SÖZÜN GÜCÜ
‘Yaptığımız ya da söylediğimiz şeyler ile karşımızdakinin gününü güzelleştirir ya da mahvederiz. Özellikle söyleyeceklerim ile ilgili her zaman çok dikkatli olmuşumdur. Dil bir bıçak gibidir; iyi de yapabilirsiniz ya da söylediğiniz sözlerle o kişiyi de kesebilirsiniz.’’ İşte bu yüzden herkes başkalarından hayat alır ya da onlara hayat verir. (alıntı)
Bu cümleyi neredeyse bütün bir gece kafamda evirdim çevirdim elimdeki kitabı okurken akşamüzeri bu satırlara takıldım kaldım ve saatler boyunca tek bir satır dahi ilerleyemeden kitabı elimde tutup durdum ve tekrar tekrar yazılan bu satırları okudum. Aklımda evirip çevirdim cümleleri onları şekilden şekle soktum ama yüklenmiş oldukları o ağır anlamı değiştirip kendimi kandırmayı başaramadım. Okuduğum şu 3-5 satırlık yazının omuzlarıma yüklediği ağır yükü kaldıramadım. Ve her zaman yaptığım gibi yazarak yüksek sesle düşünerek bu düşüncelerimin gerçek sebebini bulmaya odaklanmaya karar verdim…
Bazen nasılda acımasız olabiliyoruz etrafımızdaki insanlara karşı nasılda acımasız sözler kullanabiliyoruz. Ağzımızdan ansızın dökülüveriyor ardı ardına kırıcı kelimeler, sanki aceleleri varmış gibi bir birlerini itip kakarcasına hadisene çabuk olsana der gibi büyük bir süratle ağzımızdan dökülüveriyorlar…Oysa sıra güzel övgü sözlerine gelince nasılda bir o kadar ketum oluyoruz, öfke sözlerini büyük bir hızla dilimizden döküveren ağzımız sanki bir duvar örülmüşçesine o güzelim övgü sözlerini ağzımızdan içeriye içeriye doğru tıkıştırıp çıkmalarına engel olmaya çalışıyor…. Ne büyük çelişki, ne büyük bencillik….
Oysa bilsek ağzımızdan çıkacak bir tek sözün böylesine bir insanın hayatına yön vereceğini,böylesine rahat dökülüverirler mi acaba ağzımızdan o eleştiri sözleri ya da kızgınlıkla etrafa saçıverdiğimiz öfke cümleleri….Bilsek ağzımızdan çıkacak bir tek sözün karşımızdakine koca bir hayatı bahşedeceğini böylesine ketum olabilir miyiz acaba o övgü sözlerini söylerken yada sevdiğimizi değer verdiğimizi belirtirken…
Düşünüyorum, saatlerdir düşünüyorum ne çok insandan hayat almışım, ne çok insana hayat vermişim hem de bunu yaptığımı hiç bilmeden…
Ne büyük bir utançmış bu böyle, bu utancı böyle boynunda taşıyıvermek ne büyük bir yükmüş….
Bu yükten kurtulmayı seçiyorum..artık ağzımdan çıkan cümleleri sadece aklımın değil kalbim’in de süzgecinden geçirmem gerektiğini biliyorum…
Kalbinizin süzgeci her daim açık olsun…