[ismira]

Nereden nereye getirdim konuyu?..Olsun, bunu seviyorum.

Taşınmam için bir aya yakın sürem var. Çocuklarım anneannelerinde.

Evim karmakarışık, ofisim keza... Olsun, iyiyim böyle. Karar verdim, önceliğim forumla iletişim halinde kendi çözülme ve yeniden yapılanma sürecimi yaşamak. Yeni semalara içsel bütünlüğümle uçmak...

Bu fırsatı ve olanağı bulduğum için şükrediyorum.

Telkinlerden söz etmedim hiç. Geçen yıl keşfetmiştim ve bir süre dinleyip bıraktım. Düzensiz dinlemelerdi bunlar. Cehennemdeyken hiç bir şeyi umursamıyordum, hatta daha da dibe çekiliyordum. Sonra baktım olmayacak doktora gidip antidepresan aldım, acil can simidi diyorum ben buna. Beynin kimyası bozulmuş adamakıllı, takviye gerek. Seratonin normale dönmeye başlayınca çözüm odaklılık başladı. Depresyona yol açan çekirdek inancı bulmadıkça tekrarlar durur, ilaç bir yere kadar.

Hemen telkinlere başladım. Doktorun iki yıl ilaç kullanımını önermesine rağmen üç ay sonra ben ilaçla işimi bitirebildim.

Telkinleri dinlemeye başladığım ilk günlerde başım ağrıdı.

Sonra uykularım arttı. Bir ara sabaha kadar rüya değil ama hep bir faaliyet, dır dır, vır vır kafamda. Sonra duruldu, tatlı, kaliteli uykulara döndü.

Gece gündüz dinlediğim dönemde bir süre sonra kafamı hissetmiyormuşum gibi, omuzlarımın üstünde boşluk varmış gibi uyuşma hali hissettim.

Bir ara kulaklarım acıdı, iğneler batarcasına.

Bir yerden sonra aralıklı dinlemeye başladım. Arada bir gün boşluk verdiğimde çok rahatladığımı, sanki bir şeylerin daha iyi ve sakince yerine yerleştiğini hissettim.

Arada dalgalanmalar yaşadım, giderek azaldı.

Bu arada eskisi gibi dik ve güvenle yürümeye başladım.

Dışarıya çıkmaktan insanlarla karşılaşmaktan çekinir olmuştum, bu değişmeye başladı.

Ha, bu arada yazma isteğim arttı. Geçen yıl pasif izleyici durumunda takip ederken forumu, bu kez aktif iletişime geçtim.

Bu arada yine kendimle daha iyi çalışmalar ve terapiler yapabildim, kök korkumu ve inancımı buldum.

Bir süre önce, sesimin derinden ve güçlü çıktığını, berraklaştığını farkettim.

Ve asıl paylaşmak isteyip de unuttuğum bir şey var:

Kafamın tam arkasında, ensemden yukarıya doğru, ince sac bir plaka var da, metalin serinliğini hissediyor gibiyim. Bu bilinçaltımın geçmişle bugün arasına yerleştirdiği bir kalkan mı yoksa diye düşünüyorum. Öyle bir şey ki, dış koşullarda değişen bir şey olmasa ya da duygusal olarak zorlanacağım şeylerle karşılaşsam da en fazla o plakaya kadar geliyor ve orada ateş soğuyup serinliğe bırakıyor yerini.

Dört buçuk ay kadar sanırım düzenli dinledim. Ara verip yeniden başladım, aralıklı olarak dinlemedeyim.

Telkinlerin yanı sıra, içtenlikli paylaşım ortamının da sunulmuş olmasından dolayı minnet doluyum ve şükrediyorum...