[sweeet]

SÖZ VERMEK

“Söz vermek” eskiden beri çok değerli benim için. Hem aldığım sözler hem de verdiğim sözler...
Nasıl edindim bu değeri net olarak hatırlayamıyorum. Bir ihtimal geliyor aklıma çocuksunuzdur size bir söz verirler. Genelde şunun gibi “Uslu durursan parka gideriz.” Çocuk anlaşmayı sessizce imzalar. Uslu durur sonra da parka götürülür. İşte o anda çocuk bir şekilde verilen sözler tutulunca mutlu olabileceğini öğrenir. Sonra yine benzer bir olayda ebeveynlerden biri -ki o dönem de bize en çok güven veren en çok inandığımız kişiler onlar oluyor- yine bir söz verir ve bu sözü tutmaz. O zaman da çocuk mutsuz olacağını, verilen sözler yerine getirilmediği zaman hayal kırıklığına uğrayacağını öğrenir. Sonra çocuk o iki olaydan sonra bir karar verir ama kendi bile verdiği kararın farkında olmaz.
Aradan yıllar geçer. Çocuk büyür ama bu öğrendiğimiz değer var ya peşimizi bırakmaz. Verdiğimiz karar doğrultusunda bir karakter özelliği ediniriz. Benim edindiğim değer: “Söz verildiği zaman o sözde durmak”. İyi, hoş aslında bu kötü bir şey değil ki. “Tutamayacağın sözler vermeyeceksin.” diyorum kendime. Kendim açımdan bir sıkıntı yok. Dediğimi yapıyorum, kendimi mutsuzluktan koruyorum. Ama aynı şeyi diğer insanlardan beklediğim zaman işte sorun orada ortaya çıkıyordu. Çünkü herkesin bizim gibi olmasını bekliyoruz bazen. Kendi tuttuğum sözler beni mutlu ederken başkalarının verip de tutamadığı sözler beni inanılmaz mutsuz edebiliyordu. Neden? Öyle olmak zorunda mıydı? O kişiyi de öyle kabul et. Edebiliyor muyuz?
Buna şu şekilde bir çözüm buldum. Çok fazla başkasının verdiği sözler hakkında hayal kurma. Hayallerin kendi yapabileceklerin çerçevesinde geliştir. Ancak o zaman seveceğiz koşulsuz. Ailede olduğu gibi sevebileceğiz. Bu sorular ve düşünceler aklımda uçuşurken epey bir zaman ardından zor da olsa başkalarının verdiği sözler üzerinden hayal kurmamayı öğrenince hayal kırıklığı yaşamaktan büyük ölçüde kurtuldum. Hiç mi üzmüyor beni hala biraz etkiliyor ama daha kolay kabulleniyorum sanırım, insanların hatalarını ve affediyorum. “Öyle yapmasa iyiydi ama o bu şekilde davranmayı tercih etti.” diyorum. Eskiden olduğu gibi sanki dünya başıma yıkılmışçasına üzüntü ve mutsuzluk hissetmiyorum.