olduğunuz acıyı dindirip, yüreğinizi buran geri ödeme talebini ortadan kaldırır. Affetmek, geçmişteki pasif istekler yerine, şimdiki zamanda girişimci davranışa götürebilir.

Bağışlamak çok zordur ama bunu başarabilmek, geçmişten; sizi inciten ve istismar edenden kurtulmaktır.

Ödenmemiş bir hesap peşinde koşmayın. Bırakın gitsin; siz de neye ihtiyacınız varsa, onu Tanrı’dan ve verebilecek kişilerden isteyin. Bu daha iyi bir yaşam olur. Bağışlayamadığınız sürece geçmişte kalmanızı isteyen, asla gerçekleşmeyecek şeyleri bir araya toplamaya çalışan dirence dikkat edin.
Asıl değişmesi gereken kişinin, kendiniz olduğunu görme direncinize cesaretle karşı durun. Kendinizle yüzleşmeniz hayati önem taşır.

Kendinize bakarak sorunun sizin dışınızda olmasını isteme iç direncinizle yüzleşmelisiniz.
Bağışlayıcılık, yüreğimizle yaptığımız bir şeydir. Artık onu suçlamayız. O, arınmıştır. Bağışlayıcılık için, bir tek taraf gereklidir: Ben. Bana borcu olan kişinin, benim bağışlayıcılığımı istemesi gerekmez. Bu benim yüreğimdeki bir lütuf meselesidir. Kendi irademizde olan ve hayatlar boyu bize pozitif katkılar sağlayacak olan bir adımı atıp bağışlamayı seçebiliriz.”

Sonuç:

Bağışlayıcılık, sevgiyle çevrelemeye gayret etmemiz gereken zihin bahçemizi, içten içe kemirip duran düşünce parazitlerinden kurtarmaktır. Bağışlayıcılık, bize daha güçlü, daha zengin ve daha özgür insanlar olabilmek için gerekli olan içsel ve pozitif desteği verir. Pozitif desteğin verdiği özgürlük bizleri sorumlulukla ve akıllıca davranmaya yönlendirir. Aksi takdirde zihinsel süreçlerdeki tahripkar ilişki yıllar boyu sürebilir. DEĞER Mİ?

Arkadaşları, sevdikleri veya vazifesi uğruna yaşamını ortaya koymaktan daha büyük sevgi yoktur. Bu birbirine hizmet etmek demektir. Ancak bunun özgürlük içinde yapılması gerekir. Bireyin özgürleşebilmesini sağlayacak olan “kendini tanıma” sürecinde, affedebilmek bu nedenle önemlidir.

Elbette ki “kendini tanıma” sadece affetmek üzerine inşaa edilen bir süreç değildir.
Manevi yaşamı zengin insanlar içerden dışarıya doğru şefkatlidir, dıştan şefkatli ve içten öfkeli değildir. Öyleyse içimizdeki öfkeyi nötralize edemeden, kızıp durduğumuz insanı veya insanları affedemeden şefkati nasıl besleriz?

Pek çok nedenle pek çok insana kızgın ve kırgın olabiliriz. Kızgınlığımızın nedeni sıradan bir olay olabileceği gibi gerçekten travmatik bir olay da olabilir. Yalan söylendiği için, davet almadığımız için, işten atıldığımız için, tacize uğradığımız için, anlaşılmayı beklerken anlaşılamadığımızı düşündüğümüz için, yanlış anlaşıldığımızı zannettiğimiz için, istediğimiz borç paranın verilmediği için, birileri tarafından terkedildiğimiz için, maddi veya manevi olarak sömürüldüğümüzü düşündüğümüz için vs. birilerine kızgın olabiliriz.

Her ne türden olursa olsun kızgınlık kendi kendini yiyip bitirmektir. Kızgınlığı sürdürüp affetmemek, o olayın üstünden yıllar geçmesine rağmen, kızgınlıkla yapageldiğimiz içsel konuşmaları yıllara yaymaktır. Yıllar boyu o olaya çengel atıp içten içe kavga edip durmaktır. Olayı unutmuş gibi davransak bile o olayı anımsatan her durumda aynı şiddetli kızgınlığı yeniden hissetmek ve enerji tüketmeye devam etmektir. Affedememek ıstırap çekmektir.

İşte bu noktada uyanmak, şuurlu bir şekilde olaydaki olası sorumluluğumuzu üstlenmek, “eyvallah hata yaptım ve bunu yaşadım”, ya da “gerçekten masumdum ama bu durum başıma geldi, artık tüm bunları geçmişte bırakıyorum, kendimi ve diğerlerini affediyor ve özgürleştiriyorum” diyebilmeyi içselleştirmek ve bunun pozitif sonuçlarını yaşar duruma gelmek kendi elimizdedir.

Affetmeyi kimse bizim yerimize yapamayacağına göre bunu bizim yapmamız gerekir. Mesele yaşadığımız bir olayı değiştiremeyeceğimize göre olayı değerlendiren bakışımızı, anlayışımızı değiştirmeye bağlıdır. Anlayışımızın değişmesi, bağışlayıcılığı ve hoşgörüyü beraberinde getirir. Enerji tüketme alışkanlıklarımızı yavaş yavaş terk ederek enerjiyi biriktiren bireyler olmaya yönlendirir. Bu ise gerçek pozitifliğe adım atmak, sevgi enerjisini bünyemizde toplayabilmek ve yayabilmek olgunluğuna yaklaştırır.

Kendimizi ve insanları sevebilmek Evreni sevebilmekle özdeştir. Bu koskocaman ve mükemmel yasalarla idare edilen Kâinat içinde, takılıp kaldığımız ve hem kendimizi hem de çevremizi yiyip bitirmeye yönelik olan davranışlarımızın aczini görebilmek için de çar çur ettiğimiz ince enerjilere ihtiyacımız vardır.
Kadim öğretiler “insanı ıstırapları olgunlaştırır” der. Çünkü ıstıraplarımız, varlığa gelen dış tesirlerdir ve şuur bu tesirlere hâkim olmak için gücünü artırmaya uğraşır.

Hâkim olmayı başardığı gün, o tesirden kaynaklanan ıstırap da kendiliğinden sona erer. İşte affedebilmek, bunu başarabilmek için çaba sarfetmek ve ıstırabı dindirmek, aslında bir tesire hâkim olabilmek için gereklidir. Istıraplardan gerekli tesiri çekebilmek daha üstün bir şuur seviyesine yükselebilme şansını yakalamaktır.

Bir tesire hakim olabilmek için yılları harcamak mı gerekir? Affetmediğimiz sürece enerji tüketip durmayı dolayısıyla ıstırabı yıllara yaymak mı gerekir?
Istırap, yüklediği tesirle, derin şuurumuza uzanmamıza vesile olup ilâhi amacı sezinlememizi sağlayan şoklardan biridir sadece.

Demek ki mesele, kızıp durmak değil o ıstırabın sunacağı bilgiyle kendimizi özgürleştirmektir. Bu, özgürlükle henüz işimizin bitmediğini, halletmemiz gereken başka şeylerin de olduğunu kavrayabilmek ve tekâmül yolunda ilerlemeyi otomatik hâlden şuurlu hâle taşıyabilmek demektir.

Kaynak: “Yaşam Dersleri” E.K. Ross,
D. Kessler, Ege Meta Yayınları

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Bu kitabı almayı düşünüyordum. Gerçekten güzel bir kitapmış teşekkürler. Okumam gerekenler listeme ekleyeceğim. fakat insan gerçekte nasıl affetmiş olur yada nasıl affedebiliriz onu çalışmak lazım. Affetmeyi öğrenmeli

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Saglikli yasamin anahtari affetmek! - Ender Sarac - YouTube

Sedona Yöntemi ile affetme uygulaması.wmv - YouTube

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Aşk hafız'a öye bir yanaştı ki, zihnimde ki tüm tasvirleri yok etti, bitirdi, yakıp küle çevirdi''. (Şirazlı Hafız)

Eckhart Tolle '' Acı Bedeni '' Türkçe altyazılı - YouTube

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

EMDR Nedir? - Terapi Portalı - YouTube

Emdr tekniğini kullanıp faydalanan tecrübeli arkadaşlarımızdan yorumlarını bekliyorum, nasıl uygulandığı hakkında bilgisi olan arkadaşlarımızdan da kendi kendimize uygulayabilirmiyiz öğrenmek istiyorum? smil56

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

TEŞEKKÜR EDERİM PAYLAŞIMLAR İÇİN

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

rica ederim...

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Nefis

Nefis Tuğrul İnançer Dost Tv - YouTube

CENNETİME GİR

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

KALP, KALP GÖZÜYLE OKUNUR

Öteki Gündem Tasavvufun Sırrına Ermek 22.03.2013 Part.1 - YouTube

SÖZ TOHUMDUR...

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

En zor sınav – Kendimi Affediyorum…

Hayatlarımızı sağlığımızı hiçbir zaman kaybetmeyecekmiş, başkasına hiç muhtaç kalmayacakmış gibi yaşarız. Sanırız ki bize hiçbir şey olmaz, hep güçlü, hep ayaklarının üzerinde duran kişiler olacağız.

An gelir evrenin bir imtahanı zor bir sınav sorusu gibi kapınızı çalıverir. Görünmez bir kaza ya da bir haber bir anda pamuklar içinde sakladığınız hayatınızın tüm düzenini alt üst eder.

Düşünün bir kere, bir anda normal rutin olarak kullandığınız bir uzvunuz is göremez hale gelirse, o çok güvendiğiniz sağlığınız, bütünlüğünüz elinizden saniyeler içinde kayıp giderse ne olur?

Hastaneye giderken ve sonrasında yanınızda kim olsun istersiniz?
Önce kime haber verirsiniz? Kim sizin kara gün dostunuzdur? Bu soruların cevaplarını bulmak için derin bir nefes alın ve kalbinizden yanıtlamasını isteyin.
Eşiniz mi? Çocuğunuz mu? Kardeşiniz mi? Anne veya Babanız mı? Yoksa tüm sırlarınız paylaştığınız arkadaşınız mı?

Hayatınızın içinde o veya bu şekilde vakit geçirdiğiniz, onsuz yapamayacağınızı hissettiğiniz ve aynı zamanda uzun birlikteliklerden dolayı tolerans ve tahammül seviyenizin azaldığı kişi, aslında okyanusun ortasında düşmüş olduğunuz durumdan sizi çıkartacak ve o meşakkate girecek tek can simidinizdir. Birden onun değerini idrak eder ve varlığına şükredersiniz.

Kendinize yeterli iken birden bire yetersiz ve çaresiz kaldığınız, hep başkalarına yardım ederken, yardıma muhtaç duruma geldiğinizi idrak etmek, çoğunlukla kendinizi, hayatınızı, ve nereden gelip nereye gittiğinizi sorgulamanıza sebep olur. Neden herşey hep benim başıma geliyor? Neden hep yeniden başlamak güçlü olmak zorundayım? Ne zaman mutlu olacağım? V.s.

Kuantuma meraklıysanız farklı biçimde sorarsınız, Evren bana neyi deneyimletmeye çalışıyor? Neyi idrak etmem lazım? Ne konuda kendimi değiştirmem veya düzeltmem lazım? Uyanmam farkına varmam için yeterince sarsıldım mı? Hangi enerjileri kendime çekiyorum. Acaba Evrene doğru mesajlar veremiyor muyum?

Aynı zamanda, ” hayatta tek başıma yaparım sandım ama en ufak bir olayda gerçekten yalnızlığın ne demek olduğunu anladım ve yalnızlık sadece Yaradan’a mahsusmuş” diye düşünürsünüz.

Sizi arayan, soran ziyaretinize gelen, geçmiş olsun diyen ya da bir an olsun koruyucu kanatlarını üzerinizden ayırmayan yakınlarınızı arkadaşlarınız ve ailenizi gördükçe ve onların sıcak enerjilerini hissettikçe, sevildiğinizi ve değerli olduğunuzu her bir hücreniz idrak eder, mutlu olursunuz.
Hayatınız boyunca kontrolü elinizde tutmaya çalışsanız da ne oldu? Farkında mısınız ki artık kontrol sizin elinizde değil.

Hani sizden başkası başaramazdı, beceremezdi? Siz çaresiz durumdayken her şeyi tıkır tıkır halleden bir arkadaşınız, eşiniz, kardeşiniz, çocuğunuz varmış değil mi?

Bunca zaman, sadece kendinizi ve çevrenizi kontrol etmek için ne kadar çok enerji harcadığınızın ve bu enerjinin aslında sizden kopan önemli bir değer olduğunun farkına varmanın zamanı gelmedi mi?

Ne yaparsanız yapın, hayatı, çevrenizi, ilahi akışı ve yaşadığınız imtahanları kontrol edemiyorsunuz değil mi?? Bilin ki edemeyeceksiniz de.

Yaşamakta olduğunuz herşey, Evrenden size, deneyimlemek istediğiniz ve bunu isterken yaydığınız enerjiyi, cevaplayacak şekilde, güzelce paketlenmiş ve önünüze sunulmuş olarak akmaya devam ediyor. Yaydığınız enerjinin gerçekten istediğiniz ve arzu ettiğiniz enerji olabilmesi için ne yapmalısınız?

Kendi içinize dönerek önce kendinizi Affedin. Sonra Hiç affetmeyeceğinizi söylediğiniz kişileri içinizden affedin. Affedin ki oralara harcadığınız gereksiz enerjileri artık yaşam kalitenizi, huzurunuzu, mutluluğunuzu arttırmak için kendinize doğru yönlendirin. Bırakın bu enerjiler gereksiz yere başkalarına değil, ait olduğu kişiye yani size hizmet etsin.

Dengede olmaya çalışın.

Zor da olsa hayatınızdaki dengeyi yakalayın.

Yaradan’ın en güzel parçası olarak diğer en güzel parçaları da sevin ki akışın en güzel mucizeleri size doğru gelmeye başlasın.

“ Ben Kendimi şu anda olduğum gibi kabul ediyorum ve onaylıyorum.

Kendimi gerçekten çok seviyorum.

Dengede olmayı seçiyorum

Bugüne kadar yaşadığım her sınavı, her olayı, her anı, tüm deneyimlerimi, bunlarla ilgili tüm kararlarımı ve tüm seçimlerimi şu an itibari ile kabule geçiyorum.

Ne yaşandıysa yaşandı ve bitti. Artık kendimi Affediyorum.

Bütün bu yaşadıklarım, deneyimlediklerim şu an ki iyi, doğru sevgi dolu insan olmama yardım ettiği için Yaradan’a şükrediyorum.

Doğduğum günden bu güne kadar beni üzen, beni kıran, bana kötülük yapan herkesi Affediyorum.

Kendi iyiliğim için, daha önce hiç affetmeyeceğim dediğim herkesi de koşulsuz şartsız affediyorum.

Artık,

Mutlu ve huzurlu olmayı hak ediyorum.

Sevmeyi ve sevilmeyi hak ediyorum.

Sağlıklı olmayı hak ediyorum.

Bolluk ve Bereket içinde olmayı hak ediyorum.

Güzel olan her şeyi yaşamayı ve deneyimlemeyi hak ediyorum.

Hayatımın akışına güveniyorum.

Yaradanım dan bana gelecek tüm mucizelere kendimi açıyorum ve bu mucizeleri yaşamayı hak ediyorum.

Kalbi güzellikler ve iyilikler dolu insanların artık mutlu olma ve başarılı olma döneminin geldiğini kabul ediyorum.

Elimde olan her şey için, sevdiklerim yanımda olduğu için aklım yerinde olduğu için, tüm organlarımla sağlıklı olduğum için, bana bahşedilen tüm nimetler için

Yaradanıma şükrediyorum.

Şükürler olsun….

kaynak Kuantumdaben.com

sevgiyle bird of paradise krz56 superxy , her şey gönlünüzce olsun, sapkal89

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

bu yazıya bayıldım çok doğruu.. Bu başıkta harikaymış daha sonra ayrıntılı inceleyeceğim bende bi kaç bağ kesme çalışması ekleyim notlarımı bi karıştırayımda:)

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Hatalı, düşüp kalkmalı hayatlarımızın normalliğini ve sıradanlığını gösteren bir video, izlemeye deger...

hata yapmak normaldir, normal olmayan bunlara takılıp kalmaktır...

"Kendi profilime uygun bir iş bulamadım." | Mete Güney - YouTube

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Kim bu bizi "başarısız" olarak niteleyenler?

Kendini "başarısız" gördüğün bir şeyin hiç mi katkısı yoktur sana?

idea3 "Ben kurdum; çok da güzel batırdım!" | Ömer Ekinci - YouTube 956k

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

"Lise hayatımda hiç kız arkadaşım olmadı." | Yalçın Pembecioğlu - YouTube


Başarısızlık nedir?

Var mı öyle bir şey?

Kim bu bizi 'başarısız' olarak niteleyenler?

Başarısızlık para kazanamamak mıdır?

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

Cevap: AFFETMEK ÖZGÜRLEŞTİRİR
 

"Affetmek özgürleştirir" doğru; itirazım yok. Ama ne onun bana yaptıkları için onu, ne benim ona yaptıklarım için kendimi affedemiyorum :(