hayalayaz

çocuklarım, söz konusu aşk olunca benim söyleyecek çok bir şeyim olmuyor..ben aşkı yaşadığımda yaşım çok küçüktü ve şimdi anlıyorum ki, sevmemişim..sevilmeyi sevmişim..işin doğrusu sevilmediğimi anladığımdada yaptığım mücadele, başarısız olmamak adına oldu, ben o, kişiyle evlendim, tüm mücadelem, "ben, ben olayımda evliliğim başarısız olsun..mümkün değil," havasındaydı, tabii ki bu tutumla sonuç hüsrandı, o zamanki düşüncelerime göre, 6 ay boyunca karşımdaki insanı suçladım..sonra bir gün yine onu suçlarken, bir baktım benimde ellerim armut toplamamış, yani benimde hatalarım var, pişmanlık duymadım halada pişman değilim..o, zaman yaptıklarım, o, yaş ve düşünce tarzına uygundu, sonraları, yine yaşıma ve düşünce tarzıma uygun hatalar yaptım..farkındalıklar kazandım..hayatı bir meriven olarak düşünün, herkesin önünde kendine ait bir merdiven var çıktığımız, her basamakta yükseliyoruz..yaşadığınız ilişkilerde, ilişki deyince, bunu yaşamızda olan herkese yayın, kendinize değer vermediğiniz zaman size değer vermediklerini göreceksiniz..e, peki şimdi uyum sağlamayalımmı dediğinizi duyar gibiyim..tabiiki uyumlu ilişkiler kurabilmek adına, yapmanız gerekeni yapın, ama bu kendinizi ezdirinceye kadar olmamalı, ben sizin anlattıklarınızdan, yalnız kalmamak adına, illa ve illa o, kişiyle/ sevdiğinizle olmak adına, her türlü fedakarlığı yaptığınızı anlıyorum..yanlış anladıysam düzeltin..siz o, kişi için fedakarlık yapıyorum diye düşünürken, sadece kendi sevginizi ortaya koymuşsunuz, sevilmediğinizi fark etmemişsiniz, sevgi iki taraflı olursa, ne yaparsanız yapın faydası yok, peki şimdi o, kişilerin hiç mi suçu yok? yok arkadaşlar, onların suçu yok, bir an kendinizi onun yerine koyun, yeteri kadar sevmediğiniz bir kişi sizin için her türlü fedakarlığı yapsa, siz ona sen benim için bütün bunları yapıyorsun ama ben seni sevmiyorum diyebilirmisiniz ? ancak bazı davranışlarınızlarınızla..anlamasını sağlamaya çalışırsınız..ve insansa anlasın tutumu içine girersiniz..peki bu doğrumu..tabiiki yanlış..ama bize bunu öğretiyorlar..hepimiz yanlış öğretilenleri doğru sanarak büyüyoruz, size sevdiğiniz insanlar için yapabileceğiniz her fedakarlığı yapmanız öğretilmiş, onlarada, seven bir insana, sevilmediği söylenmez denilmiş, her insanın içinde sadist bir yön mutlaka var..bunun farkında bile değildir, insanlar. önce sevilmek hoşumuza gider ümit veririz, sonrada sıkılırız, maalesef, ve kurtulmak için eziyet etmeye başlarızki, kendiliğinden gitsin, eğer gitmezse, öldürücü darbeyi vururuz, iyi değil tabii, işte bu yüzden..ilişkilerimizde tüm algılarımızın açık olması gerekir, eğer gerçekten seviyorsak, sevdiğimizin mutluluğu için, onu karşıdanda severiz, sevdiğiyle mutlu olmasını, isteriz, sevdiğimiz kişi illa ve mutlaka bizim yanımızda olduğu zaman, mutlu olamayız..o, başkasıyla mutluysa ve biz bundan haz alıyorsak, hissettiğimiz gerçek sevgidir, biraz zaman geçsin sizde, yaşadığınız ilişkide kendi tutumunuzun ne olduğunu daha berrak göreceksiniz..şimdi karşı tarafı suçlamakla rahatlıyorsunuz..beni,benim annem sevmedi..bırakın elin oğlunu, anneler evlatlarını severler, sevgi onlar için allah vergisidir, evlat ne olursa olsun sevilir, hayır benim annemin içinde bu sevgi yok, yıllarca içinde sevgi varda, benim yaptığım yanlışlar yüzünden sevilmediğimi düşündüm..sevilmek için elimden geleni yaptım..en son bir kaç ay öncesi, annemle ilişkimizin dışına çıkarak, onu ve beni yabancının gözleriyle inceledim..ben sevilmek için gayret ettikçe, o, reddemiyor, ama insan sevmediği biri için sevgi yaratamıyor..belki minnet, ama buda yeterli olmuyor..peki annem suçlu ve kötümü? hayır değil, annemin yaratılışı bu, onunda bu sevgisizlikten öğreneceği bir şeyler var, ama onun öğretmeni ben değilim, kabul ettim ve onu serbest bıraktım, şimdi onu bizden tamamen özgür bırakmak için çalışmalar içindeyim..biz aileyiz..ve annem 70 yaşında, bize öğretinlere göre evlat olarak görevlerimiz olacak, artık sadece gerektiği zaman bunları yapıcam, ama gerekmemesi için dua ediyorum, çünkü, annem bunu sevmediği insana muhtaç olmak olarak algılayıp ezilecek, onun ezilmesinide istemiyorum, ilişkilerde hem kendinizi hemde sevdiklerinizi, özgür bırakın. peki şimdi bu insanların yaptıklarını affetdelimmi dediğinizi duyar gibiyim..içinizden gelmiyorsa affetmeyin..ama şunu iyi bilin, affetme onu değil sizi özgürleştirir....bize yapılan kötülükleri yapma potansiyeli hepimizde var, sadece bunu ortaya çıkaracak..durumlar yaşamamışız bu kadar basit..bakın size bir kitap tavsiye edeyim..bu kitap bana kişisel gelişim yolumda, kendimi analiz etmek adına büyük bir rehber olmuştur, halada olmaya devam ediyor, IŞIĞI ARAYANLARIN KARANLIK YANI bu kitabı okuyun..size kötülük ettiğini düşündüğüz kişileri ve kendinizi daha iyi anlayacaksınız..şunu aklınızdan çıkarmayın..sevdiklerimizi, sevilmediğimizi anladığımız anda özgür bırakırsak..çekeceğimiz üzüntü sadece neden sevilmediğimize dair olacaktır, bu üzüntüyüde, KİMSE BENİ SEVMEK ZORUNDA DEĞİL DİYEREK çıkarıp atmak zor değil..kendimizi sevdirme gayreti içine girersek, şu fedakarlığıda yapayım, beni sevsin diye hareket edersek..daha büyük üzüntülere yelken açarız..sevgi özgürdür,,, ve kendiliğinden gelir..yaptığımız fedakarlıklarla değil..yüzünüzü görmedim belkide asla görmeyeceğim..ama sizi seviyorum..bunun için ne yaptınız, hiç bir şey..tüm sevgiler böyledir, demirelin dediği gibi varsa vardır yoksa yoktur, keşke herkes birbirini sevse, evren harika olurdu, ama sevgi denizi içinde yüzerken ne kadar büyür, ve farkındalık geliştirirdik? buda ayrı bir tartışma konusu.. affedin ve kendinizi özgür bırakın size saygı duyuyorum ve seviyorum.