[Eğlenceli]

Merhaba sevgili günlüğüm
bugün yine telkinleri dinlerken, düşüncelere daldığımı ve geçmiş ile bugün arasındaki farklarım ile ilgili analizler yaparken buldum kendimi.

Bugün fark olarak ne buldum ?
kısa bir süre öncesine kadar yıllardır "Hayatımın temel amacı" konumuna koyduğum hedefimin isteğimin bugün aynı konumda olmadığını gördüm ve iyi de oldu.
18 yaşımdan beridir hayattan istediğim en büyük şey evlenmek ve yuva kurmaktı. sanki sadece bunun için yaşıyor gibiydim. Yani bu olayı hayatımın merkezine koyduğumu ve yıllardır çok abartmış olduğumu farkettim. şu an 30 yaşındayım ve farkettim.

yani şöyle ki, hala evlenme düşüncesinden vazgeçmiş değilim. Ancak bu hedefe ulaştığımda da hayatımdaki hedeflerin bitmemesi gerektiğini anladım. Yani yegane hedefim o gelinliği giyip nikah masasına oturmak olmamalıydı. sırf evlenmiş olmak için evlenmek büyük bir aptallık olacaktı yani.

peki sebep neydi bunu bu kadar istememin ve hayatımın amacı haline getirmenin ? sebebi de bugün anladım. Sebep , toplum içindeki diğer insanların gözünde karşı cinsten birisi tarafından sevildiğimi ve onaylandığımı düşünmelerini sağlayarak kendimi daha değerli hissetmekti.
ama şimdi çevreme baktığımda erken yaşta evlilik yapmış çoluğa çocuğa karışmış kişilerin çoğu mutsuz. Hatta belli bir yaşa geldiği halde evlenenler de mutsuz. 50 yaşına gelip de kendini tanımayan ve nelerden hoşlandığından bile tam olarak emin olamayan insanlar var. Bugüne kadar kendileriyle diyalog kurma cesaretini gösterememişler. böyle bir insanın hiçkimseyle mutlu olamayacağı ise kaçınılmaz bir sonuç
üstkomşum 2 güne 1 sürekli kavga içindeler ve sesleri bize kadar geliyor. bu durum neden böyle olabilir diye düşündüm ve kendimce onu da buldum. Çünkü bu insanlar zamanında benim düştüğüm hataya düşerek belki evliliği hayatlarının temel hedefleri haline getirdiler ve belki sırf eş bulmak uğruna sadece dış görünüşlerine önem verip kişisel gelişimi, kendini tanımayı ve kendini nasıl daha doğru ifade edebileceğini, ve bu bilgiler ışığında nasıl karekterde birisiyle evlilik yaparlarsa anlaşıp mutlu olabileceklerini düşünmeden hesaba katmadan evlendiler belki.
ben bugüne kadar hep neden olmuyor diyerek kendimi yiyip bitirmiştim hatta kısa süre öncesine kadar mahallemde çınlayan düğün alayının korna sesleri bile sinirimi hoplatmaya yetiyordu " niye ben değil de yine bir başkası daha ?" diye. ama şimdi ise iyiki bugüne kadar olmamış diyorum. çünkü kendimi, kişiliğimi, zevklerimi, hayat görüşlerimi yeni yeni keşfetmeye ve şekillendirmeye başladım.
bunun gibi şeyleri hallettikten sonra zaten hayatıma daha doğru kişilerin çekileceğini düşünüyorum. evet evlilik benim için hala hedeflerimin arasında yer almakta ancak artık en büyük hedefim değil. ben evlilik hedefimi hayat yolculuğumdaki herhangi bir hedeflerden birisi olarak görüyorum artık. Kısa bir süre öncesine kadar kişisel gelişimle ilgilenme ve birşeyler öğrenmeye çalışma çabalarım bile sırf karşı cinsle olan diyaloglarımda başarılı olmak ve eş bulmakta katkısı olabileceği için kendimi kişisel gelişime adamıştım. ama şimdi artık onun için değil. Vicdanımı yokladığımda kendime kulak verdiğimde hayat yolunda genel anlamda başarılı olduğum ve kendime güvendiğim hissini alabilmek için yapıyorum. Toplum bana "evli" desin diye değil.
ama eski düşüncem için yine kendime kızmıyorum ve onda da bir hayır var diyorum. çünkü evliliği bu kadar çok istemeseydim belki kişisel gelişime ilgi duymayacaktım. Hayat yolunda böyle hedef sapmalarının da normal olduğunu görmüş oldum.
evliliği baş hedefim olarak görmüyorum eskisi gibi. aslında hiçbir hedefimi temel hedefim yada başhedefim yapmayı düşünmüyorum. Her hedefi hayat yolculuğumda biraz durup dinlenebilmem için varacağım istasyonlar olarak göreceğim artık.