[bird of paradise]

Kendini Kabul Etme Cesareti

Kendini kabul etmek, kendini anlamanın kapılarını açar. Kendini kabul edebilmek, kendine olduğun gibi bakabilmek seni özgürleştirir.

Kendini kabul eden insanlar, kendilerinden kaçmazlar, kendilerini yargılamayı bir yana bırakırlar, onun yerine kendilerini anlamaya, farkında olmaya başlarlar. Ve mucize şudur ki, bir kez sen kendini olduğun gibi görüp kabullendiğinde kaçacak bir şey kalmaz.

Kimse kendinden kaçamaz, sadece başka yöne bakmaya çalışır, öncelikle anlaşılması gereken budur.

Ego bir kurmacadır, egonun çok çeşitli oyunları vardır ve ölüm kapını çalmadan önce hâlâ kendini bulamıyorsan hayatın ziyan olmuş demektir. Dünya, ziyan olmuş hayatlarla doludur ve ne zaman ziyan olmuş, ıstırap içinde bir insan görseniz, bu diğer insanları, çevresini de olumsuz etkiler.

Kısa bir an için özgür olduğun anlar vardır ve sen kurguyu fark edemediğin için, egoyu da ferk edemezsin ve egoyla bütünleşirsin, kendini bir süre sonra ego sanırsın.

Egoyu sürekli desteklemek, canlı tutmak, arzuyla dolup taşmak zorundasın. Oysa hakikatin, gerçek özünün böyle bir oyuna, kurguya, tepkiye ihtiyacı yoktur, o zaten senin özündür.

Ne zaman maskelerinden soyunsan bastırılacak, yasaklanacak, utanılacak bir şey kalmaz, rahatlarsın, gevşersin. Zoru seçmek yerine, kendini aktivitelerle oyalamak, zihnini gereksiz bin bir şeyle meşgul etmeye çalışmak yerine, gerekli olan eylem neyse onu hayata geçirirsin: Tepkiler yerine yanıtlar vererek.
Daha az zihin, daha çok kalple...

Ama insan sürekli kendiyle kavga halindedir.
İnsan kendini reddetmeyi, kendini suçlamayı, kendini kabul etmemeyi tercih ettiği zaman, kendi karmaşasını sürdürmeyi de tercih eder. Bunları hayatına çeker. Ve çoğu insanın tüm hayatı boyunca yaptığı da tam budur: Kendini kurmaca sanıp, egoyla bütünleşip, hakikatini unutmak.

Sessizliğin kendine özgü bir derinliği, güzelliği vardır, sessiz bir zihin meditasyon halindeki bir zihindir.
Saf eylemle hareket eder, enerjini birbirinden gereksiz aktivitelere harcamadığın için ne zaman eylem zamanı gelse coşkuyla, sevinçle hareket edersin. Ancak o zaman her eylemin bir minnet, bir şifa, bir bütünlük olur. Ancak o zaman gerçekten bir yaratıcı olursun.

Kendini olduğun gibi kabul etmediğin sürece, kendini yargılamaya, kendinden kaçmaya devam edeceksin.

İdealleri, hedefleri unuttuğunda gevşersin, ne hissetmen, ne düşünemen gerektiğini değil gerçekten ne düşündüğünü, ne hissettiğini anlarsın.

Sen anın içindeysen, sen şu andaysan ve farkındaysan, merkezindeysen, izliyorsan, tanıksan, her şeyi olduğu gibi, çıplak halde görmeye başlarsın.

Gerçek ilerleme budur, özüne doğru.
Örneğin sen uykuya daldığında ego erir, tüm kurmacalar sona erir, kendi özünle baş başa kalırsın. Rüya yokken, saf uyku halindeyken, ego yoktur.

O zaman güne başlayaşın bile daha değişiktir, daha tazedir.

Ne zaman derin uykudan rüyasız uykuya geçsen, ego kaybolur. Egonun kaybolması ile sen canlanırsın, tazelenirsin. Ego eridiğinde sen bilincin içinde Tanrı olma deneyimini tadarsın.
Başkan olmak, ünlü olmak, yönetmek, zenginlik, saygınlık yeterli değildir.

Onların arzularının bir sonu, bir sınırı yoktur.
Eğer sen kendini kabul edersen, egoyu fark eder ve onu geride bırakırsan senin için sadece temel ihtiyaçlar söz konusudur.

Sen o güne kadar farkındalığını sürekli perçinle, tüm algıların, bedenin, zihnin ile uyanık olmak için çaba sarf et.

Öyle bir an gelir ki artık çaba sarf etmene gerek kalmaz ve o an gerçekleştiğinde sen bir vecd hali içinde ilahi olanı deneyimlersin. O zaman ego kaybolur, bu kayboluş senin egodan arınışın ve sonsuz oluşundur.

Hakikat senin kim olacağınla ilgilenmez, hakikat senin şu an kim olduğundur.

______ALINTI_____