[kediiicik]

Tanrı Evren'i yarattıktan sonra, son derece mutlu bir şekilde yaratımını seyrediyordu. Sonsuz bir boşluk, uçsuz bucaksız bir Evren. İstediği zaman istediği yerde olabilir, istediği gibi Evren'i küçültüp büyütebilirdi. Zaman denilen kavramı da henüz yaratmamış olduğu için, sonsuzdan gelip sonsuza gidiyordu. Derken bir gün, bunun ne kadar sıkıcı olduğunu fark etti ve biraz daha "değişik şartlar" yaratmak istedi. Kendi gücünü yaratıcı gücünü tekrar tekrar fark edebilmesi, bu oyunu daha keyifli bir hale getirecekti.(Sakın şaşırmayın, bilgisayar oyunu oynarken yaptığınız hiç de bundan farklı bir şey değil. Bir bölümü bitirip hemen daha zor olan diğerine atlamak, oyunu en keyifli kılan şeydir. Şimdi bu mirası nereden aldığınızı anladınız mı?)

Oyunu daha keyifli bir hale getirebilmek için kendi kendine ilk yarattığı engel, gezegenler oldu. böylece koca boşluk içinde ilk defa "madde" var olmuştu. Yani mekan yaratıldı, boyutlar oluşmaya başladı. Büyük bir zevkle yarattığı gezegenlere bakmaya devam ederken, bir şeyi fark etti. Bu gezegenlerin üzerinde olmanın nasıl bir duygu olduğunu bilmiyordu. Yukarı yıldızlara bakmanın, nefes almanın, zaman ile var olmanın ne olduğunu hala deneyimlememişti. Gezegenlerin üzerinde var olabilecek canlıları yaratmaya başladı, ama bir eksik vardı. Hala, sadece dışarıdan bakan bir gözlemciydi. Kendini, yarattığı her canlı varlığın içine yerleştirdi. İşte bu arada YAŞAM denilen deneyimi tam olarak anlayabilmek için küçücük bir değişiklik yaptı: Her doğan canlının içine kendini yerleştirdi, ama onların bunu unutması sağladı. Böylece Tanrı olarak,-Tanrı olduğunu bilmeden- hayatı birebir deneyimleme fırsatını yaratmış oldu. Yarattığı canlıların, aslında neden yapılmış olduklarını unutmalarını sağladı, ama aynı zamanda bu canlıların, "tekrar" ne olduklarını hatırlayabilmelerine de izin verdi. İlk olarak, bütün güçlerini içimize yerleştirdi. İkinci olarak da, elimize, bize bu yolculukta yardımcı olabilecek en güzel haritayı verdi: Duygularımız.