[mutluhayatim]

Bugün yine ağladım. Aslında içimdeki ses ağlama mantıklıca düşünürsen ağlanacak birşey yok dedi. Ama o an aslında içimden gelmeyerekde olsa ağladım. Acaba diyorum bu bir alışkanlık mı?
Son bir kaç yıldır sürekli içinden ağlamak gelen biri için alışkanlık olabilir herhalde.
Ama bende ki değişimin içsel değişimin farkındayım. İçimdeki ses daha bir olumlu artık.
Yaşadığım bir çok anın farkındayım davranışlarım konuşmalarım daha bir kontrolüm altında.
Şuan bunları çok fazla çevreme yansıtamıyorum. Ama kendi kendime fark etmek bile güzel.
Ve bugün fark ettimde insanlar beni görünce gülümsüyor. Artık ilk benim gülümsememe gerek kalmıyor bile bazen.
Gülümseyerek bir şeyler anlattığımda insanlar daha bir dikkatli dinliyor.
Gülümsemenin gücü büyük ve gülümsemek bulaşıcı bunu bir kez daha anladım.
Bugün mutluyum, huzurluyum, inançlıyım, pozitifim.
Bu arada yüzümde biraz sivilce lekeleri var ve gözeneklerimde biraz geniş. Bunun için her gün kendime olumlama yapıyorum ve glikolik asit ve bir karışım sürüyorum yüzüme. Sanki şuan daha iyi durumda lekelerim siliniyor ve gözeneklerim eskisine göre daha da küçüldü. İşe yarıyor hissediyorum.

Değişim içimizde haydi onu dışarı çıkaralım, değişelim ve gelişelim...