[Belgin ∞]

8/5


İşe, bir bebeklik fotoğrafınızı alıp onu günde birkaç kez görebileceğiniz bir yere koyarak başlayın. Eğer her gün işe gidiyorsanız, işyerinize de bir bebeklik fotoğrafınızı koyun. Bu bebek ilgi ve şefkat gösterildiğinde size arzuladığınız tüm sevinç ve mutluluğu getirecek olan bir veçhenizdir. Siz o fotoğraftaki benliğinizden biraz farklı görünebilirsiniz, ama hala güzel bir varlıksınız. Biz bebekleri gördüğümüzde kalbimiz sevgiyle açılır. Biz tüm sevgi ve masumiyetimizi onlara projekte ederiz. Oğlum bebekken gittiğimiz her yerde yabancıların yanıma gelmeleri beni şaşırtırdı. Onlar bana oğlumun çok güzel, çok tatlı, çok özel olduğunu ve çok sağlıklı göründüğünü söylerlerdi. Bu insanların hiçbiri oğlumu ya da beni daha önce görmemişlerdi, ancak hepsi bebeğin bu özelliklere sahip olduğundan emindiler. Onlar kendi bazı veçhelerini bebeğe projekte etmiş ve bunu benimle paylaşmışlardı. Oğlum bir kabus olabilirdi, ama hiçbiri bunu fark etmeyecekti.

Bebeklere ne projekte ettiğinizi düşünün. Siz onların güzelliğini mi, masumiyetini mi, mükemmelliğini mi, yoksa tatlılığını mı düşünüyorsunuz? Onların şımarık, kontrolden çıkmış, bencil ya da berbat olduklarını mı düşünüyorsunuz? Siz onların onlara nasıl bakacaklarını bilmeyen kötü anne-babalara sahip olduklarını mı düşünüyorsunuz? Düşünceleriniz her neyse, onların hepsinin başkalarına projekte ettiğiniz veçheleriniz olduğunu hatırlayın. Siz bir çocukla zaman geçirip nesnel bir değerlendirmede bulunmadıkça, büyük olasılıkla, kendi bazı veçhelerinizi onlarda görmektesinizdir. Bebeklik resimlerini ortaya çıkarmaları, genelde, insanların içlerindeki masumiyeti düşünmelerine yol açar. Çoğumuz bebeklere karşı diğer yetişkinlere ya da kendimize karşı duyduğumuz şefkatten daha fazla şefkat duyarız. Eğer bir bebek bilgisayarınızın yanında bir bardak suyu devirirse siz ona nefretle mi bakarsınız, yoksa çocuğun masumiyetini görüp hiçbir şey söylemeden kalkıp masanızı mı silersiniz? Biz bebekleri daha az yargılarız. Kendinizi sadece sizin sevginize, ilginize ve onayınıza muhtaç masum bir çocuk olarak düşünün. Bu çocuğun o sevgiyi almasını sağlayın. Kendinizi bu çocuğa her gün sevgi verirken hayal edin. Gözlerinizi kapatın ve çocukluk görüntünüzü zihninize getirin. ‘Bugün bu çocuk için ne yapabilirim?’ diye sorun. O kendini nasıl sevilmiş ve beslenmiş hissedebilir? İç sesinizi dinleyin. İçinizdeki bu varlığın ne istediğini ve neye muhtaç olduğunu işitin. Onun sizin, ‘Seni seviyorum, seni kabul ediyorum, seni takdir ediyorum’ dediğinizi işitmeye ihtiyacı olabilir. O, yoğun iş programınıza ara verip serbest bir gün geçirmeyi, sinemaya gitmeyi ya da öğleden sonra biraz kestirmeyi isteyebilir. Çok sık bir biçimde, insanlar dinlenmeye ve takdir edilmeye ihtiyaç duyarlar. Biz meşgul olmakla o kadar meşgulüzdür ki kendimizle nasıl ilgileneceğimizi unutmuşuzdur.