Merhaba günlüğüm...
Çok uzun zamandır içimi dökmüyorum sana...Neden bilmiyorum...Açıkçası bu aralar neyi neden yaptığıma dairde hiçbir fikrim yok...
Çok dengesizim bu aralar...Bir saatim,bir saatimi tutmuyor...Aşırı derecede sinirliyim...Hiçbirşey yapmak gelmiyor içimden...
İzmire gitmeyi için bütün bir kış iple çekmiştim,şimdi ise gitmemek için elimden gelen herşeyi yapıyorum...Dua ediyorum nolur gitmeyelim diye...
Şunu anladımki zorlama olan herşeyden nefret ediyorum...Birşey bana zorla yapılmaya çalışılırsa,sevsem bile yapmak gelmiyor içimden...
İzmire gidince nolucakki,istediğimiz hiçbirşeyi yapamayacağız...Yok oraya gidemeyiz yok buraya gidemeyiz,yok para yok fln fln...Zaten düğün telaşında olacak herkes,evler vıcık vıcık insanla dolacak ve açıkçası hiçbirini görmeyede bayılmıyorum...
Ya ben sessizlik ve huzur istiyorum,tatil falan istemiyorum...Beni kendi halime bıraksınlar başka hiçbirşey istemiyorum...
Olumlu olmaya,rüzgara karşı durmaya çalışıyorum bu aralar...
Ya istemiyorum hiçbiryere gitmek,bir an için ortadan kaybolmak istiyorum,gözlerimi kapatayım,uyuyayım,zaman geçsin birkaç hafta kadar sonra tekrar uyanayım,herşey daha huzurlu olsun,biraz dengeli olmuş olayım fln...
Bu dengesizlik,bu belirsizlik,huzurun olmayışı çok yordu beni...
Ügünüm günlüğüm sana olumlu şeyler yazmayı isterdim ama bu aralar böyleyim,idare et artık:)
O kadar yoruyorlarki insanlar bazen,şöyle yüzlerine bakıp kalıyorum...Neden böyleler neden kendilerini ve çevrelerini böyle zor bir yaşama mahkum ediyorlar...Herşeyin en iyisi ve güzeli onlara olmak zorunda,hep onlar mutlu yaşamak zorunda...Karşılarındaki insanların ne hissettiği,düşündüğü,yapmak istedikleri zerre kadar umurlarında değil...Ve o kadar ironikki sen ne kadar umursamazsan umursama,adam kendini öyle bir umursatıyorki halin şaşıyor...