[sanemce]

pisimbatım vedalar çok acı ama biliyorumki sevdiklerimiz bize elveda demez diyemez.

benimde annem bırakıp gitti beni gitme bile diyemedim 5 yaşımdaydım henüz. önce kendi gitti sonra da yeni doğmuş kardeşimi aldı yanına. yıllarca beni neden bıraktın annem diye gözyaşı döktüm. hala içim yanar hala içim kanar. kendi kızıma öfke doluydum bir dönem neden benim annem yokta onun var diye

ben kocamı tanımadan evlendim çünkü annesini çok sevmiştim. sonuç hüsran....

evlenince çocuğum olmazsa korkusuyla hemen çocuğum olsun istedim daha kendim çocukken anne oldum ama yıllarca kabusla yaşadım annem annesinden küçük yaşta kalmış, ben annemden küçük yaşta kaldım, ya benim kızımda annesiz kalırsa diye. kızımı emanet edebileceğim kişiler aradım çıktığım yolculuklardan dönememe korkusuyla. bulamadım...kimseyi bulamadım...

30 yıl geçti daha dün gitmiş gibi ararım annemi... onun kucağının sıcaklığına kimse benzemez ama bana başka kucakta olmadı sığınabileceğim güven duyabileceğim. ...


yaşıyoruz pisimbatım.. hüzünler acılar yakamızı bırakmasa da yaşıyoruz. gidenlerin ardından dualarımızı göndermekten başka elimizden birşey gelmiyor maalesef... gidenlere üzülüyoruz daha yaşayacakları vardı diye, kalanlara üzülüyoruz sevdiklerinden yoksun kaldıkları için....

yüreğimizin bir tarafı hep kanasa da güçlü olmaya yaşama daha bi sıkı sarılmaya mecburuz... mecburuz...........