Tutku Oyunları
 

Daha çok oyunculuğuyla tanıdığımız Todd Field 2001 yapımı Yatak Odasında adlı filminden sonra ikinci kez uzun metrajlı bir filmde yönetmen koltuğunda. Tutku Oyunlarının orijinal adı Little Children filmin temasını çok daha doğru ortaya koyuyor. Tutku Oyunları Amerikanın banliyölerinde yerleşik, erken evlenmiş, erken çocuk sahibi olmuş, kariyerlerinde bir türlü başarıya ulaşamamış, tamamlanmamış çocukluklarını yetişkin hayatlarına sığdırmaya çalışan bir grup insanın öyküsü.



Filmin onu ayrıksı kılan en önemli özelliği ana hikayenin, hüküm giymiş bir pedofilin (Ronnie – Jackie Earle Haley) kasabaya geri dönmesiyle kasaba halkının içine yerleşen korku ve trajediden beslenerek ilerlemesi. Tutku Oyunlarının merkezinde, komşu ev hanımlarıyla birlikte çocuğunu her gün parka götüren Sarah (Kate Winslet) ve parkın tek erkek müdavimi Bradin (Patrick Wilson) arasında geçen yasak aşk var. Aile, ebeveynlik ve bunların getirdiği ‘dayanılmaz sorumlulukların henüz çocukluk ve gençlik hayallerini dolduramamış iki tutkulu insan üzerindeki baskılarını işleyen filmin bütününde pedofil Ronnienin trajik öyküsü pek alakalı görünmüyor. Ancak bu yan öykünün varlığı Tutku Oyunlarının basit hikayesine daimi bir iç sıkıntısı ve tedirginlik, her an patlayabilecek bir dehşet havası veriyor.



Tutku Oyunlarında Field, Ronnie karakteriyle burjuva toplumunda kaybedilen insani değerlerin altını çizerken aynı zamanda, görünüşte çocuklar için oluşan tehdidi daha çok büyüklerin kişisel korkularını ve baskılanmış duygularını yüzeye çıkaran bir araç olarak kullanıyor. Banliyö yaşamının durağan cemiyet hayatı ve insanlarının onulmaz yalnızlıkları böylece yerinden oynatılıyor; hayat çalkalanıyor ve bu ‘basit insanların çirkin yüzleri kendini göstermeye başlıyor.



Sarah ve Brad arasındaki aşk öyküsü ise, filmin yetişkin karakterlerinin, girdikleri çocuk bahçeleri ya da havuzbaşlarında kendilerini bulan asıl çocuklar olduklarına işaret ediyor. Bu filmde ebeveynler dikkat çekmek için uğraşıyor; sorumluluklarından kaçıyor; ev ödevlerini yapmıyor; belirsiz geleceklerine burun kıvırıyor; hatta yüklenip aşağılayacak birini bulduklarında kendi konumlarını yüceltmek için ellerinden geleni yapıyorlar. Field çocuk ve yetişkin dünyalarının arasındaki çizgiyi ortadan kaldırarak hayatlarımıza, elimizdekilere ve elde etmek için didinip durduklarımıza eleştirel bir bakış yöneltiyor.



Tutku Oyunlarının bir roman uyarlaması olması da beni kimi film teknikleri konusunda düşünürdü. Anlatıcı kullanımı filmi ilk bakışta klasik bir roman uyarlaması kategorisine sokuyor. Masalsı bir ses tonunun seslendirdiği anlatıcı, Hollywoodun bir türlü etkisinden kurtulamadığı unutulmaz Amelie filminin anlatıcısıyla karakteristik benzerlikler gösteriyor. Çocuksu bir merakı ayakta tutarken esrarengiz atmosferi koruması açısından bu anlatıcı tarzı filme uymuş. Filmin ortalarında neredeyse tamamen yok olan bu yöntem sadece filmin karakterlerini tanıtmak ve olay zincirine giriş yapmak için kullanıldıysa tamamen filmden soyutlanabilir miydi? Romanın öykücülüğünü anlatıcı olmaksızın sinemaya taşımak nasıl mümkün olabilir?