kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Birkaç gündür bu siteyi izliyorum.Telkinleri dinliyorum.Etkisini gördüm mü,bilemiyorum.Çünkü buradan önce hayatımda birşeyleri farklılaştırmak için yaptığım çalışmalar zaten vardı.Yalnız ağlama ihtiyacı hissettim.Uzun süredir olmuyordu.
Suçluluk duygusu ile ilgili kısmı dinlemekte tereddüt ettim.Çünkü depresyon geçirdiğim geçen yıla dönmek istemiyordum.Diğer üyelerin yazdığı olumsuz etkileri yaşamaktan korktum.Ama şimdi suçlulukla ilgili telkini dinliyorum ve rahatsızlık hissetmiyorum.Çünkü bu süreci önceden yaşamıştım.Ve hemen hemen herkesi affettim.Belki kendimle ilgili bir iki konu kalmıştır.
Bu günlüğü açmamdaki sebep aklıma takılan bazı şeylere cevap aramak.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Bilmiyorum yazmak istediklerimi yazmaya siteniz uygun mu?Eğer sorun olursa silebilirsiniz.Ama bunları paylaşacak kimsem yok.Kendimi bazen uzaylı gibi hissediyorum.

45 yaşındayım.İki oğlumdan büyüğü üniversite sınavına,küçüğü lise sınavına hazırlanıyor.Yakınlarım onlara hırs aşılamadığımı söylüyor.Yeterince çalışmadıklarını düşünüyorlar.Evet hele küçük meslek lisesi düşündüğü için hiç sınava girecek hava yok üzerinde.
Anneliğimi sorguluyorum.Ama ben hırslı bir insan değilim ki nasıl aşılayım bu hissi?Aslında bu kendini geliştirme işlerine bulaşmadan önce ben de hırslıydım.yaşla gelişen bir yumuşama mı oldu bilmiyorum.
Tüm sorunun, toplumun değerleriyle benim düşüncelerimin uyuşmuyor olmasından kaynaklandığını sanıyorum.Ben oğlumu bir birey olarak değerlendiriyorum,çalışmayı istemiyor-zorlamadım değil-istemeyene ne yaptırabiliriz ki?

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Mellisa günlüğün hayırlı olsun. Pozitif yaşantılarla dolsun. Bence yasadıklarını anlatmanda sakınca yok tabi ki kendi sınırların cercevesinde. Anlatmak istediklerini yazman hem içindeki negatifleri boşaltman hem de ileride ne kadar yol katettiğini görmen acısından faydalı olacaktır.

Sevgiler...

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Hepinize teşekkür ederim.Doğrusu böyle aynı dili konuşan,ilgi alanları benzer kişilerle olmak çok güzel.Şimdiye dek bir iki kişiye ancak rast gelmiştim çevremde.Ben de onlara elimdeki kitapları okutarak,kişisel gelişimlerine katkıda bulunmaya çalışmıştım.
Şimdi de öğrencilerime belli değerler aşılamaya çalışıyorum.Daha küçükler ama zamanla çevreye duyarlı,kendilerini tanıyan,yeteneklerini geliştiren bireyler olmalarını sağlayacağım.Esen kalın.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Önemli olan kendi istekleri ve yetenekleri doğrultusunda onları desteklemek değilmi.
Her kez üniversiteler bitirip toplumun çarklarına girecek diye bir kural yokki.
Onlarda kendi yanlışlarını yaparak derslerini alacaklar.

Ebeveynler çocukların egemeni değil, destekçisi oldukça çocuklardaki gençlerdeki pırıltılar artacaktır bence.

Sevgiler.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Öğrencilerim için bir şarkı yapmıştım.
Ben herşeyi yapabilirim
Tüm soruları çözebilirim.
Hata da yaparım,düşebilirim,
Ama yine kalkar devam ederim.
Ben akıllıyım,yapabilirim.
Bazen içlerinden biri kendini beceriksiz hissedip yapamayacağını söylüyor.Bakıyorum bir iki arkadaşı hemen şarkıyı hatırlatıyor bize.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Kendi çocuklarımla ilgili konuda biraz düşündüm.Aslında geçmişte yaptığım bir hatayı tekrarlıyorum sanırım.Aslında insanların ne dedikleri fazla dinlemem ya da dinlemek istemem.Ama bir ara sosyalleşmenin herkesin yaptığını yapmaktan geçtiğini düşünmeye başlamıştım.Şimdi de öyle,etrafımda hergün çocukları sorulardan feleğini şaşırmış,yüksek puanlar alan arkadaşlarım var.Bir çeşit suçluluk duygusu benimki.Sanki çocuklarım bir yeri kazanamazsa herkes beni suçlayacak.
Oysa ben kendim ilkel toplumlara ilgi duyuyorum.Bazen düşünüyorum örneğin kızılderililer,üniversiteye giden yokmuş.Ama yaşamı içlerinde hissetmişler,dünyaya anlamlı katkıları olmuş.Büyük oğluma çalış diye kızmadığım zamanlar bakıyorum.Okuduğu kitaplar farklılaştı,düşünce yapısı sağlamlaşıyor.Küçük ,arkadaş canlısı.Bu yaz onunla mutfakta vakit geçirebilecek gibiyiz.
Kendime dur diyorum.Herkes kendi doğrularını konuşuyor.Ben elimden gelen imkanı verdim,uyarılarımı yaptım.Hayat onların.Bakalım ne olacak.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Bence de çok doğru bir yaklaşım mellisa.. Benim annem ve babam bana hiç bir zaman ders çalış demediler, ama ben her zaman derslerimde başarılı oldum ve şu anda üniversitede okuyorum.. Sadece olmak istediğim gibi olmama izin verdiler ve kararları bana bıraktılar.. Onların da bazen başkalarının sözlerine çok kapılıp gittikleri oldu. Örneğin lisede alan seçme zamanı geldiğinde ben eşit ağırlık istiyordum türkçe matematik yani.. fene çok yatkınlığım yoktu. Teyzem ve eniştem öğretmendir çok iyi hatırlıyorum bir akşam bize geldiler ve tutturdular "sayısalcıların öss de şansı daha fazla eşit ağırlıkta bir şey yapamazsın" diye bütün gece ısrar ettim, benim seçmek istediğim bölüm (uluslararası ilişkiler) eşit ağırlıktan alıyordu. Annemlerle bu konuyu daha önce konuşup karara bağlamış olmamıza rağmen o akşam annemler de bir döndü. Teyzemler öğretmen ya, en iyisini onlar biliyorlar. Sayısal seç diye tutturdular. "Seçmeyeceğim" diye direttim. Bütün gece bu konuşuldu evden çıkarken hala eniştem "burnunun dikine gidiyorsun hadi hayırlısı" diyordu. Sonradan annemleri ikna ettim ve eşit ağırlık seçtim.

Bu arada kuzenim benden bir yıl sonra öss ye girdi, sayısal seçti. Puanı 317. Sıralaması 40.000lerde birşey. Benimki?? 343 :) Sıralamam 2877 :)

Demeye çalıştığım şey çocuklara öğretilmesi gerekenin ebeveynin doğru bildikleri olduğuna inanmıyorum. Siz çok iyi birşey yapıyorsunuz, onlara kendi doğrularını seçmeyi öğretiyorsunuz. Hem okul hayatında başarılı olmak tek başına hiçbirşeyin göstergesi değil. Sistem çocukları zaten bir yarış atı yapıyor, ebeveynler de buna alışmış, resmen çocukları üzerinden kendi aralarında bahis oynayıp birbirlerine hava atıyorlar. :S:(

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

roxie,biraz rahatsızdım yazamadım.Seni tebrik ediyorum.Kendini tanıyıp kararlar alabilmen ve bunları uygulayabilmen çok güzel.Umarım istediğin bölümü okuyorsundur.darısı oğlumun başına.
Çocukluğum aklıma geldi ve güldüm kendi kendime.Küçük bir kasabadaydık.İlkokulda öyle sbs vb derdimiz yoktu.Ama annem yine de bana kızardı.Çünkü komşunun ufacık kızları ne güzel danteller örüyorlardı ve ben bunu bile beceremiyordum.Her devrin derdi başka anlaşılan.
Toplumsal tavırları bir rüzgara benzetiyorum.Önü sıra gitmek istemiyor,direniyorsunuz.ama bir zaman sonra bir bakmışsınız herkesin düşündüğü gibi düşünmeye başlamışsınız.Çok sevdiğim bir söz var:"Seni diğerlerinden farksız yapmaya bütün gücüyle gece gündüz çalışan bir Dünya’da kendin olarak kalabilmek, Dünya’nın en zor savaşını vermek demektir. - e.e. Cummings" Akıntıya karşı kürek çekiyoruz.Yalnız değilsek eğer yaşamın farkına en çok biz varıyoruz demektir.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Bir zamanlar bir senaryo ya da bir kitap yazmayı istiyordum.Adı kıyıda olacaktı.O zamanlar yaşamın kıyısında mı hissediyordum kendimi ya da hayatı kenardan mı seyrediyordum karışık...İzlemek güzeldi,insanların her halini,zayıflıklarını,güzel yönlerini incelemek.Sonra yolculuklar vardı.Kısa da olsa bitmesin istediğim.Bir yere yetişme telaşı olmadan yollar boyu gitmek...
Hala seviyorum bunları.Ama biliyorum ki bunlar aynı zamanda bir kaçış.Yerleşmeden yer değiştirmek.Göçebe yaşamak.Bir yerde kök salmanın seni oraya ebediyen bağlayacağını düşünmek.Yakınlaşmadan sevmek insanları.Sırf var oldukları için sevmek...
Bir zamanlar kuzanlerim beni ve kardeşlerimi beğenmezlerdi.Sigara içki kullanmıyoruz,okula fazla kafa yoruyoruz diye.Ot gibi yaşıyorsunuz derlerdi.Allahım'Biz de kendimizden şüphelenirdik.Yine aynı konuya geldim.Neden başkalarının her dediğini kabullenmişim ki?

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Artık hayatımda kaçış duygusu yok.Duygularımı,düşüncelerimi kolay ifade edebiliyorum.Bu aralar dinlemeye çalışıyorum karşımdakileri.
Bugün bir meslektaşıma canım sıkıldı aslında.Sürekli dikkat çekmeye çalışan bir tip.Eğlenceli gibi görünüyor,insanların dikkatini çekiyor ama adam sürekli kendini övüyor.Kendince insanlarla kafa bulup konuşturuyor.Bu ne acizlik aklım almıyor.Ne yapıp edip konuyu cinselliğe getiriyor herkesle.Sanırım bu adamda bir doymamışlık var,sevgiye ilgiye mi aç acaba,psikolojiyi bilemiyorum o derece.
Geçmişte de enerjimi etkileyen bir iki kişi çıkmıştı.Varlıkları tedirgin ederdi beni.Bu kişi aslında diğer bazı arkadaşlar için mi katıldı aramıza diye düşünüyorum.Son derece katı,muhafazakar iki üç arkadaş vardı.Şimdi o arkadaşın hallerini gülümseyerek karşılıyorlar.Bense memnun değilim.Bu durumun değişmesini o arkadaşın gerçek kişiliğini göstermesini isterdim.Ki bazen bir ışık varmış gibi davranıyor.Ortamı değiştirmek için uğraşmayı düşünüyorum.
Rejime başladıktan ve yaklaşık 4 kilo verdiğimi gördükten sonra arkadaşlar da yemelerine dikkat etmeye başlamışlardı.Şimdi de davranış düzeltme konusunda neden olmasın diyorum.Çok fazla teknik bilmiyorum.Uzaktan iyi niyet göndermeliyim belki de.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Sabah okula gitmeden önce günümün verimli geçmesini,insanlarla güzel şeyler paylaşmayı diledim.O arkadaşa fazla bozulmamaya karar verdim.Sonuçta o da kendi yolunu yürüyor.
Bir zamanlar kafa dengi insanlarla birarada olmayı isterdim.Ama her zaman mümkün değil.Diğer herkesle yüzde yüz uyum içinde değilim.Ama olmam da gerekmiyor galiba.Geçen yıl katı tavırlarını gördüğüm kişiler bu yıl daha itidalli.Birisi kadınları aşağılardı sürekli,ben her seferinde itiraz ederdim.Bu yıl o derece aşırı değil.Bir kaçı herhangi bir konuda ağzını açmaya çekinir,hak aramaz,arkadaşına destek olmazdı.Bu yıl daha cesurlar.Farklı karakter ve görüşten insanların bir arada olması gerçekten bir zenginlikmiş.
Şunu da anladım ki ideal dost ortamı aramak yerine,o ortamı yaratmaya çalışmak daha anlamlı.Çünkü ilkinde hazıra konuyoruz.İkincisinde yeni farkındalıklara yol açıp yine yeni kazanımlar elde ediyoruz.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Telkinleri fırsat buldukça dinliyorum.Hiç etkisi olmadı mı?Belki şöyle bir etkisi olmuştur:Ben aslında Polyanna ruhluyum.Ama yıllardır içimde hafif bir şiddet,sinirlilik hali olduğunu biliyordum.Bunu bastırmak zorunda kaldığım kendimi ifade isteği /eksikliğine bağlıyordum.(Ne bozuk bir cümle oldu.) Depresyon geçirdikten sonra bu duygum iyice ortaya çıktı.Çizdiğim görüntüye ve yapıma çok aykırı olan bu duygumla başetmeye çalıştım.Ama başarılı olamıyordum.Bir süredir giderek daha tahammüllü olduğumu görüyorum.Kendimi frenleyebiliyorum.
Bu yıl bu site sayesinde yaratıcılığımın da artacağını düşünüyorum.Hayat işte .Bu yaşta bile insan daha iyiyi bulmak için umut görüyor.Son nefese kadar bitmeyecek bir şey bu sanırım.Güzel günleriniz olsun...

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Bir haftadır allerjik astımın artması sonucu rahatsızım.Bu şehre gelmeden önce böylesi bir rahatsızlığım yoktu.Karasal iklimlerde yaşamıştım şimdiye dek.ya ondan,ya da psikolojik.
Sanırım bu haftayı kendime gelmekle geçireceğim.Siteyi dolaşıp yazıları okurken binbir düşünce üşüştü beynime.Mertonun hedefleri belirlemekle ilgili açtığı konuya takıldım.Benim hedefim var mıydı?İki üç aydır kilo verme konusunda hedefler belirliyordum.Ama aceleci davrandığımı biliyordum.Ne zamanki eşofman ve ayakkabı alıp egzersiz yapmaya niyetimi belli ettim,aldığım ilaçların azalttım ya da bıraktım (Benimki yemek severlikten değil ilaç etkisinden kaynaklanan bir kilo sorunuysu) gerisi geldi.) Birşeyler için hedef belirlemeden önce geçmişten,sorunlardan mı kurtulmak gerekiyor acaba?
İşte böyle özellikle hipnoz eğitimiyle ilgili yazıları okudum.Kendim hakkında düşündüm.Gemçliğimin ne kadar desteksiz geçtiğini hatırladım.
Acaba şimdi öğrencilerime sık dokunma,cesaret vermeye çalışma isteği o deneyimlerimden mi etkilendi?O zamanlar annemle anlaşamadığımı düşünürdüm.Ama yıllar sonra aslında babama karşı negatif duygularımı gördüm.Adam bana ne yaptı?İyi bir şeyler yaptığımda övmedi,kendi de kabul eder pasif birisidir.Bu tavırlarını bize öyle benimsetti ki adım atmak yerine elimizdeki ile yetinmeye çalıştık.Açıkta kalma,parasız kalma korkusu aşıladı.Evet bunları bilerek yapmadı.Ama ben hala bu duygularla uğraşıyorum.Babamın bana bırakacağı tek miras bunlar işte.Evet benim kendi ayaklarım üzerinde durmam için uğraştı.Ama bunu o derece eleştirel yaptı ki şükran duyamıyorum.
Ve geldiğim nokta.Depresyon sonrası ailemin olduğu şehre geldim.Ekonomik olsun diye şimdi onlarla yaşıyoruz.Misafir gibiyim.Bir odam bile yok.Allahtan eskisi kadar karışmıyorlar.Yaşamak istediğim hayat bu değil.Yıllar önce annem sorardı bizlere:Bize bakacak mısın ilerde?Abim kardeşim garanti verirlerdi.Bense hayatımı yaşayacağım derdim.(Ne hayat yaşadım ama!)Şimdi onlar arada bir ararlar.Bense boşandığımdan beri onlarlayım.
Belki hayatıma çeki düzen vermeyi hedefleyebilirim.Nereden başlayacağımı belirlemem gerekecek.(Geçmişe dinmek gözlerimi yaşarttı,ama umutlandım sonra.)

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Geçmişle uğraşmayı sevmezdim zaten,geçmiş meseleleri yerine yolladım.Seçeneklerimi değerlendirdim.Ekonomik şartları da göz önüne alınca öncelikle şu an yaşadığımız yeri kendimize uygun hale getirmeye çalışmaya karar verdim.
Haftasonunda zero limit adlı kitabı okudum.Bu kadar çok kaynak arasından ruhuma uygun geldi.Basit,sade.Çaba harcayıp insanları değiştirmeye çalışmıyorsun.Kendin üzerinde çalışıyorsun.

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

İki yıldır sosyalleşme üzerinde duruyorum.Hiç beceremediğim bir şey.Her zaman yalnız idare edebildiğim için sorun yoktu.Ama geçmişi geride bıraktıkça tanıdıkları da bıraktığımı fark ettim.Vefalı değildim.Biraz da sanki benden yaşadıklarımla ilgili hesap soracaklarmış gibi geliyordu.Bu sabah bir sürpriz oldu.Üniversite zamanından bazı arkadaşlar bana ulaştılar.Çok sık görüşmediğim kimselerdi.Umarım sosyallik artırıcı telkinin faydası olur da hayatımı renklendiririm.
Şu ara prensibim "bir adım at".Çok meraklı biri değilim.Kolay soru sormam.Bu yüzden insanları tanımamışımdır çok kez.Ama şimdi hep bir adım atacağım.Bir soru sormak,kendimi zorlayıp bir yerlere çıkmak, yürüyüşlere çıkmak,insanlarla ilgilenmek vb.Kimseden bir şey beklemeden ilk adımı kendim atmak istiyorum.Yarınki adımım kendimi kontrol olacak.Hassas ve kırılgan öğrencilerime gerekli ilgiyi gösteriyorum.Ama 2-3 öğrencime yeterli derecede sabırlı olmadığımı fark ettim.İkisi dikkatsiz,birinin ailesi yönlendiremiyor çocuğu.Sorunlarını çözene dek kendimi kontrol etmeye çalışacağım.Sabrım azaldığında yerimi değiştireceğim.Mayıs ayında bu tutumu geliştireceğim.Kendime bir hedef belirledim bile...
Hani insan öfkesini en yakınında kendinden güçsüz olana yöneltirmiş ya.Allah korusun öğrencilerim için böyle bir hataya mı düşüyorum yoksa?

Cevap: kıyıda-arayış hiç bitmez mi?
 

Güzel bir gün oldu.Bazı öğrenciler yoktu.Kalanlarla verimli çalışmalar yaptık.Birinci sınıf okutmak gerçekten çok güzel.Çocuklar o kadar sevgi dolular ki...Umarım onların uzun süre masumiyetlerini sürdürmelerini sağlayabilirim.
Giderek içimdeki çocuk ortaya çıkıyor.Şimdiye kadar kendimi kapatıyordumSebeplerini düşündüm:Gençken çekingendim,küçük yerde büyüdüğümden bilmediğim ortamlara giremiyordum.Evlendikten sonra doğudaydık rahat olamadım.Ayrıldıktam sonra dedikodu vb olmasın diye ortalara çıkmadım,yine küçük yerdeydim.Toplum bir yasak koyduysa ben onun iki katını kendime koymuşum.Genelde bizim toplumda kadınlar açısından böyle olduğunu düşünüyorum.Gençler daha rahat olabilir ama küçük yerlerde kapalı bir durum yaşanıyor.Orta Anadoluda bile böyleyse gerisi nasıldır.Bugün okulca eğlendik.ben de katıldım bazı yarışmalara.Çocukken bile katılmazdım böyle şeylere.Eskiden gülünç duruma düşmemek,ciddiyeti bozmamak önemliydi galiba,artık kasmıyorum kendimi.
Balıkçı ve karısı masalını bilir misiniz?Balıkçı sihirli bir balık tutar.Balık ,kendisini serbest bırakırsa onun dileğini yerine getireceğini söyler.Balıkçının isteği yoktur ama karısının vardır.Bir evleri yoktur,ağaç altında yaşamaktadırlar.Bir kulübe ister.isteği yerine getirilir.Sonra yetinmez,büyük ev ister,sonra saray,kraliçe olmak ister.Her isteği yerine gelir.Kadın sonra güneşe hükmetmek ister.Balıkçı dileği sihirli balığa iletir.Geri döndüğünde karısı o eski ağaçları altında onu beklemektedir.Mutludur.Sakindir.Bu masalı çok severim.Günümüz dünyasını düşünürsek hırsımıza kapılıp doğayı yokettiğimizi,neredeyse kökümüze kendimizin zarar verdiğini görebiliriz.daha çok para,daha çok bina,araba...Sonsuza varabilir miyiz?Kendi ağaç altımı asla kaybetmek istemem.Sükunetimi,dünyayı...