[cansuyu]

kendi kıvrımlarımda kıvranıyorum..

anki zaman tünelinden bi ortaçağ pazarına düşmüş gibi seyrediyorum şaşkın..herşey yavaşlamış..ve her yüz küçük ölçekli bir haritaya dönüşmüş..tüm öteki insanlar zamanı canlandırmak için giydirilmiş cansız bedenler gibi..plastikten..hareketsiz ve katı..kendi etrafımda dönüyorum..avuç içi kadar pazarın neresinde yol alacağımı bilemeden...


geçmişten bugüne dahil olmaya çalışır sonra..ama zihninde kendisine ait bi fotoğraf var herkesin..yaşam gücünü aldığımız tek fotoğraf.. yokluğunu taşımaya gücümüzün yetmediği..o hiç değişmeyen..sürekli tamir ediyoruz çünkü...


Hiç başlamamış bişey bitebilir mi?..Başlangıcı bir sanrı olan yanyoldan tekrar anayola çıkmaya artık sadece sanrısal bir sonuç yeter mi? Yetmezse sanrıya ulaşıp anayola çektiğimiz noktada sanrı sanrı olmaktan çıkar mı? Sanrısal başlangıçların sonu gerçek mi yoksa?

güneş aynı dolunaya düşen iki sureti aynı anda mı siler her sabah?

cansuyu