[nurrayy]

yazını okurken gözlerım doldu, bogazımda oyle düğümler oldukı hala acıyor, hıssettıklerımle yasadıklarımla eşdeğer gercekten cansuyu.bunlar aklıma geldıkce bırsuru sakınlestırıcı ıcıp kafamı yorganın altına gomup hersey duzelene kadar, o ılk zamanlardakı gıbı guzel olana kadar uyumak gecıyor içimden.ama ne yazıkkı uyuyunca hersey duzelmıs olmuyor tabı.benlıgımı kaybedıp onun kalıplarında yasamak ıstemedıgım kadar ondan vazgecmeyıde ıstemıyorm.ama ıcımdekı bı ses hep vazgecmek en dogru karar dıyip duruyo.kendı kendıme ıcımde oyle bı savas verıyormkı.keske onun bu ruhemiciliginden kurtarabılsem onu belkı duzelır hersey dıyorm bu mumkunmudur ki