[kediiicik]

Ne kadar uzun zaman geçmiş böyle, şaşırdım. YGS hazırlıkları falan derken boşladım yine kendimi. Şu sıralar kşisel gelişim arka planlarda. Ama öğrendiklerimi hayatıma uygulamayı seviyorum. Artık daha çok olumlu düşünüyorum. Arzu sen çok pozitifsin cümlesini o kadar çok insandan duydum ki. Tahtadaki açıortayda bile gülen yüz bulan kızım ben :D Ben pozitif biriyim, etrafıma neşe saçıyorum ve bundan çok mutluyum.
Artık daha dışadönük bir yapım var, insanlarla tanışırken eskisi gibi gerilmiyorum. Hafif bir gerginlik olsa bile bunu atlatmayı öğrendim, kendime telkinlerde bulunabiliyorum.
Kendime güvenim arttı, artık insanların benim hakkımdaki düşüncelerini daha az umursuyorum. Kendimi sevmeye başladım ve en çok da bunun için çok mutluyum. Ailemle ilişkim benim için apayrı bi sıkıntıydı özellikle annem. Ama kabullenmeyi öğrendim, annemi kabullendim. Ve aslında kabullendikçe o kadar şey düzeldi ki. Bana güvenleri tam şuanda, istediğim gibi gezebilmeme izin veriyorlar-tabi bazı sınırlar içerisinde. Kardeşimle birlik olduk ve annemin en küçük şeylere bile sinirlenmesini şakaya vurmaya başladık. Güldükçe kahkahalar çoğalıyor, pozitiflik ona da yansıyor, o da artık küçük bir çocuk gibi :) Ailemi, annemi, babamı, kardeşimi çok seviyorum. İyi ki böyle bir ailedeyim, bunun için şükürler olsun.
Arkadaşlarım tarafından sevildiğimi fark ettim. Ve bazı arkadaşlarımı da hayatımdan çıkarmayı öğrendim. İnsanları hayatımdan çıkarırken çok zorlanırdım. Kaybettiğim insanları kafama çok takardım ve keşke şöyle olsaydı, keşke böyle olsaydı diye hayıflanırdım. Ama artık düşünmüyorum, olan oldu, belki de bu benim için en hayırlısıydı. Bunu bile kabullenmem o kadar çok ilerlememe sebep oldu ki. Darıldığım ya da aramın açıldığı insanlarla aram düzeldi, çok samimi de olmasak arkadaşlığımıza devam ediyoruz.
Bir kaç pürüz var elbette hayatımda. Bilip de çözemediğim, ya da daha farkında bile olmadığım sorunlarım. Ama aşabilececeğime inanıyorum. Ben bu yolda yavaşça ilerliyorum belki ama hızlandığım zamanlar da olucak, duraklama dönemlerimde. Hepsi, yolculuktaki her şey güzellik katacak bana, artık buna inanıyorum.
İçim kıpır kıpır şuan, gülümsüyorum. En önemlilerimden birisi, kendime gülümsüyorum. Kendimle bi barış yoluna girdik ve emin adımlarla ilerliyoruz. Bunun için o kadar ama o kadar mutluyum ki :)
Hedeflerimi belirledim, kafamda şekillenmeye başladı. İyi bir üniversiteyi kazanacağıma eminim çünkü kendime güveniyorum. Psikoloji istiyorum. Herkese boğaziçi dedim, biraz onda tereddütlerim var. Onun da zamanla yoluna gireceğini biliyorum. Akışına bırakmayı öğrendim.
Koca bir tembellikten sonra tempo biraz ağır geliyor sadece. Ama bu tempoyu da koşuşturmayı da seviyorum.
Çok hayalperest bir insanım. Hayal kurmayı öyle çok seviyorum ki. Üniversite, yeni bir hayat,çok heyecanlıyım.
Kendimde, fiziksel özelliklerimde değiştirmek istediğim bazı şeyler var. Ve bunun hemen olmaması canımı ara ara sıkabiliyor, sabırsızlanıyorum. Galiba aşmam gereken şeylerden biri de bu.
Kaybetme korkum olduğunu fark ettim. Bunu da aşmak için uğraşıyorum.
Ve bir şeyi daha fark ettim ki konuşmayı çok seviyorum, tam bir gevezeyim :) ama öğrendiğim şeyleri başkalarına anlatmaktan daha çok zevk alıyorum. İleride bilgilerimi paylaşabileceğim,insanlarla iç içe olabileceğim şeyler yapmak istiyorum.
Ben kendimi seviyorum ya, bu ne kadar güzel bir şeymiş:) kendimi çok ama çooook seviyorum, iyi ki varım :))