HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

Gerçekten hayat bu kadar zor mu? Yoksa bardağın hep boş tarafına bakmayı alışkanlık haline getirdiğimiz için mi, böyle geliyor bize? Ya da hep dolu tarafına baktığımız için mi?
Denge mi kurmak gerek acaba?

Bu kocaman evrende her şey vazifesini yaparken, biz insanlar vazifemiz dışındaki her şeye odaklanarak, kendi gerçek amacımızı yitiriyoruz sanki…

Galiba tam da burada başlıyor işte zorluklar;

Çocukken sahip olduğumuz sınırsızlığımızı büyüdükçe sınırlılığa bırakışımız,

Çocukken sahip olduğumuz koşulsuz sevgi dolu yüreğimizi, büyüdükçe şartlara göre şekillendirmemiz ve bu şartlar gereği sevgi yada nefretle doldurmamız,

Çocukken sahip olduğumuz ŞİMDİ yi yaşama heyecanımızı, büyüdükçe geçmiş ve geleceğe terk etmemiz,

Çocukken sahip olduğumuz o muhteşem güven duygumuzu, büyüdükçe gelecek kaygıları, endişeler içinde güvensizliğe bırakmamız,
Çocukken sahip olduğumuz o inanılmaz cesaretimizi, büyüdükçe korkulara teslim etmemiz…

Şöyle bir baktığımızda; sanki evren, bize yaradılış amacımızla ilgili ihtiyacımız olanları vermiş.
Fakat bizler büyüdükçe bunları terk edip, bunların yerine, hayatın zorlaşmasına neden olanları koymuşuz.
Bu bakış açısıyla bakmaya devam edersek, -hayat aslında basit ama zorlaştırmayı seçenler bizleriz- gibi bir sonuç ortaya çıkıyor. Bu sonuç bizi KURBAN rolüne getiriyor.
-HEP ANNEMIN YUZUNDEN
-BABAM BU KADAR ÖFKELI OLMASAYDI, HER SEY FARKLI OLURDU
-BENI KIMSE SEVMIYOR
-LANET OLSUN BEN NE ŞANSIZIM
-ALLAH KAHRETSIN YINE BES PARASIZ KALDIM
-ALLAHIM NEDEN HER SEVGILILER GUNUNU YALNIZ GECIRIYORUM
-BIKTIM BU ISTEN, CALISMAKTAN, OFF OFFF..
-KESKE BENIMDE ONUN GIBI EVIM OLSAYDI, ARABAM OLSAYDI
-ABLAM, AĞABEYİM KESKE HİC OLMASAYDI
Evet Kurban
Yaşadığın hiçbir şeyin sorumluluğunu üstlenmeden, hep başkalarını suçlayarak kendi gerçeğimizden uzaklaşmak, kaçmak
Hayat sanki nötr
Onu zor yada kolay olarak görmemize neden olan kendi seçimlerimiz gibi görünüyor.
Ne dersiniz?Yorumlarınızı bekliyorum. Bu konuyu birlikte çözelim ve hayatımızı yaşanılır kılalım.
n9598 88 art56art56

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

Gerçekten hayat bu kadar zor mu? Yoksa bardağın hep boş tarafına bakmayı alışkanlık haline getirdiğimiz için mi, böyle geliyor bize? Ya da hep dolu tarafına baktığımız için mi?
Denge mi kurmak gerek acaba?
ilk yazımızda ;
‘Evet Kurban…..
Yaşadığın hiçbir şeyin sorumluluğunu üstlenmeden, hep başkalarını suçlayarak kendi gerçeğimizden uzaklaşmak, kaçmak’
demiştik.
Bu sitede sizle paylaştıklarım; Yaptığım araştırmalar ve öğrendiklerimi uygulayarak elde ettiğim deneyimlerimden vardığım sonuçlardır. Kendi kişişel yorumlarımı yazacağım için , her türlü yorumu,soruyu bekliyorum.Karşılıklı paylaşmak, karşılıklı öğrenmek ve gelişmek adına……
Sürekli olarak birilerini suçlayarak yaşamak, hem kendimizi tanımamızı engeller hem de içimizde var olan sevginin yerini nefrete dönüştürür.Kaldı ki , herkes sadece ve sadece kendi hayatından sorumludur.Bu dünyaya tek geldiğimiz gibi tek gideceğiz.Hayatımızın her anında birileri olsada, hayatımızın sorumluluğu sadece bize ait. Bu yüzden önce bu sorumluluğu üstlenmemiz gerekiyor.Herkes ne gördüyse onu yaşıyor.Bir Baba ,babasından ne öğrendiyse ,ne gördüyse aynısını o da , oğluna yada kızına aktarıyor.Dolayısıyla baba yı , anne yi, kardeşi, ağabeyi, ablayı , arkadaşı , patronu , eş i ,çoçuğu suçlamak ve bu suçlamalarla bir ömür geçirmek sadece ve sadece olduğun yerde saymak ve her geçen gün gerilemekten başka bir işe yaramaz. Tam burada ;
-‘Nedenmiş? Buna katılmıyorum.Ben üstüme düşen her şeyi yapıyorum ,ama bir türlü kimseye yaranamıyorum’ seslerini duyar gibiyim.
KORKUNUN IKI HAMLESI VARDIR ; 1- KORKUTMAK
2- KAÇMAK
Hangi hamleyi atacağını ise, karşısındaki kişi belirler.Karşısındaki kişi ürkek bir kişiyse , korku korturur .
KİŞİ KORKTUKÇA , KORKU DAHA ÇOK KORKUTUR.
Kişi cesur ise , KORKU KORKAR VE KAÇAR.
Peki korkuyu kaçırmak için neye ihiyacımız var? YÜZLEŞMEYE….
Neden yüzleşmek?
Çünkü , sadece bilinmeyenden korkarız.Ne olduğunu bildiğimiz bir şeyden korkmayız.Yüzleştiğimiz anda ,karşımızdakinin ne olduğunu öğrenme şansı yakalarız.Bildiğimiz şey içinse,ne olduğuna bağlı olarak önlem alırız.Örneğin sessiz bir yerde sürekli bir ses duymak bizi korkutuyorsa,kalkıp sesin ne olduğunu araştırma cesareti gösterirsek, o sesin kalorifer borusundan geldiğini anladığımız anda korkumuz biter.Ya da bir odada fare olduğunu görürsek ve o sesi onun çıkardığını anlarsak hemen kapıyı kilitleriz.Fareden korkuyor olsak bile, tanıdığımız bir şey olduğu icin ne yapmamız gerektiğini biliriz.Ama hiçbir şey yapmadan sadece korkarsak,o korku büyür büyür ve hayatımız oluverir.Sonra kendi gölgemizden korkarak yaşamaya başlarız. buradaki örnekleri herkes kendi gerçeği doğrusunda çoğaltabilir.Kişi, çeşit, şekil önemli değil.
Önemli olan tek şey YÜZLEŞMEK.
Yukarıda verdiğim örnekler daha net anlaşılması için fiziksel örneklerdi.Duygusal olarak da aynı şeyler geçerli.
Hemen kendinizle ilgili bir deneyim hatırlayın.Hayatınızda muhakkak birlerine kızmış,sinirlenmiş ve küsmüşsünüzdür.
Küsmüş olduğunuz bir arkadaşınızla tesadüfen herhangi bir yerde karşılaştınız.Düşünün bakalım, o anda tutumunuz nasıl olur? Ben sizin anlatacaklarınızı yazayım isterseniz. Bir anda bir kilitlenme ,baskılama yaşarsınız.Nereye bakacağınızı şaşırır-
sınız,moraliniz bozulur.Kapana kısılmış gibi hissedersiniz kensinizi yada agrasif takılarak hiç görmemiş gibi davranırsınız.Sonuç itibari ile yorgun,mutsuz,huzursuz,sinirli olursunuz. Bu durumda sadece ve sadece kendinize zarar vermiş olursunuz.Oysa ki , küsmek yerine YÜZLEŞMEK bizi özgür kılar. Karşıdaki kişinin tepkilerini,hal ve hareketlerini tahmin etmeye çalışarak davranmak, sadece kendimizi bloke etmekle kalmaz aynı zamanda karşıdaki kişiyide olumsuz etkiler. Bunları hiç yaşamamak,korkularla yüzleşmek için , öncelikle sahip olduğumuz korkuları tesbit edip sonrada bunlar üzerinde çalışmak gerekir. Örneğin;
Kaybetme korkusu ;
Sürekli iyilik yaptığınız, sürekli peşinden gittiğiniz,her başı sıkıştığında destek olduğunuz bir arkadaşınız var. Ama sıra size geldimi hep bir engel çıkar.Arkadaşınız aynı hassasiyeti gösteremez. Hatta sonunda - sen farklısın,ne olursa olsun sana güvenim sonsuz – falan der.. ve siz - önemli değil ,ne demek….aramızda lafı bile olmaz- dersiniz. Oysa ki , düşüncelerinizde - Neden hep böyle oluyor? , neden benim insanlara gösterdiğim hassasiyeti , onlar bana göstermiyor? Bende insanım. Ben onlar için ,onlar mutlu olsun diye, onlar rahat olsun diye bütün hayatımı erteliyorum.Ama onlar aynı şeyi yapmıyor.Enayi gibi hissediyorum kendimi.OFFF lanet olsun ya…Neden her şeyin kötüsü hep beni buluyor? - aynen bunlar veya buna benzer şeyler geçer.
Şimdi gerçekten kendinize sorun? Bütün o yaptıklarınız gerçekten arkadaşınız için mi ? yoksa kendiniz için mi? İşte bu an çok önemli bir andır.Kendinizle yüzleşme anıdır.Ne kadar dürüst olursanız o kadar yol alırsınız
Kendinizle yüzleştiğinizde aslında bütün yaptıklarınızı sadece ve sadece kendiniz için, içinizde var olan kaybetme korkusunu beslemek için yaptığınızı anlarsınız.
Bir sürü başka örneklerde var; Parasızlık korkusu yüzünden işten ayrılamamak,
Yalnızlık korkusu yüzünden boşanamamak yada olduğun gibi davranamamak
Sevgisizlik korkusu yüzünden , gerçek duygularını yaşayamamak vs vs vs vs
Sürekli maske takarak yaşamak….Bu yaşam her geçen gün bizleri içselliğimizden,kendi gerçekliğimizden uzaklaştırıp ,
bizleri cok zor bir hayatın içine atar.Ondan sonra da sadece yaşamak kalır geriye…Ama nasıl yaşamak? Bol stresli , bol sıkıntılı,bol nefretli bir yaşam. İşini sevmeden çalışırsın, evini sevmezsin,eşini sevmezsin,arkadasını sevmezsin….derken ; bu kadar zor şartlar altında birde hastalıklar başlar vs vs böyle gider ….ta ki; bir şeylerin farkına varana kadar…..

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

Yazınıza bayıldım. Aklımdan geçenleri bir internet sitesinde yazılı halde bulmak durum olarak çok hoş, anlam olarak üzücü. Ben de son 5 yıldır bir yolunu bulup geçmişe dönsem diye debeleniyorum. Ancak benim aklıma ne yazık ki henüz bir çözüm gelmiyor. Ancak şunu biliyorum bu durumu tersine çevirebilrsek hem mutlu, hem başarılı, hem de zengin oluruz.

Katılımlarla umarım birşeyler ortaya çıkarabiliriz.

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

Hayat hiçde zor değil aslında hayat kendi başına bir macera....
biz kendi kabullerimizle yarattığımız iyi ve kötülerle hayatı bölüp,
bazı şeyleri-işimize gelmeyenleri-dışlayarak yaşamaya çalışırsak,
yaşadıklarımızın sorumluluğunu almaktan kaçınarak hep
dışarıdan bilirsek sebepleri, hayat zor gibi görünür elbet....

Başımıza ne geldiği değil bizim nasıl tepki gösterdiğimiz önemlidir...

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

guzel anlatmisiniz...benim isime yaradi.tsk ederim

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

cok guzel bir yazı eline yüregine sağlık

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

unutmak insanoğluna verilmiş en önemli özelliklerden biri bence. yaşanmışlarımızı yok saymaktan bahsetmiyorum. ama o olayın muhasebesini yaptıktan sonra rafa kaldırmayı bilmeliyiz galiba. ne olmuşsa olmuştur artık. değiştirilemeyecek şeyler için canımızı acıtmak neye yarar. en iyisi gerekli dersleri hayatımıza kılavuz yapmak ve yeni bir başlangıç yapmak. b456

yoksa hayat bu kadar zor olmasa gerek...

Ynt: HAYAT BU KADAR ZOR MU?
 

Söylediklerinize katılmamak mümkün değil ancak birde anladığım kadarıyla bazı şeyleri dünyayı yaşamı olduğu gibi kabul etmeyi bilmek üzerimize düşen görevleri yapmak insan olmanın ayırdına varmak lazım her insan kendisinin avukatıdır kısacası illaki üzüntülerizi haklı çıkartıp kendimizi tatmin etdiğimizi sanıyoruz gerçeklerle yüzleşmekten kaçınıyoruz fakat tüm bunlar uzun vadede içinden çıkılmaz sorunlara yol açıyor aslına bakarsanız insan olmak zormu evet bazen zor gibi görünebilir çünki insanın tekamül etmesi için belli acıları tatmasıda gerekir aslında bu acılar öğretici yaşamımızda fakat aslında insan olmak bir o kadar mükemmel bu evreni her türlü donanımla yaratan yaratıcı pek tabiki bize inanılmaz güçlerde vermiş fakat insan kendisini sınırlandırma eğiliminde olan bir varlık işte bu sorumluluğu almayan insan kendini sınırlandıran insan zincirleme olarak düzeni bozuyor ailesini çevresini toplumu kısaca .