[Alexandra]

[quote=Zerynthia;790228]


Veda etmeyi bilmeli insan, kaybederken bile teşekkür etmeli. Hesapsız kitapsız sevebilmeyiz birini, hiçbir çıkar gözetmeden ancak o zaman cenneti hissederiz içimizde ve ne zaman nefretin, kinin, öfkenin esiri olur, karanlığı alırsak içeri o zaman cehennemin içinde, çıkmazdayızdır.

Söylemek istediğim tam da buydu. İşte bu... Hepimiz, beğendiğimiz her oyuncağın bize ait olamayacağını anlamalıyız artık. Bu bencillik, bu "benim olacaksın" diye tutturma saplantısı nedir? Hangi canlı bir diğerine ait olabilir? Aitlik yoktur, paylaşmak vardır. Bunu anladığımızda kayıplar da bu kadar acıtmayacak... Kendi için sevmeli insan, gönlü için, ulaşmış ya da ulaşamamış olmanın bir önemi yok. Bunu anlamak neden bu kadar zor. Sahip olduğumuz sevgileri avucumuzun içinde fazla sıkmaktan öldürüyor olabileceğimiz hiçkimsenin aklına gelmiyor mu gerçekten??? Hastalıklı sevmeyi ne zaman öğrendik? Sevdanın en naifini bize anlatan filmlerin ve şarkıların izi ne zaman silindi gönlümüzden???

Çok düşünmek gerekiyor, çook... Bugün pek çoğumuz bağlanmaktan, evlenmekten neden korkuyoruz sizce? Neden bir aşık maşuğunu incitmek istesin ki? Aşkı bir koltuk kavgasına, bir mülk davasına ne zaman çevirdik???

Şimdi aşkın ve sevgilinin incitilmekten sakınılması, sevgisizlik, sahiplenilmeme olarak nitelendiriliyor. Ne kadar acı. Oysa diretilen her duygu ve düşünce, ruhumuza eklenen yeni bir halka... Oysa sevda kölelik değil, aşk kölelik değil... Ayaklarınızı yerden kesen bir duygunun avcunuzda sıktıkça cezaya dönüşmesini normal karşılıyor olamayız değil mi? Karşımızda taparcasına baktığımız gözlerin, bizi bir kafeste beklemesi gibi bir beklentimiz olamaz değil mi? Ama yapılan kaprisler ve sorgulamalar yeni bir demir daha ekliyor aramıza giren kafese.

Sonra da vedalar can yakıcı oluyor, kapılar suratlara çarpılıyor, bir geçmiş önce uğruna ömrünü feda etmeye hazır olduğun sevgilin, düşman cephenin baş silahtarı oluyor.

Acaba niye???