[fk35]

Paylaşım için teşekkürler. Ben 4 kardeşin en küçüğüyüm. Annem beni doğurmayı hiç istememiş, bakamazlar diye korkmuş ve düşürmek için çok uğraşmış ama hayattayım işte. Bunu bana 18 yaşımdayken söyledi. Ve "iyi ki doğurmuşum seni" dedi.
O zaman bunun üzerinde hiç düşünmemiştim. Yaklaşık 15 yıl önce Nusret Kaya'nın programlarını izlerken benim sorunumun bu olduğunu anladım. Çünkü hiç kimsenin beni istemediğini düşünürdüm. Hala da öyle. Ve hep özverili davrandım. Sonuç: yalnızım.
Sorunumu tespit etmeme rağmen henüz çözebilmiş değilim. Atalardan özgürleşmem gerektiğini yeni öğrendim. Nasıl yapacağımı tam olarak bilmiyorum. Kaldı ki ben Anne ve Babamı hep şükranla anıyorum. Onlardan sevgi de gördüm ama çekirdek inancım "istenmeme" olduğuna göre bunu kabullenip çözmem gerekiyor.
Bu konuda önerilerinizi yazarsanız sevinirim. Çünkü yaşamımın bundan sonrasını sevgimi doya doya paylaşarak yaşamak istiyorum. Bu arada kendimi sevme olumlamalaırı yapıyorum.
Teşekkür ederim.