[bussraster]

Arkadaşlar öncelikle merhaba...
Uzun bir süre oldu siteye giremedim.

Belki kaderimin belkide düşüncelerimin bana sunduğu bir sınavdan geçiyorum. Bundan önce düşüncelerim gayet net, açık ve sağlamdı. Duruşumda sağlamdı.

Ne olduysa ve niye olduysa 3 ay önce başladı herşey tepetaklak olmaya. Sadece başıma gelen olaylardan bahsetmiyorum, düşüncelerim inançlarım tamamen altüst oldu, yıkıldı. Evliliğim kökten sallandı, ailemle olan ilişilerimde öyle. Dedimki; bugüne kadar hayatıma soktuğum herne varsa ve baştan beri neye sahipsem annem kardeşlerim dahil demekki tüm bunların sorgulanma vakti gelmiş. Ve öyle bir kendime güvenle yapmaya başladımki bunu. Önce eşimden başladım bir süre ailemin yanına döndüm. Orada insanlardan beni biraz sakin bırakmalarını bir süreçten geçtiğimi içimdeki sorulara yanıt bulduğumda herşeyin normale döneceğini söyledim.

Yapmak istediğim bugüne kadar 'gerçek' sanarak yaptığım büyün hayalet kalelerimin aslında orada olmadığını anlayıp duyduğum büyük bir hayal kırıklığını temizleyip, gerçeğinin inşaatına başlama hazırlığı yapmaktı. Ama kimse beni anlayamadı. Ne yalnız bıraktılar ne de bir faydaları oldu. En katı halleriyle bana sürekli 'gerçek bu, gerçek bu!' diye diretip beni zamansız çökmeye mecbur kıldılar. Öyle ki etrafımda 'benim aklıma benim doğruma uyacaksın' diyen insanlarla doldu. Ve ben pes ettim. Dedimki; 'herşey kabulum bundan sonra, hayat bana ne verirse başım önce kabul edeceğim susuğ yaşayacağım, gıkımı bile çıkarmayacağım!'
Kendimi yapayalnız ve güçsüz hissettim. Eşimle tekrar karşılaştığımda yaşadıklarımın hesabını nedenini konuştum elbet içimde kalan güvenin son kırıntılarıyla. Ama istediğimi alamadım. Ve bir kere daha yelken açtım bilmediğim ufuklara. Ama bu kez öğrenmek için ne olduğunu. İşte şimdi tam ortasındayım hayatın ve hala yapayalnız hissediyorum kendimi, mecbur hissediyorum. Bilinmeyenin ne olduğunu çğrenmek için çaba gösterecek gücüm bile yok.


Evliliğimi sallayan kadının gözünden çıkan ateş beni artık yakmaya başladı ve ben artık gözlerine bile bakamıoyrum. Güvenim sıfır. Entrikalar eskisi gibi üst üste, sahte oyunlar birbirini ardına kuruluyor tekrar o kadın tarafından ve ben eskiden savaştığım gibi savaşıcak gücü kendimde bulamıyorum. Önceden Allahtan başka kimseden korkmam diyen ben O'nun kulundan korkmaya başladım. Ve neden korktuğumu da bilmiyorum. Gözümün içine baka baka yaptığı oyunları onunla konuşmak ve yüzüne vurmak istiyorum. Gerçi o cesaret ende olsa zaten öyle oyunlar yapamaz çünkü herzaman yüzleşmekten kaçan ve korkan bir insan. Biliyor yüzleştiremicek kadar korktuğumu ve yapıyor ardı ardına hamleleri. Amacı belkide zamanında onada dayatılan gibi kişiliğimi kaybettirmek.

Ne yapmalıyım? Nerden başlamalıyım bilmiyorum.

Arkadaşlar en içten fikirlerinizi, ve tecrübelerinizi yazarsanız çok mutlu olacağım.
Şimdiden teşekkür ederim...