[Nefti_]

Dün akşam uyuyamadım üstelik sinirden ağladım ama kimse duymadı, oysaki birilerinin duymasını ümid etmiştim.Bazen düşünüyorum aile içinde kimsenin umrunda değil miyim diye.Geceler boyunca ağlayıp da kimsenin duymadığı çok olmuştur,uykusuz kadığım günle..Gerçi nereden bilebilirlerdi ki.Acaba küçükken bile üstümü örtmeye gelen olmuş muydu?Bazen hatta sıklıkla küçük bir çocuğun istediği şefkati istiyorum.Gece yarısı 00.00 dan sonra karşı apartmandakinin oğlu hem bilgisayarda oyun oynuyor hem de arkadaşıyla konuşuyordu.Ben saatlerce susmasını bekledim.Saat 3.15 olduğunda sinir krizine girdim 1-1.5 saat ağladım.Saat 4.3 olduğundaysa hala konuşuyordu.Sorun karşımdakinin düşüncesizliğinde ama sorunun büyük kısmı bende.Benden kaç yaş küçük olmasınna rağmen sessiz olması için uyarmadım.Üniversite yıllarında da yurtta kaldığım dönemde gürültü olurdu ben susumalarını beklerdim onlar uyuyunca ben de uyurdum.Kendi düşüncelerimi söyleyebildiğim bir ortam da yetişmedim,kendi kararlarımı bile veremiyordum.O yüzden hiç bir zaman sesim yüksek çıkmadı her zaman başkaları haklıydı çünkü.Bu yüzden kendimden nefret ettim yıllarca.Otobüse bindiğimde para üstünü eksik alsam sesimi çıkaramazdım.Artık o kadar değilim tabi ama başkalarını uyarma konusunda eksiğim.