üzgünüm...
 

Bugün 75 gün oldu annemi kaybedeli, canımın bir yarısını onunla birlkte toprağa vereli. Her zamanki gibi sabah uynadırmıştı işe geç kalmamam için nerden bilebilirdimki son görüşmem son konuşmam olacağını. her zaman üzerime titreyen sevgi dolu herşeyi paylşatığım annem,arkadaşım, dostum herşeyim artık yoktu. Kendimi hiç bu kadar aciz bu kadar dipte hissetmemiştim. Çok istediği yazlık evi almıştık planlar yapıyordu koca bir yaz orda kalacaktı geçen hafta gittiğimde terlikleri kapıdaydı. Her nefes alışımda onu daha çok özlüyorum. Hergün bir önceki günüme göre daha zor geçiyor. Hep aynı teselli cümleleri alışacaksın nasıl alışabilirki bi insan buna. Sanki bir el boğazımda yüreğimde durmadan sıkıyor canımı acıtıyor, çıldıracağımı düşünüyorum bazen ne uyuyabiliyorum ne yemek yiyebiliyorum. evet acı çekiyorum biliyorum hayat devam ediyor ama acısıda hiç geçmiyorki.
Bir köpek aldım kendime daha öncede çook istemiştim annem kızardı evde köpek olmaz diye :( şimdi onunla dertleşiyorum, oynuyorum biraz da olsa başka şeylere odaklanmamı sağlıyor ama bazen o kadar agresif oluyorumki onada kendimede zarar vermekten korkuyorum. İlk günler dolup taşan ev şimdi ıssız. Ne yapmalıyım bilemiyorum o gün işe gitmeseydim yanında olsaydım belki herşey farklı olurdu yalnız bıraktım onu ve kendimi affedemiyorum. planladığımız ve yaşayamadığımz o kdar şey varki neden diyorum neden beni bıraktın anne :( Kara kızım die severdin beni kara kızın şimdi sensiz. Seni çook seviyorum ve çook özledim

Cevap: üzgünüm...
 

canım arkadaşım,

annemi kaybettim demişsin... anneni kaybettiğin falan yokkki bunu nerden çıkarıyorsun... sadece bedenimizin oyalandığı bu dünyadan ayrılıp hepimizin gideceği gerçek dünyada .... emin ol o çok mutlu.... hepimiz bedenimizin görevi tamamlandığında oraya gideceğiz zaten...