Mutluluk
 

Abdullah Oğuzun, vizyona girdiğinden beri iyi bir gişe hasılatı ve olumlu eleştirilerle doyulmaz bir keyif yaşadığı filmi Mutluluk, son dönem Türk sinemasının takdire değer filmlerinden. Zülfü Livanelinin aynı adlı romanından uyarlanan filmde, son yılların vazgeçilmez oyuncusu haline gelen Özgü Namal, bu kez tecavüzle ‘kirletilmiş ve öldürülmek üzere köyünden edilen genç kız rolünde. Ailesinin onurunu temizlemek için Meryemi öldürmek görevi ile İstanbula yollanan Cemal (Murat Han) ise kıza kıyamayarak kendi köyüne ve geçmiş hayatına veda eden yiğit delikanlı. İkilinin yolları, karısının sosyete hayatından sıkılarak teknesiyle denizlere açılan üniversite profesörü İrfanla (Talat Bulut) çakışınca ortaya güzel manzaralarla dolu hoş bir kaçış öyküsü çıkıyor.



Mutlulukda Türk sinemasında görmeye alışık olmadığımız bir sinemacılık bileşimi görüyoruz: gerilim, doğru zamanlamalar, güzel diyaloglar ve doğru oyunculuklar. Özellikle oyunculuk başta olmak üzere eksikler gedikler yok değil tabii. Ama sürükleyici bir kurguyu garantileyecek bir öykü bütünlüğü ve gerilim dozu mevcut. Cemalin Meryemi İstanbulda bir üst geçite götürüp r etmesi için zorladığı sahne çok doğru bir dramatürjiye örnek. Diyalog kısa, öz ve kararlı; mekan, atmosferde gergin bir uçsuz bucaksızlığı yaşatmak için doğru bir seçim; montaj zamanlaması tam yerinde.



Filmin genelinde Oğuzun her şeyi kelimelere dökmektense, mimikler ve sessizliklerle anlatması olgun bir senaryo bilinci izlendiğini zaten gösteriyor. Tipik bir Türk sineması örneğinde tecavüz sahnesinin moda montaj sekanslarıyla detaylandırılması beklenirdi. Oysa burada cinselliğe dair hiçbir detay görmediğimiz gibi, trajik bir geçmişe dönüş anına dek varlığı sürekli hissedilen dramın, fiziksel temelleriyle değil sonuçlarıyla ilgileniyor, toplumsal nedenleriyle ilgili yargı geliştiriyoruz.