[ismira]

sedefli Nickli Üyeden Alıntı

İnsanın sevdiklerini bir daha bu dünyada görememesi olumsuzdur, kopma ve ayrılıktır diyorsun. Böyle düşünmekte, bunu hissetmekte özgürsün, zaten ilüzyonlarla ve yanılsamalarla dolu dünyada yaşayan her insan aynı şeyleri hissediyor.

Herşey anlamlandırdığımız gibi tezahür eder hayatımızda. Ruhumuz özgürdür zaman ve mekan, fiziksellik kısıtlamalarının dışındadır tamamen. Bu açıdan bakışımız ne kadar net olursa acı çekmemiz de o derece azalır. Acı olarak nitelendirdiğimiz olayı yaşadıktan sonra tek çaremiz, kurtuluş yolumuz bu gerçekleri görmek, en azından görmeye çalışmak bile kendimizi daha iyi hissetmemizi sağlar. Ruhumuzun tabiatına uymayan yalnızlık, ayrılık gibi duygular gerçekten büyük acı veriyor, haklısın fakat nihai gerçekleri göremediğimiz anlarda...

Yaa, çok özür dilerim, bu başlık altındaki konudan uzaklaşmak olacak biraz belki. Ama merak etmekten kendimi alamıyorum...

Sevgili sedefli, sen bunu nasıl başarıyorsun? Yani illüzyonlar ve yanılsamalarla dolu dünyada yaşayan her insandan biri olarak, ruhumuzun tabiatına uymayan yalnızlık ve ayrılık duygularının verdiği büyük acıyla nasıl başediyorsun? Eğer yaşadıysan ailenden veya sevdiklerinden birinin ölümü, sevdiğinden ayrılmak gibi bir durum esnasında nihai gerçeklerle ilgili görüşün senin deneyimine nasıl yansıyor? Önceden bu nihai gerçekleri gördüğün için, olay başına geldiğinde acı hissetmemek şeklinde mi, yoksa acıyı hissedip nihai gerçekleri kendine hatırlatarak mı? Kişisel deneyimin nasıl? Paylaşabilirsen bizler için yararlı olabileceğini düşünüyorum.

Sevgiler...