Farkındalık özümüze aralanmış kapıdır.
Bilincimizin gelişiminde en önemli etken, yaşam içindeki kendimizin farkında olmaktır. Kendimizi tanıdıkça yaptığımız, düşündüğümüz en küçük detayların farkında oldukça, hayatı hisseder ve zevk almaya başlarız. Bu farkındalık otomatik olarak bilincimizin gelişimini sağlar.Bir örnek: Sabah kalktınız, duş aldınız, kahvaltı yaptınız, giyinip evden çıktınız, arabanıza bindiniz veya otobüs durağına yürüdünüz. Bu davranışlar otomasyon halinde, her gün yaptığınız bir işlevdir.
Bunu farkında olarak yaptığınızda ise şu olur:
Sabah gözlerinizi açtınız. Dışarıya bakarak, gökyüzünün maviliğini hafif bir müzik eşliğinde soludunuz,yağmur yağıyorsa yağmurun sesini, dışarıda kar varsa beyazlığın verdiği duyguyu, çok soğuksa rüzgarın yüzünüzdeki dolaşımını hissettiniz. Duş alırken, suyu bir sevgi,bu bir bebeğe baktığınızda hissettiğiniz sevgi hissi gibidir, gibi düşünüp, tüm vücudunuzu, ayak parmaklarınızdan başınıza kadar, yavaş yavaş dolan bir şişe gibi misali bu sevgi ile doldurdunuz. Kahvaltı yaparken, evin içine yayılan kokunun ve ağzınıza aldığınız her lokmadaki tadın farklılığını ve sizde yarattığı hazzı hissettiniz. Evde sizden başka birileri varsa, o insan ile bunu paylaşmanın verdiği doyumu yaşadınız. Kapıdan dışarıya adım attığınızda, yepyeni bir güne adım attığınızın hissini yaşadınız. Biri sizi sinirlendirecek bir şey söylediğinde, o insanın sadece otomatik işlev yaptığını ve farkında olmadan yaşadığını hissedip gülümsediniz... Şimdi sabahın köründe farkındalıkla kim uğraşacak derseniz... O zaman otomasyon halinde yaşamaktan şikayet etmeyin,zira bunun bir getirisi olmadığının farkında olmak da bir farkındalıktır.