birde ben anlatayım.
 

kendimi bildim bileli hiç ailemden ilgi,sevgi görmedim.ama ceza gelince öyle dayaklar yemişimdirki 3 yaşında annemden gördüğüm şiddeti hiç unutmadım.babamsa kendi içine çekilmiş bir adamdı.inanın toplumda yapılan bazı durumlarda yapılan davranışları,söylenilen lafları bilmem.ilkokula başladığım yıl annem ve babam ayrılmıştı.annemden ayrıldığım geceyi hala unutamam.ilk sene üzgündüm.ama sonra daha iyi şeyler hissetmeye bile başladım.ikinci senesi olsa gerek çok sevdiğim dedemi kaybettim.benle tek ilgilenen adamdı diyebilirim.zaten çekingendim.bu olaylardan sonra birde kekemelik meydana geldi.derslerim iyidi o halime rağmen.ama bazılarının beni arkadaşlarımla kıyaslayıp yermesi benim kendimi aşağı görmeme sebeb oldu.dahada kendime güvenim gitti.bir iyi hatırladım olayda ilkokul öğretmenim kekeleyerek okuduğuma kuyudan su çıkarır gibi okuyor diye beni azarlamasıydı.ortaokula başladım.zar zor bitirdim.ve lise en korkunç yılların başlamasıydı sanki.iyice çekingenliğim artmıştı.ilk senesi iki hafta kadar dayabildim ve okulu terkettim.pişman oldum bir ay geçmeden.bari çıraklığa gireyim dedim.babaannemde neye giricen,ne işe yararsın sen gibi laflar söyledi.kendime güvenim bi kere daha sarsıldı.sonra ikinci yıl yine başladım.ama allahım ne korkunç bir yıldı o.artık kalabalığa çıkmak insan içine girmek bir fobi olmuştu bende.kalabalıkta konuşamayan gerektiği zaman bile konuşamayan bir insan olmuştum.her gün okuldan çıkmak,sabah okula yürümek tam kabustu,o kadar kasılıp yürüyordumki.kaldırıma çıkarken tam kambur bir vaziyette çıkıyordum.başkaları ne düşünür diye istediğim hiçbir şeyi yapmayan bir insan oldum.yine liseyi terkettim.hepten evdeydim artık.tüm günüm evede oturarak geçti.hiçbir yapamıyordum.sigarayı baya bir çok içiyordum.belki iki paket.internet olduğu için sürekli birşeyler arıyordum.psikoloji sitelerini buldum.panik atağı okuyorum.psikiatriye gidiyorum.panik atak tanısı koyuyor.ilaç veriyor.ilaçlar dahada bozuyor beni.sonra bir başkasına gidiyorum.şizofreni tanısı koyuyor.bir başkasına gidiyorum.saplantı-zorlantı tanısı koyuyor.elbise değiştirir gibi hastalık değişiriyordum anlayacağınız.en son sanayiye girdim 2008 yılında ve o sene babamı kaybettim.hepten kendi dünyama çekildim.beni şöyle uzaktan tanıyanlar özürlü bile sanıyor.özürlü değilim aslında.bir yandan da özürlüyüm.bazen kararsızlığa düşüyorum bu konuda.ama en iyi bildiğim.kendime güveni hepten kaybolmuş.kendi içine çekilmiş.işe gidip gelen ama hiç çevresi olmayan,asosyal,insanlarla diyalog kuramayan,uyku bozuklukları olan,en önemliside kendi sürekili ispatlama çabası olan,hep hayalde olan ama sürekli başkalarını gözü önünde başarılarım ve başkasının düşünceleri.belki bunun yüzünden rahat değilim.birde sigarayı ağzından düşürmeyen adamım.Allahtan içki içmiyorum.
bu arada geçen kış kekemeliği ezdim geçtim.ama stresden bazen sanki takılacakmışım gibi geliyor.inşallah tekrarlamaz.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

Çok üzüldüm sizin adınıza. Forumumuza hoşgeldiniz. Burada aradığınız sıcaklığı az da olsa bulacağınıza inanıyorum. Burada herkes birbirine yardımcı oluyor.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

Cevap: birde ben anlatayım.
 

bazen kendimi iyi hissettiğimde oluyor.kişisel gelişim kitapları bana acayip gaz veriyor.bir kitap almıştım.hedef koyuyorum.tatil günü hepsini bitireyim diye ama sürekli erteliyorum.birçok şeyi erteliyorum.üşengençlik atılamayan bir şey olabilir benim için.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

yeteneklerimi bilmiyorum ama dışarı çıkmak için can attığım doğru.kekemelği aştım çok şükür.aslında dışardayım ama sürekli sanayide.yani sosyal gibi görünen bir asosyal.pazar günleri hiç çıkmam.tiyatro sinemaya gitmek.aslında parasızlık sorunu var biraz.ama şu sigara olmasa kendi kazandığım hepsine yeter.ama ne kadar uğraşsamda rahat edemiyorum toplumda.bir şeyi yapmakta kendime güvenim olmuyor yada sürekli ertyeliyorum eyleme geçmiyorum.bazen bir hırs geliyor içime çok iyi gidiyor herşey ama bu hep geçici oluyor.kişilik falan araken kişisel gelişim sitelerini buldum.söylediğim gibi ilaçlaradan daha etkili.zaten ilaçların tek etkisi uyutmak.en sonda burayı buldum.farklı görünce ilgimi çekti.umarım güzel haberlerim olur.senin olduğu gibi.senin adına sevindim.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

başından hissettim böyle olduğunu.hep yardımlaşma mesajları görüyorum zaten.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

Hiç merak etme azmedersen aşarsın bütün bunları bir insanı kafasına koyduğu şeyi yapmaktan alıkoyan yine kendisidir. Üşenme, erteleme, başkalarına kulak asma telkinlerin music45 faydasını baya göreceksindir.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

tabi azim herşeyin başıdır.istediğim bunun sürekli olması.ama bazen tereddüd ediyorum psikolojik sorunlarıma uygunmu acaba.çünkü bir gördüğüm yazı çok kafama takıldı.ama denerim ben yine.bişey kaybedecek değilimya.

Cevap: birde ben anlatayım.
 

hoşgeldin..herkesin acı hikayeleri var seninde zor bir çocukluğun olmuş..ama önce kendimizi sonra herkesi affeetme başlamalıyız düzeltmeye..birde sana önerim herşeyin bir sebebi olduğnu kabulle..bugün bir yerde birşeyler okudum..sakat bir çocuğun hikayesi..bir bebek sakat olmayı neden seçer diye düşünürdüm hayatlarımızı kendimizin seçtiğini öğrendiğim günden beri..açıklama çok mantıklı geldii..sakatlık acılar zor aileler hatta tacizler bile hepsi kendimizi öz benliğimizi bulmamız için verilmiş yollar..yetenkeleri sakatlıyla perçinleşip dünyaca ünlü yazar olmuş..sen düzgün bir aileye sahip olsaydın kişisel gelişimle ilgilenmeyip iç sesini dinleme fırsatın hiç olmayacaktı belkide..şimdi sana şükret demiyorum..ama herşeyin bir sebebi var bunu bilerek başla derim..

Cevap: birde ben anlatayım.
 

ama çok sevgi,teşekkür gösteriyorsunuz.utangaç çocuk ukala çocuk olacak.başınıza iş açacak.şımartıcaksınız beni.