[Alexandra]

Dün gece karışık yattığım için bu sabah da kafam karışık uyandım. Gözlerimi açtım sabahın köründe, pazar sabahı sessizliğinde salona süzülüp perdeleri açtım. Koltuğa uzandım, gözlerimi gökyüzüne diktim. Neden tıkandığımı sorgulamaya başladım. Sorular soruları doğurdu ama gelen cevaplar nedense yeterli olmuyordu. Evrenle konuştum, içimi döktüm, bir gün öncesinde anlamsız göz yaşları gelip gidiyordu. "Bir soruşturma dizisinde ağlamak, hem de arka arkaya birkaç bölümünde gözyaşı dökmek pek olağan bir durum olmasa gerek... hadi bakalım hayırlısı", diye düşünmüştüm.
Bu sabah da en son ne zaman ağladığımı düşündüm, hatırlayamadım. O kadar zor bir bedenim var ki, bazen bana gereken sinyalleri çok ama çok geç gönderiyor. Acı, ağrı hissetmiyorum. Hissetmeye başladığım anda da hastaneye yatacak kıvama gelmiş oluyor(dum),- di'li geçmiş zamanla bitiriyorum çünkü bu böyle olmayacak artık-.

Biraz keman dinlemenin bana iyi geleceğini biliyordum, Abram Shtern, Farid Farjad ya da Ayla Erduran dinlemenizi size de tavsiye ederim, iliklerimde hissediyorum müziği her iksini de dinlerken. Ben Abram Shtern'i seçtim. Evin ışığı değişti müzikle birlikte gözlerimi kapattım, meditasyon yapmaya başladım, kendimi rahatlattım fakat maalesef etkisi uzun sürmedi. Enerjimi yükseltmeye çalışsam da bir türlü devamlılığını sağlayamıyordum. Ne çiçeklerle ilgilenmek, ne müzik... yok aradığım bunlar değilmiş. "İyi", dedim, oturup bir film seyredeyim, yok, olmuyor da olmuyor. En iyisi bir duş almak... Suyun akıcılığına bıraktım kendimi, yenilendim, gözlerimi kapattım, kendimi çok geniş bir alanda, suyun altında imgeledim. Beynimin içinde müzik çalmaya devam ediyordu. Saatlerce boşu boşuna uğraşmışım. Biraz su beni kendime getirdi.

Evden çıkmak istiyordum, hiçkimsenin olmadığı, huzur bulabileceğim, sorudan sorgudan uzaklaşabileceğim, bir sığına... Elbette pazar sabahı ofisteki odamdan daha güzel bir yer olabilir mi? Yürümeye başladım... Tam o esnada bir arkadaşım aradı. Nasılsın sen?, dedi, bilmem, iyiyim herhalde, ama o anda nasıl bir panik yaşadığımı anlatamam size. Niye, kötü mü geliyor sesim, rengim mi soluk, yüzüm mü asık... iyileştirmiştim kendimi oysa ki... Bu düşünceyle yeniden sinirim bozuldu. Atladım arabaya, soluğu ofiste aldım. İşte şimdi burdayım. Sizin yazdıklarınızı okudum biraz... Okuduğum bir yazıyla kendimi bambaşka bir dalganın tam ortasında bulmuşken, bir arkadaşımın mailiyle kendime geldim.

Evet, Masterphidias bugün beni kendime getirdi. Bana ne için uğraştığımı, ne olduğumu, kim olduğumu hatırlattı. Yola çıkma sebebimden uzaklaşırken yakaladı beni. Biliyorum insanız, biliyorum iniş çıkışlarımız, özlemlerimiz, hayallerimiz var. Elbette dalgalanmalar yaşamamız çok doğal. Kendimizi toparlamamıza, yeniden enerjiyle dolmamıza uzanan bir el varsa, yeter! Sana minnettarım Masterphidias, beni bugün aydınlattığın, ışığım olduğun, beni kendime getirdiğin için...

Yeniden derin sulara karıştım, gökyüzüyle, güneşle bir oldum. İçim ısındı, kelimeler dökülmeye başladı sayende. Bak gözlerim yaşarmıyor sebepsiz yere. İçimdeki sis bulutunu sen dağıttın. Benim deniz fenerim de sen oldun.

Çok ama çok teşekkür ediyorum sana.
Bütün içtenliğimle teşekkür ediyorum uzattığın el için.

İyi ki varsın.
İyi ki tanışmışız, umarım daha da tanıyacağız birbirimizi.
Sevdiklerinle mutlu kal, önüne çıkabilecek engeller, suyun önündeki kumlar gibi dağılıp gitsin.
Su seni de yönlendirecek, biliyorum.
Çok ama çok güzel bir gün geçirmeni diliyorum.
Hepinize, hepimize uzanan bir el olsun.
Sevgiler