[25emel]

Sycorox Nickli Üyeden Alıntı

Hayatta tamamen en dipteliği hissetinizmi?Yada hissettimmi?
Hemde defalarca...Hatta hep oradaydım...
Şu son 5aya kadar,hayatımın 7 yılını tamamen hatırlamak bile istemiyorum...Kendimi bir tabutun içine hapsedip,hayata sadece manzara olarak bakabiliyordum...Nefes almak bana işkence gibi geliyordu...İstemiyordum hiçbirşeyi...Ne iyi,nede kötü...
Hep başıma kötü şeylerin geldiğiyle ilgileniyordum...Lanetlenmiş gibi hissediyordum...Daima karşıma beni kıracak,üzecek insanların çıktığına inanıyordum...Öyleydide,çünkü onları ben davet ediyordum bir nevi...Bir arkadaşımın başına kötü birşey geldiğinde,ben kendimi sorumlu tutuyordum,benim uğursuzluğum ona bulaştı diyerekten...
Defalarca ölümü istedim,denedim...Ölümden zerre kadar korkmuyordum,çekinmiyordum...Ama yaşam beni fazlasıyla korkutuyordu...Yaşamak çok ağır geliyordu...Paramparça olduğumu,her geçen gün biraz daha kanadığımı hissediyordum...
Aynaya baktığımda boş,ruhu ölü bir beden duruyordu...Ucubenin tekiydim...Kendimden öylesine nefret ediyordumki...İltifatlar aldığımda o kişilerin ağzına lafı tıkıştırırdım...Saçamaldıklarını düşünürdüm,arkasında anlamlar arardım,bu niye allahbilir beni beğendi kesin bir amacı vardır derdim...Çok iltifat alan bir insan olmama rağmen,sürekli böyle düşünürdüm...
Bi Temmuz gecesi balkonda tek başıma oturmuş yıldızları seyrederken,artık böyle olamktan çok fazlasıyla yorulduğumu hissettim...Enkaz gibiydim kıpırdayamıyordum,kıpırdadıkça bi taraflarım acıyordu,kıpırdamadan yatmak ise işkencenin en büyüğüydü...
İşte o zaman acıyı göze aldım...Her nasılsa acıya yabancı değildim...Mağdem acıyı umursamıyordum,kıpırdayıp kalkmaktan korkmanında bir anlamı yoktu...
Çevremdeki insanlar, benim aslında çok başarılı,eğlenceli,potansiyeli yüksek bir olduğumu çoğu kişiden farklı olduğumu söylüyorlardı...Ama ben o çoğu kişiye bakıp,onlar gibi olmadığımı düşünüp,dahada içime kapanıp,hırpalıyordum kendimi...
O gece yaptığım hataları düşündüm...Kendimi aslında yine kendimin paramparça ettiğini...Güneş doğarken yeni kararlar almıştım,yeni istekler,kendime inanamıyordum...O sabah başka biri vardı sanki...Asabi ve sinirli olmayan,güleryüzlü olmasada daha sakin biri...
O günden sonra kendime yardım edip,yaralarımı sarıp,toparlanmaya başladım...Psikoloğa fln gitmedim, çünkü bana yardım edecek güç içimdeydi...Ona uzanıyordum gün güne...Sanki yürümeyi öğrenen küçük bir bebektim...Bir sürü kitap okudum,çekim yasası yaptım=) planlar,umutlar...İsteklerime kavuştukça içimdeki güç dahada arttı...Aynaya baktığımda o sorunlu,asabi,umutsuz kız gün güne kayboluyordu...
Geçenlerde nette dolanırken tesadüf bu siteye girdim...Enteresan geldi...Kendi kendine telkin fln olaylarıyla bu aralar ilgilendiğimden direk ilgimi çekti...Yazıları fln okudum...Üye oluyum ya fln derken bir baktımki zaten üyeyim...Çok şaşırdım...Üye olduğumu bile hatırlamıyorum...Hemen telkinleri indirdim,şimdi gece gündüz dinliyorum,ve etkilerini yavaş yavaş hissetmeye başladım...
Telkinlerin yararı olduğu aşikar...Ve bundan sonra inanıyorumki o uyumsuz,asabi,herşeyden ve kendinden nefret eden kız yok...Bunu daha önce bana biri böyle diyeceksin dese,saçmalama zaten ben öyle değilim der,aşırı derecede bozulurdum...Ama önce bunu kabullendim ve sonra bu yönümü törpüledim ve halende devam ediyorum...Daha hiçbirşey tam anlamıyla çözülmüş olmasada ben niyet ettim azmettim...Ve kararvermek başarmanın en büyük adımıdır...Ve ben bu 5ayda birçok adım attım...Ve devam ediyorum...

yazını okurken daha önce gördüğüm ve beni etkileyen bir resim belirdi hafızamda

yeniden doğmak gibi... yavas yavas ayaga kalkış gibi... ışığın yüreğine yansımasını görmek gibi... hoşgeldin!!!